Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, το ταξίδι του Πίτερ Τζάκσον και της ομάδας του στους μυθικούς κόσμους του Τζον Ρόλαντ Ρούελ Τόλκιν φτάνει στο τέλος του, σε ένα φινάλε που στέκεται στο ύψος της κινηματογραφικής εποποιίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», καθώς το τρίτο μέρος της τριλογίας του κινηματογραφικού «Χόμπιτ» είναι αφενός ανώτερο από τα δυο που προηγήθηκαν αλλά κυρίως βρίσκεται πιο κοντά στο πνεύμα των ταινιών που οι λάτρεις της υψηλής φαντασίας αγάπησαν στο παρελθόν.
«Η Μάχη των Πέντε Στρατών» ξεκινά ακριβώς από εκεί που τελείωσε το δεύτερο μέρος της τριλογίας, την στιγμή που ο εξοργισμένος δράκος Νοσφιστής εξαπολύει την πύρινη επίθεσή του στους κατοίκους της Λιμνούπολης.
Ταυτόγχρονα, ο Θόριν Δρυάσπις καταφθάνει στο Βουνό της Μοναξιάς και γίνεται ο κάτοχος του πολύτιμου θησαυρού που κρύβεται στα έγκατά του.
Όταν τελικά οι κάτοικοι της Λιμνούπολης με την καθοριστική συμβολή του Βάρδου εξοντώνουν τον πανίσχυρο δράκο, κατευθύνονται προς το βουνό με σκοπό να βρουν καταφύγιο και να διεκδικήσουν το μερίδιο που τους αναλογεί.
Τον ίδιο όμως προορισμό έχουν και ο στρατός των Ξωτικών, των Νάνων αλλά και των Ορκ, τα οποία επιτίθενται για να κατακτήσουν αρχικά την περιοχή και στην συνέχεια ολόκληρη τη Μέση Γη.
Έτσι, η κοιλάδα στους πρόποδες του Βουνού της Μοναξιάς μετατρέπεται σε ένα αχανές πολεμικό πεδίο που φιλοξενεί την επική «Μάχη των Πέντε Στρατών».
Είναι κοινό μυστικό πως οι εμπορικές προσδοκίες μετά την τεράστια επιτυχία του «Άρχοντα των Δαχτυλιών» επέβαλαν την κινηματογραφική μεταφορά του «Χόμπιτ» σε τρεις συνέχειες, γεγονός που η αυθεντική ιστορία των 350 σελίδων δεν θα μπορούσε να αντέξει.
Εξάλλου, οι φήμες λένε πως αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο αποφάσισε τελικά να αποσυρθεί από ένα πρότζεκτ που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αναδειχθεί στο magnum opus του.
Παρόλα αυτά, η «Μάχη των Πέντε Στρατών» είναι μια ταινία αντάξια των υψηλών στάνταρντ που ο ίδιος ο κινηματογραφικός δημιουργός της έθεσε με τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», κλείνοντας έτσι με θετικό πρόσημο μια δημιουργική οδύσσεια που άλλαξε το σινεμά επικής φαντασίας για πάντα.
Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην εξωπραγματική δεξιοτεχνία του Τζάκσον να στήσει μια επικών διαστάσεων εντυπωσιακή μάχη, η οποία ουσιαστικά αποτελεί την ραχοκοκαλιά της ταινίας, αλλά κυρίως στην απόφασή του να επαναπροσεγγίσει και να αναδείξει ξανά το πιο νευραλγικό στοιχείο του παραμυθιού, τους ίδιους τους χαρακτήρες.
Και αν το γλυκανάλατο λαβ στόρι της άχαρης Τάριελ (Εβάντζελιν Λίλι) με τον νάνο Κίλι (Έινταν Τέρνερ) φαντάζει για ακόμη μια φορά εκτός τόπου και χρόνου, ο Ρίτσαρντ Άρμιταζ ενσαρκώνει στον ρόλο του Θόριν τον πιο ενδιαφέροντα ήρωα της σειράς, έναν χαρισματικό αρχηγό που τυφλώνεται απ’ τον πλούτο και την εξουσία, σε μια συνθήκη που τόσο συχνά επικαλείται στο έργο του ο Τόλκιν.
Απ’ την άλλη μεριά, οι «βετεράνοι» Ιαν ΜακΚέλεν και Ορλάντο Μπλουμ -στους ρόλους των Γκάνταλφ και Λέγκολας αντίστοιχα- είναι για ακόμη μια φορά απολαυστικοί, ενώ ο Μάρτιν Φρίμαν αναδεικνύεται στην ιδανικότερη επιλογή για τον ρόλο του Μπίλμπο Μπάνγκινς μοιάζοντας να έχει ξεπηδήσει στα αλήθεια από τους καταπράσινους λόφους του Σάιρ.
Σε κάθε περίπτωση, η «Μάχη των Πέντε Στρατών», αν και συνιστά το ιδανικό φινάλε μιας σχετικά χλιαρής τριλογίας, κυρίως επαληθεύει με την ποιότητά του, τις υποψίες μας πως αν τα τρία φιλμ είχαν συμπτυχθεί σε ένα, θα μιλάγαμε για μια ταινία εκστατικά όμορφη, όπως ακριβώς και η ονειρεμένη ιστορία του σπουδαίου Άγγλου συγγραφέα.
