Αφιλόξενες κοινωνικές συνθήκες, μοναχικές σταυροφορίες ενάντια στις αντιξοότητες, εναλλακτικές οικογένειες και ήρωες που καλούνται σε μετωπική σύγκρουση με τη βία που κρύβεται γύρω και μέσα τους. Αυτός είναι ο κόσμος της νέας ταινίας από τον σκηνοθέτη του «Προφήτη» και του «Σώμα με Σώμα».
Μορφές ψυχολογικής και σωματικής βίας κάνουν συχνά την εμφάνισή τους στις ταινίες του Ζακ Οντιάρ, μαζί φυσικά με ιστορίες επιβίωσης και προσωπικής κάθαρσης. Βία εσωτερική που απαιτεί να εκτονωθεί, βία από τον περίγυρο που σε υποχρεώνει να επιλέξεις τον ρόλο είτε του θύτη είτε του θύματος, βία συναισθηματική που πλήττει πρωτίστως αυτόν που την εκδηλώνει.
Στην καινούργια δημιουργία του αξιοσέβαστου Γάλλου σκηνοθέτη, ο κεντρικός ήρωας (που δανείζει το όνομά του στο φιλμ) κουβαλάει τη βία μαζί του παντού, κατάλοιπο μιας αιματοκυλισμένης χώρας (κατάγεται από τη Σρι Λάνκα) σε πόλεμο, αλλά και της καταδίκης του να ανήκει στους πιο κατατρεγμένους και λιγότερο ευνοημένους κατοίκους αυτού του πλανήτη.
Πρώην στρατιώτης των ανταρτών ενάντια στο καθεστώς της πατρίδας του, ο Ντιπάν προσπαθεί να σβήσει το παρελθόν του, το κάνει κυριολεκτικά στάχτη στις πρώτες εικόνες της ταινίας, αφήνοντας τη φωτιά που καίει τα νεκρά κορμιά των συντρόφων του να κάψει και τη στολή του. Για να μπορέσει να μεταναστεύσει στην Ευρώπη, συμφωνεί με μια γυναίκα και ένα ανήλικο ορφανό κορίτσι, που του είναι εντελώς άγνωστες, να παραστήσουν την οικογένεια και να ταξιδέψουν με πλαστά διαβατήρια.
Η ταινία συντάσσει το πιο επείγον και θυμωμένο σχόλιο που θα μπορούσε κανείς να εκφράσει αυτή τη στιγμή για την κατάσταση στην Ευρώπη και για τις ολέθριες συνέπειες που επιφέρει η εθελοτυφλία της.
Η ψεύτικη αυτή φαμίλια φτάνει στη Γαλλία, αποκτά κατάλυμα και δουλειά σε ένα συγκρότημα κατοικιών που βρίσκεται στα προάστια του Παρισιού και πάνω που οι τρεις τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν θέση σε μια κοινωνία που τους είναι παντελώς ξένη, η αγριότητα των συμμοριών και των εμπόρων ναρκωτικών της περιοχής θα τους επισκεφτεί. Και θα χρειαστεί να εξαργυρωθεί με αίμα…
Tρία χρόνια αφότου διαγωνίστηκε για τελευταία φορά στο επίσημο πρόγραμμα των Καννών με το άνισο «Σώμα με Σώμα», ο Οντιάρ επιστρέφει σκηνοθετικά, συνεργάζεται για ακόμη μια φορά με το μόνιμο σεναριογράφο του, Τομά Μπιντεγκέν, και διηγείται μια ιστορία πάνω στη δυσκολία του να μένεις αμέτοχος σε μια πραγματικότητα αρπακτικών που σου ζητά να θέτεις διαρκώς την ηθική σου σε αμφισβήτηση. Αποσπά, επιπλέον, τρεις απολύτως ειλικρινείς ερμηνείες από τους βασικούς ηθοποιούς του, γεγονός το οποίο βοηθά να επιτευχθεί ακόμη ευκολότερα ο ρεαλισμός στον οποίο αποσκοπεί η ταινία.
Παρά τον δυναμισμό, την στιβαρότητα και τη ζηλευτή βιρτουοζιτέ με τα οποία ο Γάλλος σκηνοθέτης φιλμάρει κάθε ταινία του, όμως, το νέο του δημιούργημα πάσχει σε σημεία από ένα σενάριο που γίνεται προοδευτικά όλο και πιο σχηματικό, τόσο στον τρόπο με τον οποίο ωθεί τη δράση στην εκρηκτική κατακλείδα της, όσο και στην κάπως βεβιασμένη μεταστροφή του κεντρικού ήρωα στο τελευταίο μέρος του φιλμ.
Το «Dheepan» πετυχαίνει, παρ' όλα αυτά, διάνα, έτσι καίρια όπως έρχεται να τοποθετήσει το βλέμμα ενός ξένου αντίκρυ σε μια σημερινή, γεμάτη εσωτερικά προβλήματα Γαλλία που μοιάζει με πολυπολιτισμικό καζάνι έτοιμο να ανατιναχθεί και έτσι έξυπνα όπως επιλέγει να κλείσει το φιλμ με ένα αμφίσημο και πικρόχολα ειρωνικό φινάλε που θυμίζει πολύ έντονα τον «Ταξιτζή» του Σκορσέζε.
Γι' αυτό και μπορεί να μην αποτελεί μια σπουδαία ταινία, συντάσσει, ωστόσο, το πιο επείγον και θυμωμένο σχόλιο που θα μπορούσε κανείς να εκφράσει αυτή τη στιγμή για την κατάσταση στην Ευρώπη και για τις ολέθριες συνέπειες που επιφέρει η εθελοτυφλία της απέναντι σε βαθιά ριζωμένα κοινωνικά προβλήματα που μάταια περιμένουν επίλυση. Κι αυτό από μόνο του προσδίδει στο βραβευμένο φιλμ του Οντιάρ όχι μόνο δύναμη, αλλά και μια αληθινά σπάνια συνάφεια με την γύρω πραγματικότητα.
