Κάτω από ένα σαγηνευτικό θερινό φως, στο μέσο ενός ξένοιαστου καλοκαιριού στην εξοχή, ένα εξάχρονο κοριτσάκι που μόλις έχασε τη μητέρα του καλείται να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα. Μακριά από τη γενέτειρά της στη Βαρκελώνη, στερημένη από πατρική και μητρική φροντίδα, η μικρή Φρίντα μετακομίζει στην επαρχία και γίνεται η απρόθυμη καινούργια προσθήκη στην τριμελή οικογένεια του συμπαθέστατου θείου της. Και ενώ ολόκληρη η ταινία της Σιμόν είναι λουσμένη στον ήλιο και πλημμυρισμένη παιδικές φωνές και χαμόγελα, η ανήλικη πρωταγωνίστρια προσπαθεί με τον δικό της τρόπο να βγει από τη σκιά της απώλειας, να διαχειριστεί συναισθήματα άγνωστα (και βάναυσα) για ένα παιδί και να ανακαλύψει ένα μέρος στο οποίο να ανήκει.
Η ταινία της Σιμόν νιώθει και συμπονά τόσο πολύ τους ήρωές της ώστε τους περιφρουρεί με αγάπη, σκύβοντας με φροντίδα και κατανόηση επάνω στις δοκιμασίες τους.
Η μικρή Φρίντα είναι στην ουσία η ίδια η σκηνοθέτις. Αντλώντας από προσωπικά της βιώματα, η Κάρλα Σιμόν καταλήγει να αφιερώσει την ταινία στη μητέρα της αφού προηγουμένως έχει προσπαθήσει να αντιμετωπίσει δραματουργικά, με τον πιο ψύχραιμο και λιγότερα βαρύγδουπο τρόπο, μια πληθώρα καταστάσεων που ξεκινούν από την ατέρμονη θλίψη και τη μοναξιά που επιφέρει ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου για να καλύψουν την πορεία του πένθους και της σταδιακής παραδοχής και συμφιλίωσης με την τραγωδία. Όλα αυτά φιλτράρονται στην ταινία μέσα από την ευαισθησία και το σαστισμένο βλέμμα ενός ορφανού κοριτσιού, το οποίο καλείται ξαφνικά να κουβαλήσει στους τρυφερούς ώμους του ανυπολόγιστα ενήλικα βάρη, να διαχειριστεί το βαθύ αποτύπωμα που αφήνει επάνω της η εμπειρία του θανάτου και να ανακαλύψει μέσα του τη δύναμη να συνεχίσει.
Μοναδικά ερμηνευμένη από την εκφραστική αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Λάια Αρτίγκας αλλά και με ολόκληρο το επιτελείο των ηθοποιών να είναι τέλεια εναρμονισμένο με την τρυφερή προσέγγιση της σκηνοθέτιδος, η ταινία της Σιμόν δεν κάνει την παραμικρή παραχώρηση στο μελό και τον συγκινησιακό εκβιασμό. Αντιθέτως νιώθει και συμπονά τόσο πολύ τους ήρωές της ώστε τους περιφρουρεί με αγάπη, σκύβοντας με φροντίδα και κατανόηση επάνω στις δοκιμασίες τους.
Χαμηλόφωνο και καλόκαρδο, το «Αξέχαστο Καλοκαίρι» ανήκει ολοκληρωτικά στις μικρές λεπτομέρειες, δεν αισθάνεται υποχρεωμένο να σημειώνει εμφατικά όσα επιχειρεί να διηγηθεί και δεν προσφέρει καταπραϋντικά φινάλε. Ίσα- ίσα που, με μια εξαιρετική κατακλείδα, υπονοεί ότι στα δύσκολα κεφάλαια και τα δυσβάσταχτα δράματα της ζωής απαντήσεις ή δεδομένα δε μπορούν να υπάρξουν και κανένα από τα βολικά χάπι εντ στα οποία μας έχει συνηθίσει το σινεμά δεν είναι αρκετό.
