Με ένα αξιοζήλευτο καστ (Ιζαμπέλ Ιπέρ, Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, Μάικλ Πιτ), ο Μπενσετρίτ κινείται δεξιοτεχνικά ανάμεσα στον σουρεαλισμό και την τρυφερότητα, αφηγείται με χιούμορ ένα σύγχρονο αστικό παραμύθι που ενώνει τρία απρόσμενα ζευγάρια και μας δείχνει ότι οι άνθρωποι χρειάζεται απλώς να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μετατρέψουν την αδιαφορία σε καλοσύνη, την αποξένωση σε αλληλεγγύη και την απογοήτευση σε δίψα για ζωή.
Μια από τις πιο ευχάριστες και απροσδόκητα feelgood εκπλήξεις του φετινού Φεστιβάλ Καννών, η ταινία του Σαμουέλ Μπενσετρίτ είναι ένα αφοπλιστικά αισιόδοξο και τρυφερό φιλμ για τη μοναξιά, την αιώνια ανάγκη για επικοινωνία και το χρόνο που περνά.
Ο Στέρκοβιτς, που μόλις έμεινε ανάπηρος από υπερβολική χρήση γυμναστικού ποδηλάτου αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ γιατί αρνήθηκε να πληρώσει κοινόχρηστα, γνωρίζει μια νοσοκόμα στις κρυφές του νυχτερινές εξορμήσεις με το καροτσάκι.
Η Ζαν, 50άρα έκπτωτη ηθοποιός, κλείνεται έξω από το νέο της διαμέρισμα και αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια του μετέφηβου γείτονά της. Η κυρία Χαμιντά, μια καλοσυνάτη Γαλλοαλγερινή, παίρνει υπό τη στέγη και τη φροντίδα της τον νεαρό Αμερικανό… αστροναύτη που προσγειώθηκε κατά λάθος στην… ταράτσα, κι ας μην καταλαβαίνει λέξη απ’ όσα λέει.
Ένοικοι όλοι μιας εργατικής πολυκατοικίας των παριζιάνικων προαστίων. Που αρπάζουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από την βαθύτατη – επιβεβλημένη από την άσφαλτο και σαν άσφαλτο- μοναξιά τους.
Οι ιστορίες τους αναπτύσσονται παράλληλα, μέσα από ένα μοναδικό πάντρεμα του καθημερινού με το παράλογο, του μίνιμαλ με το παραμυθένιο, της μελαγχολίας με το χιούμορ.
Αφοπλιστική λιτότητα, γνήσια ανθρωπιά, απέραντη γενναιοδωρία. Ένα κινηματογραφικό διαμάντι.
