Οι μέρες που προηγήθηκαν προκάλεσαν πολλά. Ένα από αυτά ήταν ότι αγαπήσαμε ξανά όσα είχαμε δεδομένα και αυτονόητα, αλλά και συνειδητοποιήσαμε τη σημαντικότητά τους. Κάποια επειδή τα στερηθήκαμε και κάποια άλλα για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Στα τελευταία ανήκει το σπίτι μας με το οποίο, δεδομένων των συνθηκών, γνωριστήκαμε καλύτερα. Μένοντας μέσα του το φροντίσαμε, μας ανέχτηκε, έγινε καταφύγιο, πατρίδα, ασφαλές μέρος και ησυχαστήριο. Υπήρξε όμως και ένα σπίτι που μοιραστήκαμε και στο οποίο μείναμε όλοι μαζί: αυτό ήταν κάθε πόλη και χωριό στην Ελλάδα και τον κόσμο, και για κάποιους από εμάς η Αθήνα. Η Αθήνα που μας κράτησε ψύχραιμους, ασφαλείς, αισιόδοξους, ρομαντικούς. Την ίδια στιγμή που κι αυτή έμενε μόνη με άδειους δρόμους, άδεια café, αφώτιστα μπαρ, απομακρυσμένες παρέες, αφίλητους εραστές. Τώρα, σιγά σιγά ζωντανεύει ξανά, έτοιμη να κερδίσει πίσω την άνοιξη που της κόστισε η πανδημία. Για να γίνει ξανά το σπίτι μας και το ομορφότερο μέρος πάνω στη Γη. Για εμάς. Για τώρα. Και θα τα καταφέρει, γιατί τη λαχταράμε τόσο δυνατά όσο και εκείνη εμάς.
Γι’ αυτό προσκαλέσαμε μερικούς Αθηναίους στην καρδιά: τη ραδιοφωνική παραγωγό Μαίρη Ρετσίνα, τον μουσικό Leon of Athens, τον σκηνοθέτη Χρήστο Καρασαββίδη, την ηθοποιό Νάνσυ Μπούκλη, τον χορευτή Στέλιο Κατωπόδη, την επιχειρηματία Μαριέφη Τρανοπούλου, τη συγγραφέα Νάντια Δράκουλα και τον ηθοποιό Ορέστη Χαλκιά να της αφιερώσουν λίγα λόγια αγάπης και αφοσίωσης. Σαν ένα «ευχαριστώ» για τις ημέρες που πέρασαν και γι’ αυτές που θα έρθουν. Όταν στους δρόμους της θα επιστρέψει η δημόσια, αυθόρμητη στοργή που τόσο της έλειψε και μας έλειψε.
