Το «Τζίμι Χέντριξ: Η Τύχη Είναι με τους Βιρτουόζους» (τουλάχιστον ατυχής ο τίτλος που επιλέχθηκε από τους εγχώριους διανομείς) δεν είναι ούτε ντοκιμαντέρ επικεντρωμένο στον μεγαλύτερο ροκ κιθαρίστα όλων των εποχών, ούτε χολιγουντιανή βιογραφία απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει. Σε αντίθεση με τον κανόνα που θέλει τις δραματοποιημένες ιστορίες μεγάλων προσωπικοτήτων να εξαντλούν μέσα σε ένα –το πολύ- τρίωρο, εντυπωσιακούς βίους (με τα σκαμπανεβάσματά τους, τις θετικές και τις αρνητικές τους εκφάνσεις, τα υπέρλαμπρα αλλά και σκοτεινά σημεία τους), τούτο εδώ το μινιμαλιστικό βρετανικό δράμα δεν επιχειρεί να φωτίσει ολόπλευρα –πράγμα που είναι, έτσι κι αλλιώς, αδύνατο- ένα ξεχωριστό πεπρωμένο, αλλά διαλέγει να αφηγηθεί μια πρώιμη περίοδο της ζωής του καλλιτέχνη, τότε που ήταν άσημος και πάλευε να βρει μια θέση στην περιπετειώδη μουσική σκηνή των 60’s.
Ο σκηνοθέτης Τζον Ρίντλεϊ (ευρύτερα γνωστός λόγω του Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου με το οποίο τιμήθηκε η δουλειά του για το προπέρσινο ιστορικό δράμα του Στιβ Μακ Κουίν, «12 Χρόνια Σκλάβος»), μας παρουσιάζει έναν Χέντριξ ντροπαλό αρχικά, χωρίς ιδιαίτερη πίστη στις δυνάμεις του που παρακινείται να εντατικοποιήσει τις προσπάθειές του για να γίνει διάσημος, από την φιλενάδα του Κιθ Ρίτσαρντς (θρυλικού κιθαρίστα των Ρόλινγκ Στόουνς), η οποία τον θαυμάζει απεριόριστα και του κάνει δώρο την κιθάρα με την οποία έμελε να γράψει ροκ ιστορία, μια πανέμορφη λευκή Fender Stratocaster.
Το φιλμ, που κινείται σε χαλαρούς, ως και ολίγον τριπαρισμένους, ρυθμούς (για να αποτυπώσει την γενικότερα «ζαλισμένη» απ’ τα ναρκωτικά, ατμόσφαιρα εκείνης της δεκαετίας), αναμειγνύει στην αφήγησή του και ντοκουμέντα της εποχής, τηλεοπτικά και φωτογραφικά σπαράγματα από τις πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις που διαμορφώνουν το ευρύτερο κλίμα αμφισβήτησης και επαναστατικότητας, σκιαγραφώντας, έτσι, μια χρονική στιγμή κατάλληλη για πολιτιστικές τομές σαν αυτή που σηματοδότησε η έλευση του Χέντριξ στα μουσικά πράγματα. Σε ένα σκηνικό όπου κυριαρχούν μορφές όπως ο Ντύλαν, οι Στόουνς και οι Άνιμαλς, ο Αφροαμερικανός μάγος της εξάχορδης ηλεκτρικής θεάς, προετοιμάζεται να χαράξει τον δικό του δρόμο. Αυτή την προετοιμασία ανατέμνει η ταινία του Ρίντλεϊ και όσοι θα ήθελαν μια πληρέστερη κατάδειξη της συνολικής προσφοράς του Χέντριξ στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα, θα μείνουν, πιθανότατα, απογοητευμένοι. Από εδώ λείπουν όλα τα σπουδαία τραγούδια του (πουθενά το «Hey Joe», το «Purple Haze», το «Foxy Lady», το «Voodoo Child» ή όποιο άλλο κομμάτι του μπορεί να προτιμάτε), αφού οι παραγωγοί δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα πνευματικά δικαιώματα.
Έτσι η ταινία σταματάει πριν κυκλοφορήσει το εμβληματικό του ντεμπούτο, το αριστουργηματικό «Are You Experienced», άρα και πριν την καθεαυτή ιστορία του. Αν συνυπολογίσεις ότι σκηνοθετικά παρουσιάζεται συχνά αμήχανο και αναποφάσιστο (αφού τη μία εμπιστεύεται στις σιωπές και την ευγλωττία των κάδρων, τη δημιουργία μιας χαμηλότονης σαγήνης, και την άλλη εγκαταλείπεται στα κλισέ των βιογραφιών, με διαλόγους γεμάτους κοινότοπες επισημάνσεις περί του ιδιαίτερου ταλέντου και σκηνές φτιαγμένες θαρρείς στον αυτόματο πιλότο), μπορείς εύκολα να μιλήσεις για μια χαμένη ευκαιρία.
Ως προοίμιο μιας σπουδαίας καριέρας, παρ’ όλα αυτά, το «Τζίμι Χέντριξ: Η Τύχη Είναι με τους Βιρτουόζους» δεν στερείται ολοκληρωτικά ενδιαφέροντος, καταφέρνει δε, σε σημεία, να παγιδεύσει ατόφια τη ρευστή κι ομιχλώδη αίσθηση του να αναζητάς ψηλαφητά τον δρόμο σου μέσα στο ημίφως ενός κόσμου που επαναπροσδιορίζεται διαρκώς (μιλάμε και για το ψυχεδελικό σύμπαν των swinging sixties αλλά και για το μύχιο ατομικό, του ίδιου του καλλιτέχνη). Ταυτόχρονα, ακόμα κι αν δεν απογειώνεται ποτέ, καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον χάρη στην καταπληκτική κεντρική ερμηνεία του Αντρέ Μπέντζαμιν, η φυσική ομοιότητα του οποίου με τον αδικοχαμένο κιθαρίστα, προκαλεί ανατριχίλες! Παίζοντας εσωτερικά, διατηρώντας το μυστήριο και την αμφίσημη γοητεία μιας φλογερής προσωπικότητας, ο Μπέντζαμιν είναι ένας βασικός λόγος για να μη χάσουν την ταινία οι φανατικοί του Χέντριξ. Για τους υπόλοιπους, επιφυλασσόμαστε.
