Η αίσθηση του γνώριμου και του επαναλαμβανόμενου γέρνει συντριπτικά εις βάρος της «Annabelle», ενός προβλέψιμου και κουρασμένου θεματικά φιλμ συνταγής, το οποίο επιχειρεί να καρπωθεί εμπορικά από την περσινή μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το «Κάλεσμα», αντλώντας την ιστορία του από την σατανική κούκλα που έκλεβε την παράσταση στην ταινία εκείνη.
Εδώ το ανατριχιαστικό έκθεμα γίνεται εστία μέγιστων κακών για ένα παντρεμένο ζευγάρι που περιμένει το πρώτο του παιδί και το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με μια πλοκή, η οποία ταξιδεύει στα τέλη της δεκαετίας του '60 και αντικαθιστά οποιαδήποτε υποψία πρωτοτυπίας με αναμασήματα από δημοφιλείς δημιουργίες του παρελθόντος όπως το «Μωρό της Ρόζμαρι», η «Κούκλα του Σατανά» και η «Προφητεία».
Οποιαδήποτε σύγκριση με τις ταινίες αυτές έρχεται, παρ' όλα αυτά, να υπενθυμίσει για ακόμη μια φορά σε πόσο μεγάλη παρακμή έχει περιέλθει το άλλοτε ένδοξο είδος του κινηματογραφικού τρόμου και να επισημάνει σε τι μετριότητες χρειάζεται να αρκούνται πλέον οι θεατές.
Πρώην διευθυντής φωτογραφίας στο «Κάλεσμα» και στο «Insidious», ο Τζον Ρ. Λεονέτι αναλαμβάνει τα σκηνοθετικά καθήκοντα στην «Annabelle», φροντίζοντας να αναπαράγει τις αρκετά προσεγμένες γωνίες λήψεις, τις έξυπνες χρήσεις της κάμερας και τις σχολαστικές ατμόσφαιρες που στάθηκαν υπεύθυνες για τις (ελάχιστες) αξιομνημόνευτες σκηνές τρόμου των δυο προηγούμενων φιλμ.
Τα υπόλοιπα ακολουθούν, ωστόσο, την πεπατημένη. Λευκοντυμένες φιγούρες που βαδίζουν στο σκοτάδι, πατώματα που τρίζουν, ντουλάπες που κρύβουν κινδύνους, πόρτες που κλείνουν απότομα και με πάταγο, άψυχα αντικείμενα που έρχονται αναπάντεχα στη ζωή και μπόλικη δαιμονολογία καλούνται να καλύψουν και πάλι τα κενά που δυσκολεύεται να κρύψει ένα σενάριο ρουτίνας, δυο αδιάφοροι πρωταγωνιστές και η αίσθηση ότι παρακολουθούμε λιγότερο μια ταινία και περισσότερο μια μηχανή αναπαραγωγής κλισέ.
