Το 2004, όταν οι «Απίθανοι» του Μπραντ Μπερντ έκαναν την εμφάνισή τους στην κινηματογραφική οθόνη, οι χάρτινοι σούπερ-ήρωες των κόμικ δεν αποτελούσαν τρίμηνο ραντεβού στις αίθουσες. Τότε η μοναδική σύγχρονη και αξιόλογη σειρά ταινιών που βασιζόταν στα χάρτινα καρέ ήταν οι «X-Men» του Μπράιαν Σίνγκερ, ενώ ο Κρίστοφερ Νόλαν θα ακολουθούσε με το «Batman Begins» (2005) ένα χρόνο μετά. Οι «Απίθανοι» λοιπόν, μέσα από τη ρετρό αισθητική τους και τη σεναριακή διαύγεια που επιδεικνύει με συνεπή συχνότητα η Pixar, αποτέλεσαν μία ιδανική «fantastic four». Μία ταινία που συνδύαζε έξυπνα χιούμορ, δράση, αρχετυπικές καταδιώξεις «κακών» και τα πραγματικά προβλήματα οικογενειών.
Φέτος, δεκατέσσερα χρόνια μετά, σε ένα σίκουελ που ομολογουμένως άργησε, αν αναλογιστεί κανείς πως η ναυαρχίδα της εταιρείας «Toy Story», το μέτριο «Αυτοκίνητα» και το υδρόβιο «Νέμο» έχουν ήδη επισκεφθεί σε συνέχειες τις αίθουσες, η οικογένεια των «Απίθανων» επιστρέφει. Και το διάλειμμα των χρόνων, δεν άφησε κανένα ίχνος κόπωσης στα μέλη της οικογένειας Παρ.
Οι «Απιθανοι 2» δεν ξεχνούν ούτε στιγμή να παραδίδουν σε κάθε ευρηματικό καρέ μία διασκεδαστική ιδέα, μία πανδαισία χρωμάτων και πολύ χιούμορ.
Οι «Απίθανοι 2» ξεκινούν με αυτοπεποίθηση ακριβώς στο σημείο που μας άφησαν χρόνια πριν. Η ταινία δανείζεται την οπτική ενός αυτόπτη μάρτυρα, εμπλέκοντας άμεσα το κοινό. Και από την πρώτη κιόλας σκηνή, με τους Απίθανους να ενεργούν παράνομα, από τη στιγμή που οι σούπερ ήρωες συνεχίζουν να είναι αποκηρυγμένοι, ξεκλειδώνει δυο σημαντικά συστατικά της: την κόμικ καταβολή που τιμά το είδος ρίχνοντας βάρος στην πραγματική διάστασή του, την ανθρωπιά, και τη συναρπαστική δράση που επιβάλει η μεγάλη οθόνη μέσα από μία αψεγάδιαστη αίσθηση ρυθμού.
Η ριψοκίνδυνη όμως, απόλυτα «απίθανη», ιδέα πίσω από το συγκεκριμένο σίκουελ, αναδεκνύεται μεθοδικά μέσα από το σενάριό του. Η PIxar άλλωστε γνωρίζει καλά πως να αμπαλάρει ενήλικα ενδιαφέροντα μέσα από τις ανήλικες εξορμήσεις της. Οι «Απίθανοι 2» είναι ένα σχόλιο για τα οικογενειακά βάρη και την αναπάντεχη περιπέτεια της «ρουτίνας», μία βιτριολική ματιά για την ευθύνη των στούντιο -αλλά και του κοινού – που μεταμορφώθηκαν μέσα στα χρόνια σε σκλάβους του θεάματος (διόλου τυχαία ο αντίπαλος των Απίθανων ονομάζεται Screenslaver), μία κοινωνική καταγραφή που πετυχαίνει τέλειο συγχρονισμό και αφορά στη γυναικεία ενδυνάμωση και όλα αυτά χωρίς να ξεχνούν ούτε στιγμή να παραδίδουν σε κάθε ευρηματικό καρέ μία διασκεδαστική ιδέα, μία πανδαισία χρωμάτων και πολύ χιούμορ.
Η Ελαστίνα «τεντώνεται» κυριολεκτικά για να είναι πρότυπο μητέρας και σούπερ ηρωίδας, ο δυνατός κος Απίθανος λυγίζει μέσα από το βάρος των οικογενειακών υποχρεώσεων, την ώρα που ζηλεύει τη δόξα της συζύγου του και τα παιδιά τους προσπαθούν να βρουν τρόπο έκφρασης, ακόμα κι όταν επιλέγουν να είναι αόρατοι έφηβοι. Ειδικά ο πολυμορφικός Τζακ-Τζακ, το χαριτωμένο μωρό που μπορεί να μεταμορφωθεί στιγμιαία σε οργισμένο τέρας (και όχι μόνο) καθώς ανακαλύπτει τον κόσμο και τις δυνάμεις του, αποτελεί highlight και αφορμή για μερικές γνήσια ξεκαρδιστικές σκηνές της ταινίας.
Ο σκηνοθέτης Μπραντ Μπερντ, υπεύθυνος για τα «The Iron Giant», «Ρατατούης» και τους πρώτους «Απίθανους», αντιμετωπίζει τη ρετρό νοσταλγία των καιρών μας με μία σινεφιλική διάθεση. Η απολαυστικά στιλιζαρισμένη αισθητική της ταινίας θυμίζει παλαιομοδίτικες κατασκοπευτικές περιπέτειες και ο Μάικλ Τζιακίνο προσφέρει τα μέγιστα με το μουσικό του score. Βλέποντας τους «Απίθανους 2» αντιλαμβάνεσαι τις προθέσεις της δημιουργικής ομάδας να επιστρέψουν το είδος σε κάτι που είναι ουσιώδες και δεν έχει μονομερή στόχο το θέαμα. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως οι «Απίθανοι» μοιράζονται το ίδιο στούντιο με τους «Avengers», το σχόλιο γίνεται ακόμα πιο δηκτικό. Μετά από έναν καταιγισμό ταινιών με σούπερ ήρωες, μία σούπερ οικογένεια σχολιάζει την κινηματογραφική πραγματικότητα που έχει μετατρέψει τη μεγάλη οθόνη σε ένα τερέν «μονομαχιών με λάτεξ». Και το κάνει διασκεδαστικά με χιούμορ και ειλικρίνεια.
«Απίθανοι» και ταυτόχρονα αληθινοί. Έτσι πρέπει να είναι οι σούπερ ήρωες!
