Εάν ήσαστε από αυτούς που παραπονούνταν για την υπερπληθώρα χριστουγεννιάτικων ταινιών και την έλλειψη των αντίστοιχων για τη γιορτή του Πάσχα, πλέον μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι: εκτός από τα πολυφορεμένα ρωμαϊκά σανδαλο-έπη και τον καλτ Ιησού από τη Ναζαρέτ, το «Hop» είναι εδώ για να συνοδεύσει το ψήσιμο του οβελία, το τσούγκρισμα του αυγού και -ελαφρώς ειρωνικά- το φάγωμα του σοκολατένιου λαγού. Αναμιγνύοντας κινούμενα σχέδια και ζωντανή δράση, η ταινία αποδεικνύει περίτρανα πως παρ’ όλη την φροντίδα και τον εξαιρετικό σχεδιασμό του animated κομματιού, η απουσία έμπνευσης δεν κρύβεται ακόμη κι όταν ένα καρτούν συνομιλεί με άνθρωπο.
Ο Τζέιμς Μάρσντεν ενσαρκώνει με υπέρμετρη ζέση τον τεμπελχανά Φρεντ, έναν (όχι και τόσο) νεαρό που μένει ακόμη με τους γονείς του, προβάλλοντας σθεναρή άρνηση στην ιδέα της δουλειάς. Όλα όμως ανατρέπονται όταν γνωρίζει τον Ι.Μπι., το λαγουδίσιο alter-ego του που έχει τη φωνή του Ράσελ Μπραντ και το σκάει από το καρτουνικό, πασχαλινό του σύμπαν για να γίνει ντράμερ. Μετά από αρκετά φλας μπακ στο Εργοστάσιο του Πάσχα αλλά και διάφορες περιπέτειες στο Λος Άντζελες -η πιο οικτρή εκ των οποίων συνοψίζεται σε ένα δοκιμαστικό για ριάλιτι ταλέντων με κριτή τον Ντέιβιντ Χάσελχοφ-, οι δύο ήρωες φτάνουν τελικά στην πολυπόθητη ωρίμανση.
Ο Τιμ Χιλ στην καρέκλα του σκηνοθέτη φαίνεται πως κατόρθωσε το αδύνατο, αφού γύρισε ένα φιλμ πιο βαρετό κι από το προηγούμενό του, «Ο Άλβιν και η Παρέα του», ενώ παράλληλα εξουδετέρωσε την επίδραση της χιουμοριστικής καταιγίδας που ακούει στο όνομα Ράσελ Μπραντ. Η ιστορία για το πρώτο ανθρώπινο easter bunny θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει από την παγκόσμια φιλμογραφία, ειδικά όταν βασίζεται σε αστεία τόσο εύκολα που θα έκαναν κι έναν δεκάχρονο να χαμογελάσει ειρωνικά. Τελικά, το «Hop» μοιάζει με τον σοκολατένιο λαγό πολύ περισσότερο απ’ότι θα έπρεπε: μέσα δεν έχει τίποτα και αφού τελειώσει μένεις με μια αίσθηση ναυτίας.
Φαίδρα Βόκαλη
