Σε ένα χωριό της βορειοκεντρικής Τουρκίας, πέντε ορφανές έφηβες αδελφές μεγαλώνουν στη στενή κηδεμονία της συντηρητικής γιαγιάς και του αυταρχικού θείου τους.
Μετά το περιστατικό της παράκτιας βόλτας των κοριτσιών με μερικά αγόρια συμμαθητές, θείος και γιαγιά αποφασίζουν να περιορίσουν τις ελευθερίες τους. Τις κλείνουν στο σπίτι, και αρχίζουν διαδοχικά να τους κανονίζουν προξενιά με γιους συγχωριανών. Όμως η Λαλέ, η μικρότερη και πιο ατίθαση, δεν είναι διατεθειμένη να ενδώσει σε μια τέτοια σκλαβιά.
Προφανώς η σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ντενίζ Γκαμζέ Έργκιουβεν λατρεύει το παραμύθι τις Σταχτοπούτας, ενώ έχει πολλάκις δει τις «Αυτόχειρες παρθένους» της Κόπολα, τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου ή το «Οφσάιντ» του Τζαφάρ Παναχί.
Καθώς, στην πρώτη της αυτή ταινία, που αποτελεί επίσημη υποβολή της Γαλλίας για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ (πρόκειται για γαλλική παραγωγή στο μεγαλύτερο ποσοστό της), αναμειγνύει στοιχεία απ’ όλα τα παραπάνω για να καλλιτεχνήσει τη δική της οργισμένη επίθεση στην γερά αγκιστρωμένη στις αυστηρές πατριαρχικές δομές και τις καταπιεστικές εθιμικές επιταγές μοντέρνα τουρκική κοινωνία.
Κι αν, στην περιγραφή τούτης της γυναικείας ασφυξίας, καταφεύγει ενίοτε σε βεβιασμένους σεναριακούς ελιγμούς και την ευκολότερα εμπορεύσιμη φωτογένεια, είναι αδύνατον να μη σε αφοπλίσει ο επίπονος αγώνας της μικρής Λαλέ για την διεκδίκηση της ελευθερίας της και να σε αφήσει ασυγκίνητο η κατάληξή του.
