«Έφυγε» η ζωγράφος Άννα Μπόμπολα

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934. Η παρουσία της πάντα διακριτική, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όσοι τη γνώρισαν μιλούν για το ήθος, την ευγένεια, τη σεμνότητα, την τρυφερότητά της. Η Άννα Μπόμπολα, σύζυγος του εκδότη του Έθνους Γιώργου Μπόμπολα, υπήρξε άνθρωπος της πράξης. Πρόσφερε απλόχερα, ενώ τα συναισθήματά της εκφράζονταν με τρόπο αριστοτεχνικό -ποιητικό και άκρως συμβολικό- στις δημιουργίες της. Άλλωστε, όπως και η ίδια είχε δηλώσει, «αυτό που έχω μέσα μου προσπαθώ να το μεταφέρω στα έργα μου».

 

Τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας
Η σχέση της με την τέχνη χαρακτηρίζεται από πάθος και αφοσίωση. Η ίδια ξεκινά να συλλέγει έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, παρακολουθεί εκθέσεις, συμμετέχει ζωηρά σε σχετικές συζητήσεις, ώσπου αποφασίζει πως έφτασε ο καιρός να πειραματιστεί στο δικό της καμβά. Σε ώριμη ηλικία ξεκινά μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής στο εργαστήριο του Γιάννη Μετζικώφ, ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό αποκομίζοντας γνώσεις, εικόνες και εμπειρίες. 
 

Είναι μέσα της δεκαετίας του ΄80 όταν η δημιουργός αποκτά το δικό της ατελιέ στου Γκύζη, εκεί όπου κάποτε στεγαζόταν ένας φούρνος. Τον μοιράζεται με δύο φίλες της: την Κατερίνα Ζαχαροπούλου και την Ελένη Γεωργοπούλου. 
 

Αφοσιώνεται στην τέχνη της, δουλεύει πολύ, πειραματίζεται με τις φόρμες, τα χρώματα, τις φωτοσκιάσεις, ενώ χειρίζεται το κάρβουνο με μαεστρία. Οι πίνακές της γεμίζουν με ουρανούς, κεραυνούς, ηφαίστεια και εκρήξεις, ενώ πάντα μια ανθρώπινη υπόσταση -παρότι ποτέ ως σχηματοποιημένη φιγούρα- υπαινικτικά «κυκλοφορεί» μέσα σε αυτούς. 

 

Η αναγνώριση
Το 1989, έχοντας η ίδια σχηματίσει ένα σώμα δουλειάς, αποφασίζει διστακτικά να παρουσιάσει δείγμα σε μια γκαλερί της Νέας Υόρκης. Και κάπως έτσι, μια αυτοδίδακτη ζωγράφος εκθέτει για πρώτη φορά στη Facchetti. 
 

Τρία χρόνια μετά, το 1992, η Άννα Μπόμπολα πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη έκθεση της καριέρας της. Τα έργα της -λάδια και μια ενότητα με ασπρόμαυρα κάρβουνα- υπό τον τίτλο Κατάσταση φιλοξενούνται στην Art Moderne Gallery της Μόσχας, αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια. Η γνωστή τεχνοκριτικός Λουντμίλα Ουλίτσκαγια είχε γράψει μεταξύ άλλων: «Η τέχνη της δεν είναι παρηγορητική… Καταγράφει τη διαμελισμένη και αγωνιώδη φύση της συνείδησης του ανθρώπου του σήμερα που είναι μόνος με τα συναισθήματα, τους φόβους και τα πάθη του». 
 

Στην αμερικανική μητρόπολη η καλλιτέχνιδα επιστρέφει δύο ακόμα φορές, το 1993 και το 2005, με ενδιάμεση στάση το 1995 στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου της Βενετίας. Στη ρομαντική πόλη, στην γκαλερί Ravagnan, δίπλα από το φημισμένο Φλοριάν, εκθέτει μια σειρά από έργα με το όνομα Ουρανός. «Έφερα τους ουρανούς μου στη Βενετία» δηλώνει η ίδια.

Στον κατάλογο εκείνης της έκθεσης ο Έντσο ντι Μαρτίνο επιχειρεί να μυήσει το κοινό στο ζωγραφικό της κόσμο σημειώνοντας: «Είναι φανερή η εκφραστική αναταραχή σε αυτούς τους ουρανούς και μέσα τους μπορεί να διακρίνει κανείς μια δραματική αντιπαράθεση μεταξύ των αναφορών της φύσης και του ανήσυχου συναισθήματος της εικονικής τους αναπαράστασης». 
 

Τελευταία της ατομική έκθεση, η πέμπτη κατά σειρά, είναι αυτή του 2005 στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Εκεί παρουσιάζει τα Ηφαίστεια, μια συλλογή από τριάντα πίνακες, που αποσπά θερμή κριτική.

 

Σύζυγος, μητέρα, γιαγιά

Παρότι η Άννα Μπόμπολα υπήρξε μια αφοσιωμένη και παθιασμένη δημιουργός, δεν έπαψε ποτέ να είναι δίπλα στην οικογένειά της. Πάνω από μισό αιώνα μοιράστηκε τη ζωή της με τον εκδότη Γιώργο Μπόμπολα, ενώ απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: τον Λεωνίδα, τον Φώτη και τη Μαρία.

Η κηδεία της Άννας Μπόμπολα είναι αύριο Τετάρτη στις 16:00 στο Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Παλαιού Ψυχικού. Παράκληση της οικογένειας, αντί στεφάνων, να ενισχυθεί το Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Χώρας Σφακίων (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αριθμός λογαριασμού 89279338-4).