Η ιστορία δεν είναι καινούρια, συνέβαινε άλλωστε κατά κόρον και στο Χόλιγουντ. Όταν μια ομάδα ανθρώπων δημιουργήσει μία ή περισσότερες πετυχημένες ταινίες είδους, ξεκινούν πολύ γρήγορα οι αντιγραφές. Οι περισσότερες εξ αυτών το μόνο που καταφέρνουν είναι να πάρουν ένα μικρό μερίδιο από τη μόδα που έχει δημιουργηθεί, χωρίς να έχουν ρίξει την απαραίτητη φροντίδα στο περιεχόμενό τους.
Η Ισπανία τα πηγαίνει περίφημα τα τελευταία χρόνια στις εξαγωγές ταινιών και το είδος που πέτυχε περισσότερο ήταν αυτό του αστυνομικού θρίλερ – λίγο αργότερα και για καιρό σχεδόν παράλληλα με το μεταφυσικό. Η άνοδος έγινε αντιληπτή και στη χώρα μας και συχνά πυκνά βλέπουμε έναν εκπρόσωπο του είδους, πλέον όχι απαραίτητα από την τελευταία σοδειά. Η «Απαγωγή» είναι ένα φιλμ του 2016 στημένο από την ως το τέλος με την ίδια λογική. Να παίξει με τους βασικούς κανόνες που έφεραν αυτή την επιτυχία στις ισπανικές παραγωγές και να αρπάξει αυτή που του αναλογεί.
Η ταινία ξεκινά με την εικόνα ενός νεαρού παιδιού να προχωρά ματωμένο και μάλλον χαμένο σε έναν δρόμο. Λίγο αργότερα μαθαίνουμε πως είναι ο γιος μιας γνωστής δικηγόρου, είναι κωφός γι’ αυτό αρνείται να μιλήσει σε οποιονδήποτε εκτός από τη μητέρα του και όταν το κάνει αποκαλύπτει μια ιστορία απαγωγής την οποία οι αρχές δυσκολεύονται να αποδείξουν. Με το παιδί να παίζει τον ρόλο του αφηγητή που μπορεί να λέει ψέματα, η ταινία τρέχει ακατάπαυστα και άρρυθμα με σκοπό να προλάβει τις υπο-ταινίες που αρχίζουν να δημιουργούνται, με βάση τις μαρτυρίες του, σπάζοντας ουσιαστικά τη δομή της σε μικρά κομμάτια που λίγη σχέση έχουν το ένα με το άλλο.
Έτσι, από μια ιστορία εκβιασμού οδηγούμαστε σε μια καταγγελία για το bullying και από εκεί σε ένα love story του παρελθόντος που μετατρέπεται σε ιστορία εκδίκησης. Κάπου στη μέση είναι ο χαρακτήρας της Μπλάνκα Πορτίγιο, μια δυναμική και στοργική μητέρα που προσπαθεί να αντιληφθεί, ταυτόχρονα με τον θεατή, τί ακριβώς συμβαίνει αν και στο μεγαλύτερο μέρος δείχνει να γνωρίζει πολλά περισσότερα που στην πορεία της αφήγησης αφήνονται στην άκρη.
Με υπέρ του δέοντος δραματικά slow motion και αντιστοίχως «απειλητική» μουσική, η «Απαγωγή» κυλά ως το τέλος με το ζόρι, έχοντας χάσει νωρίτερα το ενδιαφέρον της. Το φινάλε είναι ένα άτσαλο δέσιμο όσων δεν είχε κάνει ως τότε το σενάριο, ολοκληρώνοντας μια μετριότατη συνολικά δουλειά που μπαίνει στη στοίβα των ισπανικών θρίλερ, όσο ακόμη αυτά τραβούν θεατές.
