Τέλειες Μέρες από τη Μανίνα Ζουμπουλάκη

«Είναι ωραίο πότε πότε να βρίσκεσαι σε χειμερία νάρκη και να μη βγαίνεις από το κρεβάτι σου, αλλά καταντάει βαρετό. Δεν σου φτιάχνει το κέφι και, κυρίως, δεν σου ανοίγει πιθανότητες για άλλα πράγματα».

Elle 27 Μαρ. 13
Τέλειες Μέρες από τη Μανίνα Ζουμπουλάκη

Στα πολύ νιάτα μου, έκανα πολλές μεταφράσεις – βιβλίων, κόμιξ, κειμένων λογοτεχνικού τύπου ή άσχετου τύπου. Έχω μεταφράσει τα πάντα, από βιβλιαράκια τσέπης «γυναικείας λογοτεχνίας» και αστυνομικά μέχρι σοβαρά μυθιστορήματα, διηγήματα μεγάλων συγγραφέων, τσελεμεντέδες και τσόντες. Στα πλαίσια του «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή», περνούσα ατέλειωτες νύχτες με μια διαλυμένη γραφομηχανή τρώγοντας τσιπς και μεταφράζοντας με τις ώρες. Η μετάφραση δεν σε κάνει πλούσιο (καθόλου όμως), πιάνεται κι η μέση σου συνέχεια, αλλά έχει τη γοητεία της – σερβίρεις εσύ στον Έλληνα αναγνώστη κάτι που έγραψε κάποιος σε άλλη χώρα και σε άλλη γλώσσα, άρα έχεις τον έλεγχο της πιατέλας και αισθάνεσαι ανεβασμένος.

Λοιπόν τώρα… πήρα ξανά μια μετάφραση βιβλίου παρόλο που είχα ορκιστεί (στη δεκαετία του ’80!) ότι «τέλειωσα με αυτό το σόου». Έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα, κανένας δεν σου τη λέει όταν κάνεις κάτι που είχες αφήσει πίσω σου – λόγω Κρίσης κανένας δεν τη λέει πια σε κανέναν σχεδόν για τίποτα, το ένα και μοναδικό ίσως καλό της Κρίσης είναι ότι μας έχει κάνει πιο ανεκτικούς. Άσχετα απ΄ αυτό, και επειδή ό,τι κάνεις στη ζωή πρέπει να το κάνεις με κέφι, μεταφράζω όντως με καλή διάθεση: μου αρέσει να δουλεύω σε οτιδήποτε δημιουργικό, είναι σαν θεραπεία, «το να καταφέρνεις με κάθε ευκαιρία να βγαίνεις έξω από τον εαυτό σου και να ασχολείσαι με πράγματα ξένα προς εσένα όσο μπορείς», όπως έχει πει και ο συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ. Το κάνω συνήθως επειδή μου αρέσει, αλλά ελπίζοντας να βγάλω και λίγα χρήματα, μια και δεν είμαι εκατομμυριούχα. Το ιδανικό θα ήταν να τα έκανα όλα τζάμπα, για την πλάκα μου ή από την καλή μου την καρδιά. Μια φίλη μου προσφέρει εθελοντική εργασία στο δήμο όπου κατοικεί, μια άλλη διδάσκει μουσική, πάλι εθελοντικά, σε παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τις θαυμάζω και τις δύο: αυτό που λέγανε παλιά, ότι η φιλανθρωπία είναι προνόμιο ή και χαρακτηριστικό της μεγαλοαστικής τάξης, δεν ισχύει πια. Η φιλανθρωπία είναι προνόμιο όλων μας.

Τι σχέση έχει η φιλανθρωπία με την εργασία-και-χαρά τώρα που δεν έχουμε πολλή εργασία ούτε πολλή χαρά; Καμία, εκτός του ότι μερικές φορές εργαζόμαστε επειδή είμαστε φιλάνθρωποι (ή ακόμα και κουνημένοι), χωρίς να ελπίζουμε καν ότι θα πάρουμε κατιτίς… θέλω να πω ότι είναι καλύτερο να κάνεις κάτι, οτιδήποτε, από το να μην κάνεις τίποτε απολύτως. Πριν φωνάξεις «σώωωωπα!», να διευκρινίσω ότι είναι ωραίο πότε πότε να βρίσκεσαι σε χειμερία νάρκη και να μη βγαίνεις από το κρεβάτι σου, αλλά καταντάει βαρετό. Δεν σου φτιάχνει το κέφι και, κυρίως, δεν σου ανοίγει πιθανότητες για άλλα πράγματα. Που θα ήταν μπροστά σου, αν δοκίμαζες να κάνεις κάτι, όντως…

Οπότε, ναι. Τέτοια εποχή, κοιτάζοντας γύρω μου και μη βλέποντας τίποτε σπουδαίο όπως κι εσύ, δουλεύω τσούκου-τσούκου τη μετάφραση με (σωστά μάντεψες) κέφι. Είναι ενοχλητική λέξη, πάλι καλά που υπάρχει μια μετάφραση να κάνω, έχεις δίκιο… αλλά με τούτα και με κείνα επίσης κοιτάζω μπροστά. Ούτε πάνω ούτε κάτω. Ευθεία στον ορίζοντα που, όσο πάει, φωτίζει και… μάλιστα, πάλι σωστά μάντεψες, στο βάθος, αισιόδοξη και φωτεινή όσο χρειάζεται, ίσα που φαίνεται η άνοιξη…

 

 

Ακολουθήστε το ELLE στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

Σχετικά θέματα: