Ως ένα ασταμάτητο επισκεπτήριο από θρυλικούς αστέρες του σινεμά περιπέτειας της δεκαετίας του '80, πολλοί εκ των οποίων είτε έχουν οριστικά παρακμάσει είτε έχουν μετατραπεί κυριολεκτικά σε ανέκδοτο, η τριλογία των «Αναλώσιμων» αποτελούσε μια καλοδεχούμενη νότα ανεγκέφαλου και αυτοαναφορικού fun σε ένα κινηματογραφικό είδος που εδώ και καιρό πασχίζει να επινοήσει νέες ή έστω στοιχειώδεις συγκινήσεις.
Πέραν της έξυπνης κεντρικής ιδέας, που κατόρθωνε να συγκεντρώνει κάθε φορά μια πλειάδα ξακουστών και προσφιλέστατων action ονομάτων κάτω από την ίδια φιλμική στέγη, ωστόσο, οι «Αναλώσιμοι» στάθηκαν εξαρχής μια υπόθεση ρουτίνας, με προσχηματικές πλοκές, κουραστικά επαναλαμβανόμενες σκηνές δράσης και έναν παράγοντα ψυχαγωγίας, ο οποίος ποτέ δεν κατάφερνε να σημειώσει αξιοσημείωτες επιδόσεις.
Έπειτα από μια ηθελημένα πιο camp και σατιρική δεύτερη ταινία, οι τρίτοι «Αναλώσιμοι» έρχονται να διαπράξουν μια σειρά από ολέθρια λάθη, με πρώτο και σημαντικότερο το ότι παίρνουν αυτή τη φορά υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό τους.
Το σενάριο προκύπτει ακόμη πιο υποτυπώδες, η βία φρονιμεύει ώστε να διευρυνθεί δημογραφικά και να γίνει πλέον προσβάσιμη στους εφηβικής ηλικίας θεατές, η ελάχιστη ίντριγκα ξεχειλώνει αδικαιολόγητα σε διάρκεια, υπάρχουν ηθοποιοί στους οποίους δεν δίνεται απολύτως τίποτα να κάνουν (με τρανότερο παράδειγμα τον Τζετ Λι) και κάθε σκηνή συμπλοκής είναι φιλμαρισμένη με τόσο νευρικό και ασυνάρτητο τρόπο ώστε να αφαιρεί κάθε αίσθηση συνοχής ή ενδιαφέροντος από το θέαμα.
Μόνο η ερμηνευτική προσθήκη των Αντόνιο Μπαντέρας και Μελ Γκίμπσον βελτιώνει λίγο το πλαδαρό σύνολο, με τον πρώτο να είναι απολαυστικός στον χαρακτήρα ενός λαλίστατου εκτελεστή και τον δεύτερο να προσδίδει καλοδεχούμενο βάρος και ένταση στον ρόλο του κακού.
Τα υπόλοιπα ακολουθούν τυφλά και προγραμματισμένα την ήδη δοκιμασμένη συνταγή, βεβαιώνοντας μάλλον και τους πιο ορκισμένους θαυμαστές της κινηματογραφικής σειράς ότι οι «Αναλώσιμοι» και οι επί οθόνης εξορμήσεις τους αγγίζουν εδώ άδοξα το τέλος τους.
