Δέκα χρόνια μετά το πρώτο «Iron Man», η Marvel κατάφερε στις 18 ταινίες που ακολούθησαν να χτίσει μεθοδικά ένα κινηματογραφικό σύμπαν πολυπρόσωπων ηρώων και να συστήσει το πιο δυνατό εμπορικά franchise των τελευταίων χρόνων. Ξεπερνώντας σε στρατηγική και δημοφιλία τη DC, που φαίνεται να αγκομαχά δημιουργικά και εμπορικά σε κάθε της κινηματογραφική εξόρμηση (μοναδική εξαίρεση το «Wonder Woman»), η Marvel ενώνει στον «Πόλεμο της Αιωνιότητας» την ομάδα των «Εκδικητών» και ετοιμάζεται να πάρει λάφυρα τις τεράστιες (αδιαμφισβήτητα) εισπράξεις των παγκόσμιων ταμείων. Η ερώτηση είναι άξιζε η αναμονή;
Ο «Πόλεμος της Αιωνιότητας» κερδίζει τις εντυπώσεις εύκολα ως μία θεαματική περιπέτεια φαντασίας, αλλά κι ως ένα καλά υπολογισμένο μπλοκμπάστερ, που έχει την ευκαιρία να συγκεντρώσει το ολοένα αυξανόμενο, πολυπληθές καστ ταλαντούχων κι αγαπητών ηθοποιών. Έχοντας ταυτιστεί απόλυτα στην ποπ συνείδηση με τα χάρτινα alter egos τους, το να βλέπεις τη χιουμοριστική αλληλεπίδραση του Thor (Κρις Χέμσγουορθ) με τον Star-Lord (Κρις Πρατ), ή την επίδειξη αλαζονείας μεταξύ των Iron Man (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ.) και Dr. Strange (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς), χαρίζει στο νέο κεφάλαιο των «Avengers» τόσο την ευκαιρία μιας ενδιαφέρουσας δυναμικής ανάμεσα στους ηθοποιούς, και τους χαρακτήρες τους, όσο και την ξέγνοιαστη ελαφράδα μιας ώρας παιχνιδιού. Τα πάντα όμως σ’ αυτό το παιχνίδι υπαγορεύονται από έναν κανόνα που δυστυχώς κρατά τους ήρωες/action figures, μακριά από το στοιχείο της έκπληξης. Έχοντας δει ήδη 18 ταινίες στις οποίες απειλείται η ζωή των «Εκδικητών», η δομή της «αναγνώρισης, αναμέτρησης, αναγέννησης» που χαρακτηρίζει και τον «Πόλεμο της Αιωνιότητας» στις επιμέρους συγκρούσεις του, αφαιρεί την όποια έκπληξη στην έκβαση των γεγονότων, ενώ ακόμα και το καλοδεχούμενο, διαδραστικό χιούμορ (κάτι που η Marvel χειρίζεται καλά) εμφανίζεται με τη συχνότητα και τον τόνο που υποψιάζεται ο θεατής.
Σε μία ταινία όπου πρωταγωνιστούν πάνω από 15+ χαρακτήρες (γραφιστικός άθλος να τους χωρέσεις όλους στην αφίσα), οι σκηνοθέτες Άντονι και Τζο Ρούσο υιοθετούν θέλοντας και μη, τους κανόνες του παραπάνω παιχνιδιού. Ξέρουν για παράδειγμα πως πρέπει να παίξουν safe και να δώσουν στο κοινό τον απαραίτητο χρόνο στους πιο δημοφιλείς των «Εκδικητών». Έτσι ο Thor, Iron Man, Dr. Strange έχουν τη μερίδα του λέοντος, ενώ οι Black Widow, Captain America, Winter Soldier, Hulk, Black Panther (φαίνεται πως κανείς δεν περίμενε την τεράστια επιτυχία της σόλο ταινίας που μεσολάβησε), εμφανίζονται πιο περιφερικοί. Επίσης μην αναζητήσετε πουθενά τους Hawkeye και Ant-Man.
Κι εκεί που όλα φαίνονται συνταγογραφημένα… ο «Πόλεμος της Αιωνιότητας» λίγο πριν το φινάλε, θέτει σε εφαρμογή την καλύτερη ιδέα του.
Ξέρουν επίσης πως πρέπει να ξεπεράσουν τον ψηφιακό σκόπελο και να επενδύσουν σε έναν πιστευτό CGI «κακό», και ο Thanos του Τζος Μπρόλιν, χωρίς να προδίδει την κόμικ καταγωγή του, μετατρέπεται σε έναν αρκετά ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Η σχέση του πανίσχυρου Τιτάνα με την Gamora (Ζόι Σαλντάνα) και τα κίνητρά του για το κυνήγι των Λίθων της Αιωνιότητας, συνιστούν έναν υπολογίσιμο αντίπαλο που εκφράζει μία σοβαρή απειλή απέναντι στους «Εκδικητές». Από την έναρξη της ταινίας, ο Thanos είναι ήδη δυνατός και όσες φορές η ταινία δανείζεται τη δική του οπτική, παρουσιάζει και πιο ενδιαφέρουσες αντιπαραθέσεις.
Οι Ρούσο διατηρούν το οπτικό ενδιαφέρον της ταινίας, όσο εκείνη βρίσκεται σε ένα κοσμικό, διαστημικό περιβάλλον. Όταν η δράση τοποθετείται στη γη, ο ρυθμός και το χιούμορ «προσγειώνονται» επίσης. Φαίνεται πως μετά την εμπειρία των δυο «Captain America», οι σκηνοθέτες άδραξαν την ευκαιρία να επενδύσουν σε χαρακτήρες/χώρους με τους οποίους δεν είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν, και προφανώς ήταν πιο ιντριγκαδόρικοι δημιουργικά. Η σύγκρουση του Thanos με τους υπερήρωες που κατέχουν έναν από τους Λίθους της Αιωνιότητας, είναι και το κλειδί της ταινίας. Κι ενώ η μάχη με τον Dr. Strange και σία (Iron Man, Star-Lord, Spider-Man) ξεχωρίζει, η αντίστοιχη με τον The Vision (Πολ Μπέτανι) – κόνσεπτ που μπορεί να έχει μπερδέψει αρκετούς από τους θεατές – και την Scarlet Witch (Ελίζαμπεθ Όλσεν), είναι πιο αδύναμη. Χωρίς να έχουμε αφιερώσει στο παρελθόν απαραίτητο χρόνο με τους The Vision – Scarlet Witch, η σχέση τους βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας και δεν πείθει για τα έντονα αισθήματά της.
Κι εκεί που όλα φαίνονται συνταγογραφημένα (αν και έχουν προηγηθεί μερικές απώλειες), ο «Πόλεμος της Αιωνιότητας» λίγο πριν το φινάλε θέτει σε εφαρμογή την καλύτερη ιδέα του. Έναν αναπάντεχο επίλογο που θα ξαφνιάσει και ασφαλώς λειτουργεί ως teasing για την επόμενη ταινία, της οποίας ο τίτλος θεωρείται spoiler και παραμένει ακόμα κρυφός. Αυτός ο «πόλεμος» είναι άλλωστε μισός, πρώτο κομμάτι μιας μεγαλύτερης ιστορίας που θα ολοκληρωθεί το 2019 με το τέταρτο «Avengers» και ενδεχομένως θα σημάνει το τέλος της κινηματογραφικής μάχης για μερικούς από τους σούπερ-ήρωες/ηθοποιούς του σύμπαντος. Ως μισός «πόλεμος», λοιπόν, δεν διεκδικεί τη νίκη (πέρα από το box office). Είναι όμως χορταστικός στο μάτι, έτοιμος να καταναλωθεί μέχρι το επόμενο κινηματογραφικό ραντεβού με το στούντιο και έχει ιδιαίτερη επίγευση. Αν πάλι θέλετε να δείτε το καλύτερο «Avengers», αναζητήστε το… «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος».
