Η πρώτη ομιλούσα ταινία μεγάλου μήκους της Μεγάλης Βρετανίας έμελλε να φέρει την υπογραφή του ανθρώπου που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως ο «μάστορας του σασπένς». Η δεύτερη απόπειρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ στο είδος του αστυνομικού θρίλερ θα γινόταν η μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική του επιτυχία, που έστρωσε το δρόμο για μια μεγαλειώδη καριέρα. Οι κριτικοί της εποχής έμειναν εντυπωσιασμένοι από την πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής χρήση του ήχου και οι θεατές ακολούθησαν το hype, χαρίζοντας στο φιλμ πολλές χιλιάδες εισιτηρίων.
Πέρα όμως από την ευφάνταστη αξιοποίησή της ηχητικής μπάντας σε πλέον διάσημες σκηνές, όπως εκείνη με το μαχαίρι, ο Χιτς θα μπόλιαζε το «Blackmail» με όλα εκείνα τα στοιχεία που αργότερα θα αναγνωρίζονταν ως προσωπικές εμμονές του: το αδύναμο και εξαρτημένο θηλυκό, το γεμάτο σεξουαλική ενέργεια αρσενικό, αλλά και το χτίσιμο της αγωνίας είναι παρόντα στο φιλμ του 1929. Εκεί, η νεαρή Άλις χαλαρώνει ελαφρώς τα ήθη της για ένα βράδυ και (φυσικά, αφού προκαλεί κάποιον σεξουαλικά) βρίσκεται μπλεγμένη σε φόνο. Ενώ προσπαθεί να συγκαλύψει την ντροπιαστική συμμετοχή της στο γεγονός από την καθώς πρέπει οικογένειά της, με την βοήθεια του -παντοδύναμου αρσενικού- αστυνομικού φίλου της, ένας εκβιασμός δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Πιθανόν το «Blackmail» με τους αργούς ρυθμούς και τον πρωτόγονο ήχο του να δυσκολέψει κάπως τον εθισμένο στα γρήγορα cuts θεατή, αλλά η εμπειρία θα τον αποζημιώσει καθώς γίνεται μάρτυρας της ίδιας της εξέλιξης της κινηματογραφικής γλώσσας, την εποχή που έκανε τα πρώτα της βήματα, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον εαυτό της. Εξάλλου, λίγη ακαδημαϊκή γνώση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!
Φαίδρα Βόκαλη
