Στην «κακιά» βιομηχανική πόλη, που μοιάζει (χωρίς να είναι) με την Τεχεράνη, συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Πλάσματα της νύχτας όπως πόρνες, νταβατζήδες και τοξικομανείς, σπαταλούν ανήθικα τις ζωές τους.
Στην ομήγυρη έρχεται να προστεθεί ένα αυθεντικά απόκοσμο ον. Ένα θηλυκό βαμπίρ. Το νεκροζώντανο κορίτσι που παραμονεύει στο σκοτάδι, είναι έτοιμο να τιμωρήσει αλλά και να ερωτευθεί.
Το «Ένα Κορίτσι Γυρίζει Σπίτι Μόνο του τη Νύχτα» προσπερνά με γοητευτική αλλοκοτιά την αφηγηματική σύμβαση και με οπτική τόλμη διατρέχει τα σπαγγέτι γουέστερν και τον τρόμο για να αναδείξει την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα.
Η σκηνοθέτης Άνα Λίλι Αμιρπούρ απομακρύνεται από την παράδοση του ιρανικού σινεμά και χτίζει μία πολιτική και κοινωνική ελεγεία με όρους του φανταστικού σινεμά. Το κορίτσι με το τσαντόρ είναι ένα αινιγματικό, υπερφυσικό ον, έτοιμο να εκδικηθεί τους άντρες που κακοποιούν γυναίκες.
Παράλληλα επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία της μέσα από εντυπωσιακές ασπρόμαυρες εικόνες που εμπνέονται από το υπνωτιστικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς και τη μελωδική ταυτότητα των ταινιών του Τζιμ Τζάρμους.
Μπορεί αυτό το «Κορίτσι» να μη φρεσκάρει τη βαμπιρική μυθολογία με τρόπο ανάλογο του σουηδικού «Άσε το Κακό να Μπει» και σεναριακά να εξαντλείται σε μία παρέλαση αρχετυπικών χαρακτήρων, έχει όμως μία νωχελική ρυθμολογία που σε συνδυασμό με τη ρετρό μουσική συνοδεία γίνεται διαισθητική και απόλυτα ταιριαστή.
Η Αμιρπούρ υποβάλλει τον ψυχισμό των ηρώων με επιτυχία και στο τέλος αποθεώνει το ρομαντισμό με έντονα κοντράστ. Στην τελική το «Ένα Κορίτσι Γυρίζει Σπίτι Μόνο του τη Νύχτα» δεν είναι απλά η πρώτη ιρανική ταινία με βαμπίρ. Είναι ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο.
