Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις ένα κοινωνικά καίριο και ευσυνείδητο σινεμά ή να επιχειρήσεις να αντιμετωπίσεις με όρους κινηματογραφικούς προβλήματα που βλέπεις να πλήττουν καθημερινά γύρω σου τον κόσμο, εντός και εκτός των συνόρων της χώρας σου.
Τις περισσότερες φορές οι τρόποι αυτοί καταλήγουν στη δημαγωγία, στην απλούστευση και στην πομπώδη ρητορεία ή ενδίδουν στις παγίδες του μελοδράματος.
Για τους βελγικής καταγωγής σκηνοθέτες, που έχουν προλάβει μέσα σε διάστημα 15 ετών να μας χαρίσουν ανεκτίμητης αξίας φιλμ όπως η «Ροζέτα»(1999), ο «Γιος» (2002) ή το «Παιδί» (2005), το ζήτημα του κοινωνικού σινεμά και η ανάγκη διήγησης μιας ειλικρινούς ιστορίας δεν αποτελούν απλώς προτεραιότητα αλλά πράξη συμπαράστασης και αγάπης από μέρους τους.
Με την καινούργια τους ταινία, οι Νταρντέν εξακολουθούν και εμπλουτίζουν το ίδιο συμπαγές όραμα πάνω στο οποίο έχουν δομήσει, εδώ και εφτά πλέον ταινίες το έργο τους. Ένα σινεμά των απλών ανθρώπων, των καθημερινών ηρωισμών που συνήθως περνούν απαρατήρητοι και της παραδοχής ενός αδυσώπητου μοντέρνου κόσμου, στον οποίο η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι η δυνατότητα για λίγη ανθρωπιά.
Δίχως να μετακινηθούν στο ελάχιστο από το βαθιά ουμανιστικό και αξιοθαύμαστα νατουραλιστικό σινεμά με το οποίο απέκτησαν επάξια τη σημαντική θέση που κατέχουν στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη, οι Νταρντέν συνεχίζουν στο «Δύο Μέρες, Μία Νύχτα» να αντλούν τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες αυτογνωσίας μέσα από ταινίες προσγειωμένες στα απολύτως απαραίτητα, περιορισμένες σε στενά θεματικά όρια αλλά σαρωτικές σε αντίκτυπο.
Μέσα από τις αγωνιώδεις προσπάθειες μιας παντρεμένης γυναίκας να συναντήσει μέσα σε ένα σαββατοκύριακο όλους τους συναδέλφους της και να τους πείσει να αποτρέψουν εγκαίρως την μάλλον αναπόφευκτη απόλυσή της, έστω κι αν χρειαστεί για το λόγο αυτό να θυσιάσουν ένα άκρως δελεαστικό μπόνους που περιμένει τον καθένα τους, οι δυο σκηνοθέτες αντλούν ένα ειλικρινές και συγκινητικό φιλμ.
Έστω κι αν με το «Δυο Μέρες, Μία Νύχτα» δεν λοξοδρομούν, ούτε προχωρούν βήμα παραπέρα από το ήδη οικείο και εύκολα αναγνωρίσιμο πια φιλμικό τους σύμπαν και για σπάνια φορά στην καριέρα τους ενδίδουν σε κάποιες σχηματικότητες, η ταπεινότητα που τους διακρίνει ως δημιουργούς, η καθαρότητα με την οποία αντικρίζουν τα ηθικά διλήμματα αυτού του κόσμου και η θεσπέσια συμπόνια που δείχνουν για τους ήρωές τους ανυψώνουν το σινεμά τους σε ύψη που έχουν προηγουμένως αγγίξει με την τέχνη τους κινηματογραφιστές όπως ο Ρομπέρτο Ροσελίνι και ο Ρομπέρ Μπρεσόν.
