Δύο χρόνια μετά την μεγάλη -και άξια- επιτυχία του γλυκύτατου «Ο Αξιότιμος Κύριος Lazhar», ο Καναδός σκηνοθέτης Φιλίπ Φαλαρντό κάνει το μεγάλο βήμα προς το Χόλιγουντ, με μια μεγάλη παραγωγή που δυστυχώς όμως δεν έχει τελικά χώρο για την ευαισθησία και την προσωπική ματιά που έκαναν τον «Lazhar» να φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες του ξενόγλωσσου Όσκαρ.
Η βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα πλοκή (τα «Χαμένα Παιδιά του Σουδάν» ήταν οι περίπου 3.600 πρόσφυγες από το Σουδάν που βρήκαν άσυλο στις ΗΠΑ μετά την εμφύλια σύρραξη της χώρας τους) αναλώνεται σε επιφανειακά κλισέ, αφηγηματικές ευκολίες και εκβιαστικούς μελοδραματισμούς, που προδίδουν τις αξιοπρεπείς ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών και τις αφήνουν μετέωρες σε μια ιστορία τόσο κατασκευασμένη να ευχαριστήσει χωρίς να αναστατώσει, που τελικά δεν τις αξίζει.
Η Ρις Γουίδερσπουν -η οποία δεν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που υπονοούν τα προωθητικά τρέιλερ της ταινίας, αλλά έναν ελλιπώς γραμμένο, αδιάφορο δεύτερο ρόλο- συμβολίζει την δυτική γενναιοδωρία, η οποία φυσικά παρουσιάζεται χωρίς καμία διάθεση για εμβάθυνση, πόσο μάλλον ουσιαστικό σχόλιο.
Τεμπέλικα γραμμένο, γυρισμένο χωρίς ρίσκο ή ιδιαίτερη σκηνοθετική δεξιοτεχνία και βουτηγμένο στα κλισέ, το «Γενναίο Ψέμα» προσπαθεί τόσο σκληρά να σεβαστεί την -ομολογουμένως δύσκολη- ιστορία του και ταυτόχρονα να μην προσβάλει τις ευαισθησίες του δυτικού κοινού στο οποίο απευθύνεται, που ξεχνά να χτίσει χαρακτήρες που μπορεί κανείς να θυμηθεί μία ώρα μετά το τέλος της ταινίας, μια ιστορία που να μην μένει στα προφανή και μια εμπειρία που να αξίζει τον κόπο, προτιμώντας αντίθετα να πάρει τον δρόμο των εύκολων ηθικοπλαστικών λύσεων και του καθησυχασμού.
