Στο δεύτερο, πιο συνειδητοποιημένο και πιο αποφασιστικό βήμα του, ο Σύλλας Τζουμέρκας επιστρέφει με μια ταινία που, με αφετηρία τον μικρόκοσμο μιας ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας, έρχεται για να σταθεί δυναμικά στο κέντρο μιας άτυπης τριλογίας η οποία ξεκίνησε με την πολλά υποσχόμενη «Χώρα Προέλευσης» το 2010 και έκανε την ελληνική πρεμιέρα της στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Αυτή τη φορά, η προσωπική του ματιά είναι λιγότερο ευρεία και περισσότερο στοχευμένη στους χαρακτήρες και τις διαδρομές τους, τις οποίες και ακολουθεί η ιστορία του. Στο επίκεντρο της, βρίσκεται η Μαρία (Αγγελική Παπούλια), μια νεαρή γυναίκα που παρατηρεί σταδιακά την ζωή της να κατρακυλά από την φαινομενικά απόλυτη ευτυχία, ολοταχώς προς την απόγνωση.
Παντρεμένη και τρελά ερωτευμένη με τον Γιάννη (Βασίλης Δογάνης), προσπαθεί να συμβιβαστεί με την συχνή απουσία του συζύγου της, που είναι ναυτικός, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει μόνη τα παιδιά τους. Στον αντίποδα, η αδερφή της η Γωγώ (Μαρία Φιλινη), έχει ξεφύγει πια από τον κλοιό των γονιών τους και φαίνεται να έχει βρει την γαλήνη στην δική της οικογένεια.
Όταν ένα μυστικό που κρατά επτασφράγιστο η μητέρα τους (Θέμις Μπαζάκα) αποκαλύπτεται και οι τραγικές συνέπειες αρχίζουν να τους βυθίζουν, τότε η Μαρία καλείται να αποδεχτεί την ζοφερή πραγματικότητα ή να αντιδράσει. Ο δρόμος που τελικά διαλέγει, είναι βίαιος αλλά ειλικρινής.
Χρησιμοποιώντας με μαεστρία τα φλάσμπακ -μια τεχνική που τείνει να γίνει το σήμα κατατεθέν του- για να ξετυλίξει το κουβάρι της πλοκής, ο Τζουμέρκας παρακολουθεί με προσήλωση την εφιαλτική πορεία προς την καταστροφή μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης, στην οποία η οικονομική κατρακύλα ξυπνά τα πιο βαθιά μολυσμένα της ένστικτα.
Η κεντρική ηρωίδα του, γαλουχημένη σε μια ψευδαίσθηση ευμάρειας και ανεμελιάς, βιώνει την πραγματική της ενηλικίωση όταν αντιλαμβάνεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η ζωή προτίθεται να της δώσει ακόμη λιγότερα και από αυτά που της αναλογούν.
Απ' την άλλη, η απρόβλεπτη σχέση με την αδερφή της και η επαναλαμβανόμενη λεκτική και σωματική ένταση που την διέπει, λειτουργεί ως ο Δούρειος Ίππος της αφήγησης, οδηγώντας δραματουργικά την ταινία και προσθέτοντας κάποιες λυτρωτικά κωμικές στιγμές που δίνουν ακόμη μια ελκυστική διάσταση στο φιλμ.
Καθώς όμως η κατάρρευση πλησιάζει και η Μαρία καταλαβαίνει πως τα χέρια της είναι από καιρό δεμένα, τα αστεία δεν βρίσκουν πλέον καμία εφαρμογή. Για εκείνη έχει έρθει πλέον η στιγμή να βρεθεί απέναντι από την εγκληματική σιωπή του πατέρα της, να αποτινάξει την σκιά της μητέρας της, να απαρνηθεί αυτοκαταστροφικά ό,τι αγαπάει για να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της.
Σαν καμικάζι αυτοκτονίας, δεν επαναστατεί για να βρει μια λύση αλλά κυρίως εκρηγνύεται για να εξιλεωθεί. Και η έκρηξή της -όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις- συμπαρασύρει ακόμα και τους αθώους.
Αν η «Χώρα Προέλευσης» ήταν η Κόλαση τότε η «Έκρηξη» είναι το Καθαρτήριο, στην δεύτερη και -καλύτερη μέχρι στιγμής- ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, η οποία, παρά την ωμή και άγρια φύση της, αφήνει στο τέλος την γλυκιά επίγευση της απελευθέρωσης.
