Χαρισματικών και ευγενικών προθέσεων η (αιώνια) επιστροφή του Φίλιππου Κουτσαφτή επισφραγίζεται από μια ηθελημένα «τετραγωνισμένη» καταγραφή της μνήμης, 15 χρόνια μετά την εμβληματική πια «Αγέλαστος Πέτρα» του.
Το «Αρκαδία Χαίρε» αφηγείται το χρονικό μιας πιστής ακολουθίας για μια «ιδέα» που χωροχρονικά υπήρχε «άγνωστο από πότε» μα σαν από πάντα. Οι θρύλοι, όμοιοι με εκείνων των παραμυθιών που με προθυμία «πάντα κάτι μας θυμίζουν» τοποθετούνται με ακρίβεια πάνω σε μια -σαν από χάρακα τραβηγμένη- γραμμή που φυλλομετρά πρόσωπα και καταστάσεις χαμένα μέσα στον χρόνο.
Ο Κουτσαφτής σαν καταγραφέας της μνήμης αποσπά με συγκινητικό τρόπο τις αναμνήσεις ενός τόπου που έχει πάψει να μετράει τα χρόνια ύπαρξης και ζωής του. Με έναν αριστοτελικό τρόπο φέγγει όλες εκείνες τις σκονισμένες πτυχές μιας τοποθεσίας μαγικής, που σαν άλλο «κουτί της Πανδώρας» φυλακίζει μέσα του όλη την ιστορία μιας αγέρωχα «αλλιώτικης» Ελλάδας.
Τοποθετημένο στον ώμο ενός γνώστη της τεκμηρίωσης στο σινεμά, το «Αρκαδία Χαίρε» μιλάει για τον ομφάλιο λώρο μιας σκονισμένης ζωής, που μιλάει την ελληνική γλώσσα με μια απρόσιτη διάλεκτο. Υπό τη συνοδεία της μυστικιστικής ενορχήστρωσης των ήχων και της μουσικής του Κωνσταντίνου Βήτα, αυτή η διάλεκτος αποκτά την δική του ορθογραφία και συντάσσει μια εκρηκτικά υπόκωφη σερενάτα με έντονο συγκινησιακό φορτίο.
Η φωνή του Κουτσαφτή που πιάνει την Αρκαδία και τα έθιμά της από το χέρι για να τα κατευθύνει σε δρόμους άγνωστους, μα καθ' όλα ασφαλείς, αποτελεί εκείνο το ράγισμα που σπρώχνει τον θεατή – μα κυρίως ωτακουστή – σε ένα βωμό που πραγματοποιούνται με θρησκευτική ευλάβεια, λατρευτικές θυσίες προς ένα σύνολο θεϊκών χρησμών.
Η «Αρκαδία Χαίρε» είναι μια ελεύθερη ελεγεία μιας πορείας ενός τόπου, που έχει φυλακίσει τους κανόνες και τους ρυθμούς της για να τους αποτίσει φόρο τιμής, ένα εικαστικό, πυρακτωμένο παραμύθι για ήρωες που έχουν μάθει να κρατούν μια καινούργια αφήγηση για κάθε καινούργιο αναγνώστη.
