Το πρώτο λογοτεχνικό εγχείρημα του δημοσιογράφου Ηλία Θεοφύλακτου Το Δαχτυλίδι του Θεού έχει όλα εκείνα τα συστατικά που διαθέτει ένα διεθνές μπεστ σέλερ, γι' αυτό άλλωστε και χαρακτηρίστηκε ο ελληνικός Κώδικας Ντα Βίντσι. Η γεμάτη ανατροπές πλοκή του είναι συναρπαστική, ενώ το σάουντρακ του βιβλίου ξεδιπλώνεται καθώς περνάμε από τη μία σελίδα στην επόμενη.
Διαβάστε παρακάτω εννιά αποσπάσματα από το μυθιστόρημα και απολαύστε τις ισάριθμες μελωδίες που «ντύνουν» ιδανικά το καθένα από αυτά:
1. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
«…Η πόλη κοιμόταν. Το ίδιο κι ο ήχος της. Ποτέ του δεν την άντεχε τη σιωπή. Διάλεξε ένα cd που ταίριαζε γάντι στη διάθεσή του, το έβαλε να παίζει, γδύθηκε και μπήκε στο μπάνιο, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα πίσω του… Οι πίδακες του καυτού νερού μαστίγωναν το σώμα του από παντού και οι νότες του Αντάτζιο χτυπούσαν πένθιμες στα αυτιά του. Ο θρήνος του Αλμπινιόνι ανέβαζε την έντασή του κι εκείνος έπεφτε πάλι όλο και πιο βαθιά στο μαύρο. Τα έγχορδα έκλαιγαν σπαρακτικά και η δική του καταβύθιση στη θλίψη συνεχιζόταν. Παρόλα αυτά, το κουδούνισμα στην πόρτα ήταν πολύ παρατεταμένο για να μην το ακούσει. Αποφάσισε να μην ανοίξει. Και δεύτερη φορά… Και τρίτη… Δεν μπορούσε να το αγνοήσει κι άλλο…»
2. ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΥΜΑ
«…Βγήκε στην παραλιακή λεωφόρο και έστριψε αριστερά, παίρνοντας την κατεύθυνση προς τη Βουλιαγμένη… Οδηγούσε και το cd έπαιζε Το Χαμόγελο της Τζοκόντα, πλημμυρίζοντας το αυτοκίνητο με τις αγαπημένες νότες. Ο Χατζιδάκις, πάνω στο γαλάζιο φόντο του Σαρωνικού, που έτρεχε στα δεξιά του, ήταν τώρα το καλύτερο κατευναστικό για τα τεντωμένα νεύρα του. Άνοιγε τα αυτιά και τα μάτια του, για να φυσήξει από εκεί ο αέρας της ηρεμίας στον νου του, να καθαρίσει τη σκέψη του, να βάλει ξανά τα πράγματα σε λογική τάξη…»
3. ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ, Μ’ ΕΝΑ ΜΥΘΙΚΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ
«…Η Cadillac βγήκε από το Σερεμέτιεβο και πήρε τον δρόμο προς το κέντρο. Είχαν μπει στη Λενινγκράντσκι πρασπέκτ, όταν είδε μια επίπεδη οθόνη να ξεδιπλώνεται από την οροφή και να κατεβαίνει μπροστά στα μάτια του… Οι νότες από το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας ξεχύθηκαν δυνατά από τα ηχεία και πλημμύρισαν το αυτοκίνητο…»
4. «LIBIAMO NE' LIETI CALICI» ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ ΝΤΙ ΣΠΑΝΙΑ
«…Ξεκίνησε να κατεβαίνει κι αυτός. Έφτασε στην πλατεία και πέρασε δίπλα από το σιντριβάνι του Μπερνίνι, χωρίς να κοιτάξει το μικρό καράβι, που είχε δημιουργήσει ο γλύπτης, εμπνευσμένος από τις πλημμύρες του Τίβερη, το 1598. Περπατούσε, σφυρίζοντας χαρούμενος τον σκοπό της άριας Μπρίντιζι, από την Τραβιάτα του Βέρντι. Περνώντας από τη Στήλη της Άμωμης Σύλληψης, σήκωσε το βλέμμα προς την κορυφή της, εκεί που στεκόταν το άγαλμα της Παναγίας. Σ’ ευχαριστώ…»
5.ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ
Podmoskovniye vechera… Подмосковные вечера… Νότες και εικόνες της πόλης. Μια ατμόσφαιρα που σέρνεται υποδόρια παντού, κάτω και πίσω από κάθε σελίδα.
6. RUSSIAN VENUS
«Δες τις απογόνους της θεάς» λέει ο ήρωας, στηρίζοντας την αιρετική εκδοχή του για τη γέννηση της Αφροδίτης. Το… ανθρωπο-περιβάλλον της Μόσχας. Ο βιότοπος της γαλάζιας και πράσινης κόρης (οφθαλμού). Εκεί, τα μπλε μάτια του ελαφιού και ο ξαφνικός έρωτας.
7. ΕΝΑΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΣΤΟ ΣΤΑΡΙ ΑΡΜΠΑΤ
«…Ένα λεπτό αργότερα, ανέβαινε τον πεζόδρομο, ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος που χάζευε τα κιόσκια με τα προορισμένα για τους τουρίστες αναμνηστικά. Μια μελαχρινή γαλλιδούλα πόζαρε με νάζι στον υπαίθριο ζωγράφο που έφτιαχνε το πορτρέτο της και ταυτόχρονα ζάλιζε, με αληθινή καταιγίδα λέξεων, τον νεαρό που στεκόταν υπομονετικά δίπλα της. Πιο πέρα, ένα γυναικείο μουσικό ντουέτο του δρόμου, με βιολί και φλάουτο, μάζευε γύρω του τον κόσμο με την ομορφιά των κοριτσιών και με τις κλασικές νότες τους, όπως το μέλι τραβάει τις μύγες…»
8. ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
«…Μιλούσε τα ελληνικά σαν μητρική της γλώσσα, χωρίς καμιά ξενική προφορά. Η φωνή της ήχησε στ’ αυτιά του μεθυστική, ηλεκτρισμένη, φωτεινή. Σαν το τραγούδι του ερωτευμένου αηδονιού τα αυγουστιάτικα βράδια. Σαν μια μουσική για κουαρτέτο εγχόρδων του Ραβέλ. Σαν το ξαφνικό και ακατανίκητο κάλεσμα της σειρήνας. Σαν τις νότες του πιάνου, στη σονάτα του σεληνόφωτος, του Μπετόβεν. Ήταν μελωδική, με τέμπο που έκρυβε κάτω του όλη την κλίμακα της έντασης. Και απολύτως γυναικεία, χωρίς καθόλου να γίνεται γλυκερή. Μια φωνή γαλάζια. Και κόκκινη. Λίγο έλειψε να χάσει τα λόγια του…»
9. Η ΔΙΚΟΠΗ ΖΩΗ
«..Στη μάχη πάμε με παιάνες κι όχι μυξοκλαίγοντας σαν τρομαγμένες καλόγριες. Στο διάβολο η αντίστροφη μέτρηση!» Λίγο πριν από την τελική αναμέτρηση, λίγο πριν να πάρουν τον λόγο τα όπλα, εκείνος διαλέγει τον προσωπικό του παιάνα. Τον βρίσκει σε μια τζαζ μπαλάντα του Μικρούτσικου. Και στους μαγικούς στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Ασυνήθιστη επιλογή; «Δεν βαριέσαι! Έτσι κι αλλιώς, αιρετικό με λέγανε πάντα…»
Για περισσότερες πληροφορίες, αλλά και πολύ ωραία βίντεο, σχόλια, συζητήσεις που αφορούν το μυθιστόρημα Το Δαχτυλίδι του Θεού κάντε like στην επίσημη σελίδα του στο Facebook: www.facebook.com/gods.ring
-
-
Ακολουθήστε το ELLE στο
Google News
και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!
