Μαζί με τη νέα έκρηξη της ελληνικής μυθοπλασίας έρχεται με φόρα κι ένα νέο αίμα ταλαντούχων ηθοποιών που έχουν την ευκαιρία να λάμψουν μέσα από καλογραμμένους ρόλους. Αυτοί οι 6 νέοι ηθοποιοί που είτε εμφανίζονται για πρώτη φορά στη μικρή οθόνη, είτε προέρχονται από το θέατρο, μπαίνουν φέτος μέσω της μικρής οθόνης στα σπίτια μας. Ας τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Μαρία Παπαφωτίου
«Η πρώτη µου φορά στην ελληνική τηλεόραση θα είναι σε δύο παραγωγές. Στη µίνι σειρά Φλόγα και Άνεµος (EΡT1) και στο Κόκκινο Ποτάµι (Open) που θα παίζεται όλη τη σεζόν. Σε σχέση µε την υποκριτική είχα ερεθίσµατα από µικρή. Εµπλεκόµουν σχεδόν από πάντα σε θεατρικές παραστάσεις και οµάδες. Δεν βρέθηκα στην ηθοποιία µέσα από τον δρόµο µιας δραµατικής σχολής. Σπούδασα Μεταλλειολόγος Μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Μπήκα στην οµάδα του Νίκου Καραγέωργου. Συνήθως παίρνει στην οµάδα του αποφοίτους δραµατικών σχολών. Δεν ξέρω πώς µε πήρε. Έτσι βρέθηκα να κάνω αυτή τη δουλειά. Με µια τυχαιότητα που όµως είχε πολύ µόχθο. Μια τύχη, αλλά και µια διεκδίκηση ταυτόχρονα. Μεγάλη ώθηση µου έδωσε η παράσταση Ιστορία Χωρίς Όνοµα. Εκεί γνώρισα τον Στέφανο Δάνδολο, τον συγγραφέα του βιβλίου Φλόγα και Άνεµος, στο οποίο βασίζεται η σειρά. Έτσι, µου προτάθηκε να παίξω τη νεαρή Κυβέλη. Η εποχή που διαδραµατίζεται το Φλόγα και Άνεµος µου αρέσει πολύ. Οι άνθρωποι τότε πίστευαν σε πράγµατα λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο δύσκολα να τα προσεγγίσεις. Δεν ήταν τόσο εύπεπτα όλα. Στο Κόκκινο Ποτάµι, η Αγγελική -µία από τους γιατρούς που υποδέχονται στη Θεσσαλονίκη τους πρόσφυγες από τον Εύξεινο Πόντο µετά την εκδίωξή τους- έχει κάτι που δεν το έχω ξανασυναντήσει σε ρόλο. Έχει έντονο το συναίσθηµα της δικαιοσύνης, της κοινής ωφέλειας και της κοινότητας. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που σπανίζουν σε σενάρια, αλλά και στη ζωή.
Όσον αφορά αυτό που έχει συµβεί στον χώρο του θεάτρου µε το κίνηµα #metoo, η ουσία και το πρόσταγµα είναι να περιφρουρήσουµε αυτόν το χώρο. Να κατανοήσουµε εµείς που κινούµαστε µέσα σε αυτόν ότι δεν πρέπει να αφήνουµε πρόσφορο έδαφος για κακοποιητικές συµπεριφορές. Μια τέτοια συµπεριφορά την καταλαβαίνουµε όλοι. Οι κραδασµοί της είναι τέτοιοι που, ας είµαστε ειλικρινείς, τους αντιλαµβανόµαστε. Κάθε φορά που θα πέφτει αυτό στην αντίληψή µας, εµείς θα πρέπει να µιλάµε. Χρειάζεται να µπαίνουµε µπροστά και να λέµε “στοπ”. Έχω την αίσθηση ότι αν υπήρχε αυτό το στοπ παλιότερα, τέτοιες συµπεριφορές θα είχαν αποµονωθεί. Για ό,τι θα συµβεί αυτή τη σεζόν έχω πολύ µεγάλη ανυποµονησία. Φόβο δεν έχω. Λαχτάρα και χαρά έχω. Μου ταιριάζουν πολύ και τα δύο που κάνω. Με εκφράζει απόλυτα και ο τρόπος που γίνονται. Θα µπορούσαν να γίνουν και χωρίς να µου ταιριάζει ο τρόπος, αλλά και πάλι θα υπήρχε χαρά. Στο µέλλον, επίσης, θα ήθελα να κάνω σινεµά. Έχω συµµετάσχει µόνο σε κάποιες µικρού µήκους ταινίες. Στο θέατρο µου έχει αφεθεί ο χώρος να δηµιουργήσω. Το ίδιο θέλω να συµβεί και στο σινεµά. Θέλω, επίσης, πάρα πολύ να κάνω οικογένεια. Νιώθω ότι είµαι και στην κατάλληλη φάση. Συλλογικά και κοινωνικά, για το µέλλον εύχοµαι τα πράγµατα να γίνουν πιο δίκαια. Και να καταλάβουµε οι προνοµιούχοι ότι δεν θα είµαστε ποτέ πραγµατικά ευτυχισµένοι όσο υπάρχουν αναξιοπαθούντες, που όχι µόνο δεν έχουν τα ίδια δικαιώµατα, αλλά δεν έχουν να φάνε. Δεν θα ζήσω να δω έναν τέτοιο ιδανικό κόσµο, αλλά είµαι εδώ για να βοηθήσω να τον κατακτήσουµε».
Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης
«Αυτές τις µέρες κάνω γυρίσµατα για το µια Νύχτα του Αυγούστου, που συνεχίζει την ιστορία της σειράς Το Νησί. Ένα σίριαλ της ΕΡΤ1 βασισµένο και αυτό σε βιβλίο της Victoria Hislop. Αυτή η δουλειά είναι µια εξαιρετική συνθήκη. Έχουµε την τύχη να βρίσκεται στο τιµόνι της σειράς η Ζωή Σγουρού, η οποία ήταν βοηθός σκηνοθέτις και στο Νησί. Η συµµετοχή µου σε αυτό εξελίσσεται σε µια υπέροχη εµπειρία. Όλο αυτό µε κάνει να ελπίζω για την τηλεόραση στο µέλλον. Ήµουν πολύ επιφυλακτικός µέχρι τώρα µε την τηλεόραση, το οµολογώ. Ιδιαίτερα µε τις καθηµερινές σειρές. Η συµµετοχή µου πέρυσι στις Άγριες Μέλισσες µου άλλαξε γνώµη. Ο Λευτέρης Χαρίτος και η οµάδα του νιώθω ότι έβαλαν την ελληνική µυθοπλασία σε έναν νέο δρόµο. Βέβαια, αυτό είχε ένα τεράστιο ρίσκο, γιατί χρησιµοποίησαν πολλούς νέους ανθρώπους τους οποίους εµείς ναι µεν τους ξέρουµε από το θέατρο, αλλά στην τηλεόραση δεν είχαν παρουσία. Αυτό ήταν πολύ σηµαντικό βήµα, το να έρθουν δηλαδή άνθρωποι µε φρέσκια ενέργεια, που θέλουν να δουλέψουν. Οι Άγριες Μέλισσες προσπάθησαν να ρίξουν φως σε µια πολύ σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας που ήταν ανέγγιχτη από τη µυθοπλασία. Το ίδιο επιχειρείται και στη Μάγισσα, το νέο σίριαλ του ΑΝΤ1 στο οποίο συµµετέχω και θα κάνει πρεµιέρα το 2023. Το σενάριο µας τοποθετεί το 1818 στη Μάνη, λίγο πριν αρχίσει να υλοποιείται η ιδέα της επανάστασης. Εκεί, πάνω στη σπίθα της. Υποδύοµαι έναν Μανιάτη που τον παντρεύουν µε ένα κορίτσι για να επέλθει η συµφιλίωση δύο οικογενειών µετά από πολύχρονη βεντέτα. Όµως εκείνος είναι ερωτευµένος µε µια… µάγισσα. Ο Λευτέρης Χαρίτος µε την οµάδα του εµπιστεύονται πάλι νέους ηθοποιούς. Το ίδιο γίνεται και στο Μια Νύχτα του Αυγούστου. Εκεί έχω έναν ρόλο που στο βιβλίο δεν υπήρχε, αλλά υπονοούνταν µε έναν τρόπο. Του δόθηκε χώρος για να εξετάσουµε πώς ήταν να είσαι οµοφυλόφιλος και να αναζητάς τη σεξουαλική σου ταυτότητα στα ‘50s και τα ‘60s. Εγώ, λοιπόν, κάνω τον Μάρκο. Έναν macho άντρα που τα βράδια επιδίδεται σε αγοραίο έρωτα µε νεαρά αγόρια στην Τρούµπα, προσπαθώντας να διερευνήσει τον ερωτισµό του. Θέλω µέσα από αυτόν να βγει προς τα έξω ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν φύλο. Μόνο οι ψυχές µας συµµετέχουν σε αυτό. Ο αντρικός έρωτας έχει τόσο ευαίσθητα σηµεία που βρίσκονται στο σκοτάδι, ενώ η οπτικοποίησή του παραµένει ελλιπής και γεµάτη στερεότυπα. Εµείς θέλαµε να φροντίσουµε ώστε να δείξουµε πόσο όµορφος είναι ο έρωτας, η συντροφικότητα και η έλξη ανεξαρτήτως φύλου. Όταν υπάρχουν όλα αυτά, τα υπόλοιπα εξαφανίζονται. Όρια, φύλα, σύνορα… Θεωρώ ότι ακούγονται πολλές φωνές σήµερα και ότι γίνονται προσπάθειες για να γίνει όλο αυτό συλλογικό κτήµα και να πάψει να αποτελεί τραύµα. Νιώθω ότι τα πράγµατα πάνε καλύτερα. Βλέπω το φως. Τους επόµενους µήνες τους σκέφτοµαι ως µήνες µόχθου, αγώνα, πάλης, σύµπνοιας και δηµιουργίας. Θέλω, επίσης, ως κοινωνία να αντικαταστήσουµε τις σχέσεις παραγωγής-κατανάλωσης που έχουν στον πυρήνα τους το κέρδος µε σχέσεις δηµιουργίας και ανταλλαγής άυλων αγαθών».
Ναταλία Πελέκα
Φωτογρααφία: Αντώνης Χρήστου
«Στο σίριαλ Παγιδευµένοι είµαι η Λίνα, ένα έφηβο κορίτσι που ξαφνικά έρχεται αντιµέτωπη µε µια απώλεια που της στοιχίζει και της υπενθυµίζει ότι δεν είναι άτρωτη. Έτσι ξεκινάει η ιστορία. Η υποκριτική πολλές φορές είναι λίγο σαν ψυχοθεραπεία. Μέσα από αυτή σου δίνεται η ευκαιρία να ακουµπήσεις µε ασφάλεια δύσκολα συναισθήµατα, να τα βιώνεις χωρίς να ξύνεις τις δικές σου πληγές και έτσι µπορεί και να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Το θέατρο ήταν κάτι που ανέκαθεν µου άρεσε. Ξεκίνησα να πειραµατίζοµαι µε αυτό αφού ενηλικιώθηκα. Ήµουν ήδη φοιτήτρια Ψυχολογίας, την οποία έχω ολοκληρώσει και έχω κάνει και µεταπτυχιακό στη Θεραπεία των Εξαρτήσεων. Στην πορεία ερωτεύτηκα το θέατρο. Με βρήκε και το βρήκα και ένιωσα ότι δεν µπορώ χωρίς αυτό. Και αποφάσισα να κάνω το ταξίδι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσµα, έχοντας στο µυαλό µου ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι µπορεί να επέστρεφα στην Ψυχολογία, που επίσης αγαπώ. Αγκάλιασα τη µαταίωση που µπορεί να βίωνα όσον αφορά το αν θα τα κατάφερνα, την πήρα αγκαζέ και προχώρησα µαζί της. Έκανα λίγη υποµονή και ήρθε µια καλή ευκαιρία. Είναι ένα καλό ξεκίνηµα. Ο βιοπορισµός είναι πάντα το κυριότερο ζητούµενο. Αυτό το ξεκίνηµα µου δίνει τον χώρο να κάνω κι άλλα πράγµατα. Είναι µια καλή πρώτη είσοδος και θα µου δώσει την ευκαιρία για άλλους δρόµους. Αυτό έχει µια ελπίδα για εµένα. Βιοπορισµός και ελπίδα. Με τροµάζει να βλέπω το πρόσωπό µου στην οθόνη. Υπάρχουν διάφορα που µε τροµάζουν, αλλά τα διαχειρίζοµαι, τα δουλεύω αρκετά. Πιστεύω στην τεχνική και θέλω να αποκτώ συνέχεια καινούρια εργαλεία. Θεωρώ ότι ο ηθοποιός χρειάζεται να έχει πολλά εργαλεία στη ”φαρέτρα” του και να δουλεύει διερευνητικά και γενναιόδωρα. Οι ηθοποιοί που θαυµάζω δουλεύουν πολύ σκληρά, µόνοι τους, ανεξάρτητα από τις πρόβες και τα γυρίσµατα. Επειδή είµαι πολύ νέα σε αυτόν το χώρο, θέλω να µπαίνω σε διάφορες θέσεις. Φέτος, είµαι βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση Ανθρώπινη Φωνή του Jean Cocteau, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, που θα ανέβει τον Οκτώβριο στο Θέατρο Μικρό Χορν. Στο παρελθόν, έχω δουλέψει ως ταξιθέτρια και σε φροντιστήριο για το θέατρο. Στο γύρισµα προσπαθώ να πηγαίνω δίπλα στους ανθρώπους που χειρίζονται τις κάµερες, τα φώτα, τον ήχο. Έτσι νιώθω ότι εµπλουτίζω την αντίληψή µου στον τρόπο που θέλω να υπάρχω σε αυτόν το χώρο. Θεωρώ ότι είµαστε υπεύθυνοι και εµείς οι ίδιοι γι’ αυτόν. Στην παρούσα φάση πρέπει να έχουµε τα µάτια µας ανοιχτά για κακοποιητικές συµπεριφορές ώστε να τις αποµονώσουµε. Η σιωπή είναι συγκάλυψη. Γενικά να µιλάµε, ώστε να µη µένουµε παγιδευµένοι και να είµαστε ελεύθεροι χωρίς να παγιδευόµαστε από τις σκέψεις και τις συµπεριφορές των άλλων, αλλά σεβόµενοι πάντα τις ελευθερίες τους. Σηµαντικό είναι να αγκαλιάζουµε και να αντιµετωπίζουµε παγίδες όπως η ανασφάλεια, το άγχος και οι φοβίες. Παγίδες που δεν είναι γύρω µας, αλλά κυρίως µέσα µας. Έχω πολλά όνειρα. Πάντα είχα. Αυτά µε κινητοποιούν, µε γλιτώνουν από τις παγίδες και µε κάνουν να βλέπω τη ζωή µέσα από το ροζ συννεφάκι µου. Είµαι κυνικά ροµαντική. Έχω κριθεί γι’ αυτό το ροζ συννεφάκι, αλλά για εµένα είναι µια πρόκληση να ζήσω µέσα από αυτό. Οραµατίζοµαι έναν ελεύθερο κόσµο µε ροζ φούσκες».
Χρήστος Κραγιόπουλος
«Υποδύοµαι ένα αγόρι στη σειρά Μια Νύχτα του Αυγούστου της EΡΤ1, που δεν ξέρουµε ακριβώς την ηλικία και µάλλον ούτε το όνοµά του. Δεν συστήνεται ποτέ και ούτε τον προσφωνούν κάπως, τουλάχιστον στα σενάρια που µέχρι στιγµής έχω στα χέρια µου. Είναι ένας νέος από µια πλούσια οικογένεια στην Αθήνα των ‘50s, που εκδίδεται στην Τρούµπα χωρίς να αποκαλύπτει την καταγωγή του. Δεν το κάνει για βιοποριστικούς λόγους, αλλά για να βρει έναν σύντροφο. Για να µπορέσει να υπάρξει, να είναι αυτό που πραγµατικά νιώθει. Εκεί, σε αυτό το περιβάλλον, ερωτεύεται ένα άλλο αγόρι. Αυτό τον έρωτα τον αντιµετωπίζουµε χωρίς να νιώθουµε ότι είναι κάτι εξωτικό, σαν τον έρωτα και την αγάπη ανάµεσα σε οποιοδήποτε ζευγάρι. Με τον ίδιο τρόπο συµβαίνει και αυτός ο έρωτας. Βέβαια, µιλάµε για µια άλλη εποχή, αλλά δεν νοµίζω ότι έχουν αλλάξει και πολλά από τότε.
Μέχρι τώρα απέφευγα να κάνω τηλεόραση, κάτι που δεν ήταν µόνο δική µου επιλογή. Και η τηλεόραση δεν µε επέλεγε σε δοκιµαστικά που πήγαινα. Ήµουν όµως και εγώ αρκετά επιφυλακτικός. Με τροµάζουν οι χρόνοι, οι ρυθµοί, η ποιότητα της δουλειάς, η τόσο µεγάλη έκθεση που µπορείς να έχεις συµµετέχοντας σε µια τηλεοπτική σειρά. Όταν όµως µου πρότειναν αυτή τη συνεργασία, ενθουσιάστηκα. Ήταν σηµαντικό για εµένα ότι επρόκειτο για έναν ουσιαστικό, αλλά µικρό ρόλο. Το “πρωταγωνιστικός” θα µε τρόµαζε. Είχα από την αρχή πάρα πολύ άγχος. Όλα λύθηκαν από τον τρόπο µε τον οποίο δουλεύει η σκηνοθέτις µας, η Ζωή Σγουρού. Με βοήθησε τόσο πολύ, µε µάγεψε και µε ανακούφισε. Μεγάλωσα στην Κατερίνη. Η οικογένεια και ο περίγυρός µου δεν είχαν κάποια σχέση µε την τέχνη. Εµένα πάντα µε γοήτευε ό,τι είχε να κάνει µε αυτήν: το σχέδιο, η ζωγραφική, το τραγούδι. Πέρασα στο Πολυτεχνείο στον Βόλο, στο Τµήµα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, αλλά δεν ήµουν ιδιαίτερα ευτυχισµένος εκεί. Μια µέρα έπινα καφέ στο κυλικείο του πανεπιστηµίου και είδα µια αφίσα από ένα θεατρικό εργαστήριο. Θέατρο δεν είχα δει ποτέ, µόνο τηλεόραση. Πήγα, την πρώτη ηµέρα δεν πέρασα καλά. Τρόµαξα, αλλά ξαναπήγα. Κάτι µε τράβαγε. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι κάτι µε το οποίο θέλω να ασχοληθώ. Και από εκεί βρέθηκα, δυο χρόνια µετά -δεν παίρνω και εύκολα αποφάσεις- στη Δραµατική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το Πολυτεχνείο δεν το τέλειωσα. Χρειάζεται αφοσίωση. Προς το παρόν δεν το έχω µετανιώσει. Δούλεψα στο θέατρο στη Θεσσαλονίκη για έναν χρόνο και µετά ήρθα στην Αθήνα, το 2019, λίγο προτού όλος ο πλανήτης κάνει pause λόγω της πανδηµίας. Ωστόσο, ήµουν τυχερός και είχα κάποιες πολύ όµορφες και ουσιαστικές συνεργασίες στο θέατρο. Τώρα κάνω πρόβες σε ένα έργο βασισµένο στο Ξύπνηµα της Άνοιξης του Frank Wedekind, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραούλη, που θα ανέβει στην εφηβική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και θα κάνει πρεµιέρα τον Νοέµβριο. Είναι πολύ νωρίς να πω κάτι γι’ αυτό. Έχουµε όλοι ευθύνη στο να συνεχιστεί ό,τι έχει συµβεί µέχρι στιγµής στο θέατρο, µετά τις αποκαλύψεις των τελευταίων δύο ετών. Οραµατίζοµαι έναν κόσµο όπου οι άνθρωποι θα φέρονται µεταξύ τους µε σεβασµό. Εγώ προσωπικά θέλω και προσπαθώ να τους σέβοµαι όλους, και τους δικούς µου ανθρώπους να τους αγαπώ βαθιά και µε όλη µου τη δύναµη. Μόνο σεβασµός και αγάπη. Αυτά είναι τα εργαλεία µου. Γι’ αυτή τη σεζόν νιώθω πολύ τυχερός. Γιατί σε αυτή τη δουλειά στην τηλεόραση νοιάζονται περισσότερο για τον τρόπο που συµβαίνουν τα πράγµατα και όχι τόσο για το αποτέλεσµα, που έτσι κι αλλιώς προκύπτει. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δίνουν σηµασία στον τρόπο. Εννοώ τις συνθήκες εργασίας, τις απολαβές, τις συµπεριφορές. Μέχρι τώρα ήµουν πολύ τυχερός. Ελπίζω να συνεχίσω να είµαι. Να έχω κάποια δεδοµένα που καθόλου δεδοµένα δεν είναι για κάποιους άλλους. Θα είµαι εδώ και θα προσπαθώ να γίνουν δεδοµένα για όλους».
Έκτορας Λιάτσος
«Φοράω τα ρούχα του Αντώνη στο Μια Νύχτα του Αυγούστου που προβάλλεται στην ΕΡΤ1. Η σκηνοθέτις, η Ζωή Σγουρού, είναι σπάνια περίπτωση. Έχει αφιερωθεί στην παραµικρή λεπτοµέρεια και ταυτόχρονα κάνει το γύρισµα και την όλη διαδικασία διασκεδαστική και δηµιουργική. Ο Αντώνης είναι ερωτευµένος µε την Άννα, η οποία δολοφονήθηκε από τον άντρα της στο τέλος της σειράς Το Νησί, όταν εκείνος ανακάλυψε ότι τον απατούσε. Αυτή η ανακάλυψη έγινε εξαιτίας του ήρωά µου, του Αντώνη. Αυτό είναι το πιο βασικό στοιχείο γι’ αυτόν. Είναι εγκλωβισµένος στον χαµό της Άννας. Ζει µέσα από αυτό το βάρος των ενοχών. Θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο. Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Είναι βαρύς. Προσπαθεί να απαλλαγεί, αλλά δεν τα καταφέρνει. Οπότε αυτό µε οδηγεί στο να τον ανακαλύπτω. Αυτή η ενοχή, οι τύψεις, αλλά και ο πόνος ότι ποτέ δεν µπόρεσε να έχει την Άννα δική του… Μέσα από αυτόν προσπαθώ να βρω και δικά µου πράγµατα για να τον φέρω πιο κοντά µου, αλλά προσπαθώ να µην ξέρω τα πάντα. Έχω οδηγό και αυτά που δεν ξέρω εγώ, αλλά και ο ίδιος ο Αντώνης. Έχω ανάγκη να σκέφτοµαι έναν άγνωστο χώρο και να επιτρέπω να προκύπτει κάτι µέσα από αυτόν. Και ακόµη και αν αυτή η µη γνώση είναι εµφανής, πολλές φορές είναι πιο ενδιαφέρουσα από την απόλυτη σιγουριά. Το ανοίκειο είναι πάντα γοητευτικό και απελευθερωτικό. Και το λέω και ως θεατής και ως ηθοποιός και ως άνθρωπος. Γιατί, µόνο τις φορές που δεν ξέρουµε, γίνεται η ζωή µια πρόκληση. Όταν είµαστε σε άγνωστα νερά κολυµπάµε, τις υπόλοιπες απλώς επιπλέουµε. Το ίδιο θα κάνω και στον ρόλο µου στο Σώσε Με, µια µίνι σειρά που θα προβληθεί στην πλατφόρµα του ANT1+, η οποία είναι βασισµένη στο οµώνυµο µυθιστόρηµα του Δηµήτρη Σίµου. Εκεί προσπαθώ να εξιχνιάσω µια σειρά από γυναικοκτονίες. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσµα πολλές φορές περνά σε δεύτερη µοίρα. Αυτό έγινε στη µικρού µήκους ταινία της Διοτίµα σε παραγωγή της Lacta στην οποία συµµετείχα και που, µετά την προβολή της, αυξήθηκαν τα τηλεφωνήµατα-καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας στη Διοτίµα. Ακόµα και αν µια γυναίκα ένιωσε διαφορετικά µέσα από αυτό, για εµένα είναι αρκετό. Οι γυναικοκτονίες ωστόσο συνεχίζονται. Κάνω πολύ προσεκτικά βήµατα όσον αφορά την έκθεσή µου. Οι δουλειές που διάλεξα φέτος να κάνω είναι µια µίνι σειρά και ένα εβδοµαδιαίο σίριαλ. H αλήθεια είναι ότι µε την έκθεση δεν νιώθω καθόλου άνετα και δεν θέλω καν να χρειαστεί να τη διαχειριστώ. Οπότε επιλέγω πράγµατα που θα µε κρατήσουν µακριά από αυτή. Δεν έχω θέµα µε την καλλιτεχνική έκθεση, αλλά όταν αυτή µπορεί να επηρεάσει την καθηµερινότητά µου, έρχοµαι σε δυσάρεστη θέση. Η ίδια ανάγκη µε έκανε να έχω και αυτή την ανύπαρκτη σχέση µε τα social media. Δεν µου χρειάστηκαν στη δουλειά που έχω επιλέξει να κάνω ούτε στον τρόπο. Δεν κρίνω αυτούς που το κάνουν. Εµένα απλώς δεν µου είναι χρήσιµα.
Τον Δεκέµβριο ξεκινάω πρόβες για το Ρωµαίος και Ιουλιέτα που θα ανέβει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Δηµήτρη Καραντζά. Τον Ρωµαίο δεν τον φαντάζοµαι κάπως. Συνήθως δεν οραµατίζοµαι τίποτα. Ο Σαίξπηρ είναι ένας ογκόλιθος. “Ο Ρωµαίος είναι ένας ήρωας που φέρει τη νύχτα“. Δεν αντέχει το φως της ηµέρας και ό,τι κουβαλάει αυτή. Και από αυτό ακριβώς θα ξεκινήσω, µου είναι άλλωστε κάτι οικείο. Όλα τα άλλα θα τα αφήσω στα ανοίκεια».
Τάσος Λέκκας
«Γεννήθηκα στην Πάτρα και µεγάλωσα εκεί, σε ένα µέρος λίγο έξω από το κέντρο, που ονοµάζεται Περιβόλα. Δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινα ηθοποιός, αλλά όταν ήµουν περίπου τριών χρόνων µε πήγε η µητέρα µου σε ένα θερινό σινεµά να δούµε το έργο Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Charlie Chaplin. Εγώ µαγεύτηκα από αυτό που έβλεπα και της ζήτησα να µε γράψει σε µια θεατρική οµάδα γιατί ήθελα να γίνω και εγώ ηθοποιός σαν αυτόν. Από τότε δεν σταµάτησα ποτέ. Ο ήρωάς µου στο σίριαλ του ALPHA Αυτή η Νύχτα Μένει ονοµάζεται επίσης Τάσος. Είναι ένα παιδί στην ηλικία µου, µε πολλά όνειρα και προσδοκίες. Έχει αρκετή θλίψη και θυµό µέσα του. Οι αποφάσεις του τον οδηγούν σε ένα ιδιαίτερο τέλµα.
Η σειρά διαδραµατίζεται σε µια εποχή που προφανώς εγώ δεν την έζησα, τα ‘80s. Είναι τόσο µακριά µου όσο και κοντά µου, βέβαια, καθώς οι διαφορές δεν είναι τραγικές στα “θέλω” των ανθρώπων. Διαφορές αναγνωρίζω κυρίως σε κοινωνικό και βιωτικό επίπεδο. Η σειρά απαρτίζεται από δύο κόσµους, αυτόν της νύχτας και αυτόν της µέρας. Όσο σκοτεινός και τροµακτικός και αν φαντάζει εκείνος της νύχτας, άλλο τόσο ενδιαφέρων είναι. Δεν θα έλεγα αθώος, αλλά ροµαντικός. Τα πρόσωπα αυτά έχουν ανάγκη να ζήσουν και ονειρεύονται ακριβώς όπως και εµείς σήµερα. Ένα από τα στοιχεία εκείνης της εποχής ήταν και η τοξική αρρενωπότητα. Υπάρχει συχνά σχόλιο στο σίριαλ ως προς αυτό. Ο Τάσος είναι ένα από τα πρόσωπα που δρουν έτσι. Ο ίδιος ο Τάσος είναι ένας ρόλος-σχόλιο για την τοξική αρρενωπότητα. Αυτή τη σεζόν θα είµαι επίσης σε ένα θέατρο που επαναλειτουργεί φέτος έπειτα από σχεδόν µια δεκαετία. Λέγεται Θέατρο Μπέλλος και είναι στην Πλάκα, του οποίου την καλλιτεχνική διεύθυνση έχει αναλάβει η οµάδα Τhe Young Quill. Εκεί θα ανεβάσουµε το έργο Η Νύχτα των Μυστικών του Άκη Δήµου σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου.
Δεν ξεχνάω ότι προσπαθώ να τα καταφέρω στη συγκεκριµένη συγκυρία. Δεν είµαι άνθρωπος που τροµάζει εύκολα, το αντίθετο θα έλεγα. Τα πράγµατα φαίνεται να µου πηγαίνουν καλά και είµαι πολύ χαρούµενος γι’ αυτό και ευχαριστώ όσους ήταν και είναι δίπλα µου. Σε κοινωνικό επίπεδο, παρ’ όλα αυτά, τα πράγµατα είναι κάπως αλλιώς. Δεν θα έλεγα και πάλι ότι τροµάζω, αλλά ότι λυπάµαι και προβληµατίζοµαι. Υπάρχουν σαφώς πράγµατα που αλλάζουν προς το καλύτερο, αλλά και άλλα που παρακµάζουν. Κάθε µέρα ακούµε και κάτι καινούριο, όµως ειλικρινά, για κάποιον λόγο, έχω εµπιστοσύνη στους ανθρώπους. Υπάρχει και καλό γύρω µας. Αξίζει νοµίζω να το αναγνωρίζουµε. Υπάρχουν πολλά που συµβαίνουν καθηµερινά και µπορούν να µας ρίξουν, ωστόσο πιστεύω ότι σηµασία έχει να τα αναγνωρίζουµε και να πηγαίνουµε παρακάτω. Οι εποχές αλλάζουν και πλέον τα πράγµατα γίνονται αλλιώς. Είδαµε ότι οι άνθρωποι µπορούµε να µιλάµε και να ακουστούµε. Να ακούµε πρώτα ο ένας τον άλλο. Ναι, νιώθω τυχερός, αλλά όπως όλοι µας, πρέπει, σε κάθε τοµέα και επάγγελµα, να νιώθω υπεύθυνος και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι µου ώστε να συνεχίσει και -γιατί όχι;- να καλυτερέψει ακόµα περισσότερο η κοινωνία εν γένει. Η αλλαγή θεωρώ ότι είναι και προσωπική υπόθεση και µας αφορά όλους».
