«Με ρωτούν πολύ συχνά γιατί χρηματοδοτώ αμβλώσεις. Είμαι γυναίκα, μητέρα και ένας άνθρωπος που εδώ και είκοσι χρόνια βοηθάει γυναίκες να κάνουν έκτρωση. Όταν με ρωτούν γιατί βοηθάω σε αυτό, απαντάω ότι αυτή είναι μια λάθος ερώτηση. Η σωστή ερώτηση είναι «γιατί είμαι απαραίτητη;». Η ποινικοποίηση ή ο περιορισμός των εκτρώσεων δεν μπορούν να σταματήσουν την ανάγκη μιας άμβλωσης. Καθιστούν απλώς την πρόσβαση στις αμβλώσεις άβολη για όσους έχουν χρήματα και μια καταστροφική περιπέτεια για εκείνους που δεν έχουν. Το να πρέπει να φύγει μια γυναίκα από τη χώρα της και να πάει σε μια άλλη για να διακόψει την κύηση μπορεί να κοστίσει από 500 έως 3.000 ευρώ ή και περισσότερα στην Πολωνία. Και αν δεν έχει χρήματα;
Ξέρω ανθρώπους που πιστεύουν ότι αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να αποκτήσει παιδί, δεν θα έπρεπε να κάνει σεξ. Αυτό θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι κάνουν σεξ μόνο όταν και οι δύο εραστές συναινούν στη γέννηση και την ανατροφή ενός μωρού. Ρεαλιστικά όμως είναι και τα ατυχήματα. Τα ατυχήματα συμβαίνουν ακόμη και όταν το ζευγάρι προσέχει ή ακόμη και αν η γυναίκα πάρει το χάπι της επόμενης μέρας. Όμως, και πάλι θα υπάρχουν πάντα ακούσιες εγκυμοσύνες που απαιτούν τερματισμό. Το να γίνει κάποιος γονιός είναι υπέροχο και σημαντικό. Επίσης, όμως, είναι και ένας ρόλος ζωής χωρίς αμοιβή ή διακοπές. Πρέπει να εναπόκειται στο άτομο που είναι έγκυος να καθορίσει εάν είναι έτοιμο και ικανό να φροντίσει ένα παιδί ή αν θέλει ακόμη ένα – δεδομένου ότι η πλειονότητα των γυναικών που κάνουν άμβλωση έχουν ήδη παιδιά.
Δεν υποστηρίζω ότι όλες οι ακούσιες εγκυμοσύνες πρέπει να διακόπτονται. Το μόνο που θέλω είναι οι γυναίκες να μπορούν να αποφασίσουν εάν θα γεννήσουν, αν θα υιοθετήσουν ή αν θα κάνουν άμβλωση. Και αυτό να μην εξαρτάται από την κυβέρνηση, την εκκλησία, το Σύνταγμα ή την οικονομική κατάσταση κάποιου. Το «δεν μπορώ να αντέξω μια άμβλωση» δεν πρέπει ποτέ να είναι ο μόνος λόγος που κάποιος υποδέχεται ένα μωρό. Οι περιοριστικοί νόμοι για την άμβλωση τη μετατρέπουν σε ένα ζήτημα ατομικής οικονομίας και ένα καθαρά ταξικό θέμα.
Πολλοί άνθρωποι που έχουμε βοηθήσει ήταν κατά των εκτρώσεων. Μέχρι να μείνει έγκυος η αδερφή τους. Μέχρι να βιαστεί η κόρη τους. Μέχρι να χάσουν και οι δύο σύντροφοι τις δουλειές τους. Μέχρι να ανακαλύψουν ότι το μωρό δεν θα επιβιώσει μετά τη γέννηση. Ήταν εντελώς ενάντια στην άμβλωση, έως ότου οι ίδιοι ή κάποιος που αγαπούσαν χρειαζόταν μια άμβλωση. Δεν ρωτάμε τις γυναίκες πώς έμειναν έγκυες ή γιατί θέλουν να κάνουν έκτρωση. Βοηθάμε χωρίς να κρίνουμε.
Στο Abortion Support Network και Abortion Without Borders έχουμε βοηθήσει περίπου 10.000 γυναίκες, ηλικίας από 12 έως 53 ετών. Ήταν παντρεμένες ή άγαμες ή διέφυγαν από καταχρηστικές σχέσεις, είχαν πάει απλώς έναν νυχτερινό περίπτερο, είχαν αποφασίσει με τον σύντροφό τους ότι δεν ήθελαν να γίνουν γονείς, είχαν σοβαρές ιατρικές παθήσεις, ήταν άστεγες, είχαν παιδιά και δεν ήθελαν περισσότερα ή δεν ήθελαν ποτέ. Ο κοινός παράγοντας όλων ήταν ότι αναγκάστηκαν από έναν φρικτό συνδυασμό άδικου νόμου και φτώχειας να έρθουν σε επαφή με αγνώστους και να ζητήσουν βοήθεια.
Επιστρέφοντας στο πρώτο ερώτημα που έθεσα στην αρχή και απαντώ: Χρηματοδοτώ τις αμβλώσεις επειδή το τηλέφωνό μου και τα email δεν σταματούν. Το κάνω γιατί είναι απαραίτητο και δίκαιο».
Info: Η Mara Clarke είναι ιδρύτρια του Δικτύου Υποστήριξης Αμβλώσεων και μέλος του οργανισμού Άμβλωση Χωρίς Σύνορα / Aborcja Bez Granic της Πολωνίας.
