Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι εμπλέκονται στη ληστεία ενός διαμαντιού, που είχε θύμα τον γιο του μεγαλομαφιόζου Άγγελου (Θέμης Πάνου). Ο Γιάννης (Μιχάλης Οικονόμου), έμπιστο μέλος της συμμορίας του, ο Σταύρος (Δημήτρης Ήμελλος), ένας αδιστακτος εκτελεστής, η Λένα (Ράσμι Σούκουλη), η μυστηριώδης σύζυγος του Γιάννη και ο Νίκος (Γιώργος Αδαμαντιάδης), ο «αδιάφορος» οδηγός του Άγγελου. Τέσσερις διαφορετικές οπτικές της ιστορίας θα συνθέσουν την αλήθεια.
Η «Μπλε Βασίλισσσα» του τίτλου είναι το πολυτιμότερο διαμάντι του κόσμου και ταυτόχρονα μία ελληνική ταινία που προσπαθεί καλοπροαίρετα να παίξει με τους κανόνες του genre και να αφεθεί λεία στα μάτια του κοινού. Ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σιπσίδης μετά τα μικρού μήκους «Γάλα», «Iris» και «Αν ήταν Νόμιμος ο Βιασμός», εξελληνίζει σινεφιλικά την πλοκή, που βασίζεται στις δομές του φιλμ νουαρ, και τοποθετεί στην ηλιόλουστη Αθήνα μία ιστορία εγκλημάτων και προδοσίας. Ο Δημήτρης Ευλαμπίδης και η Απολλωνία Τσαντά στο σενάριο στήνουν μεθοδικά τα κομμάτια της αφήγησης, αλλά το κατακερματισμένο παζλ προδίδεται συχνά από τις αδυναμίες της παραγωγής, τόσο σε επίπεδο τεχνικής, όσο και ερμηνειών.
Το σινεμά του Ταραντίνο, η συνήθεια του κοφτού μοντάζ, η ιδέα του «Vantage Point», το τηλεοπτικό «Damages» ή ακόμα και οι ξεχωριστές ιστορίες του «Ράσομον», έχουν ήδη εκπαιδεύσει το κοινό και οι αναφορές της ταινίας ανακαλούνται αυτόματα από την κινηματογραφική μνήμη, με αποτέλεσμα η «Μπλε Βασίλισσα» πολλές φορές να αδικείται στη σύγκριση με τα προαναφερθέντα, κατά τη διάρκεια της θέασης. Το βασικό όμως μειονέκτημα είναι πως η ταινία υιοθετεί ένα σοβαρό, δίχως χιούμορ και χαλαρή διάθεση, τόνο που διατρέχει όλους ανεξαιρέτως τους χαρακτήρες-καταστάσεις και είναι πιθανό να λειτουργεί σε βάρος της. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τις επιρροές της. Οι διαφορετικές οπτικές της ταινίας, μπορεί να προσφέρουν στοιχεία ανατροπής, αλλά θα είχαν ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον αν ήταν και ξεχωριστές αφηγήσεις, πέρα από υποκειμενικές ματιές.
Παρά τη φιλόδοξη σεναριακή ιδέα, που ξεκινά από την ψυχρή προδοσία για να καταλήξει σε ένα απρόσμενο, ρομαντικό φινάλε, η ταινία ως αφηγηματικό κολάζ έχει κομμάτια που δένουν και αρκετά που δεν κολλάνε. Αποτελεί όμως ένα δείγμα ελληνικού σινεμά, που έχει την επιθυμία να συμπεριλάβει το κοινό με μία εμπορική απεύθυνση και δημιουργική εξωστρέφεια.
Αξίζει να αναφερθεί πως η «Μπλε Βασίλισσα» είναι η πρώτη ταινία στην Ελλάδα που θα προβληθεί σε αποκλειστική διανομή με ενδογλωσσικούς υπότιτλους για κωφούς/ές και βαρήκοους/ες [SDH, Subtitles for the Deaf and Hard of Hearing] με την επιμέλεια και πιστοποίηση της «Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών-Movement of Disabled Artists», δίνοντας τη δυνατότητα για μία προσβάσιμη θέαση, χωρίς αποκλεισμούς.
