Οι αρκούδες μπορεί να είναι τρομαχτικές, άγριες και θηριώδεις. Όχι εδώ.
Υπό την εποπτεία της Ντίσνεϊ το εντυπωσιακό οπτικά ντοκιμαντέρ παρατηρεί μία μονογονεϊκή οικογένεια αρκούδων, τη μητέρα και τα δυο παιδιά της, με τη λογική που επιτάσσει η οικογενειακή διασκέδαση.
Εδώ οι αρκούδες είναι χαριτωμένες και παιχνιδιάρες. Απειλούνται κυρίως από λύκους και προσπαθούν να ξεγελάσουν την πείνα τους με σολομούς.
Ασφαλώς και τα παραπάνω είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα, αλλά λείπει η αγριάδα και η τραχύτητα της φύσης! Τα αξιολάτρευτα θηλαστικά εδώ μοιάζουν σαν να βρίσκονται σε ένα σίκουελ του «Ο Αδερφός Μου ο Αρκούδος». Σε όλη τη διάρκεια έχεις την αίσθηση πως αντιμετωπίζονται ανθρωπομορφικά και όχι γι’ αυτό που είναι.
Το ντοκιμαντέρ βέβαια απευθύνεται κυρίως σε ανήλικο κοινό και πετυχαίνει να είναι διασκεδαστικό και εκπαιδευτικό, ενώ η φωνή του Τζον Σ. Ράιλι ηχεί γλυκιά και ευγενική. Είπαμε. Ντίσνεϊ.
Από την άλλη είναι κρίμα να λογοκρίνεις τη φυσική νομοτέλεια.
Το 1988 ο Ζαν-Ζακ Ανό είχε σκηνοθετήσει την «Αρκούδα». Θυμάμαι την επίσκεψη σε έναν κινηματογράφο με το σχολείο, στα πλαίσια μιας εκπαιδευτικής προβολής. Η γνησιότητα και η αγριάδα της εικόνας, ήταν μία πρωτόγνωρη, θαυμαστή εμπειρία, που δεν τραυμάτισε καμία παιδική συνείδηση. Αντίθετα διέγειρε το νου.
Τα παιδιά δεν αρέσκονται απαραίτητα στην καλογυαλισμένη επιφάνεια.
