Ο Τεντ Κένεντι έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο το μέρος με το όνομα Τσαπακούιντικ, όταν τις ημέρες που όλη η χώρα καθηλώθηκε στην τηλεόραση για να δει τη σημαία της στην επιφάνεια της Σελήνης και τον Νιλ Άρμστρονγκ να λέει τα διάσημα λόγια του κάνοντας το πρώτο μικρό σε εκτός Γης επιφάνεια. Ευρισκόμενος εκεί για ένα σαββατοκύριακο, έστειλε το αυτοκίνητό του στη θάλασσα, έχοντας μέσα μια πρώην συνεργάτιδα του αδερφού του, Ρόμπερτ, ο οποίος είχε δολοφονηθεί ένα χρόνο νωρίτερα.
Το φιλμ του Τζον Κάραν δε μελετά εις βάθος το περιστατικό, αλλά περισσότερο τη διαχείρισή του καθώς χάρη σε αυτήν μπορεί να καταλάβει κάποιος καλύτερα τον ήρωα και να αντιληφθεί τις βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν σε αυτή την απερισκεψία. Έχοντας κηδέψει ήδη 2 μεγαλύτερους αδερφούς του με λαμπρό όνομα στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία, ο Τεντ, γιος ενός πανίσχυρου άντρα και μιας οικογένειας με σημαντική επιρροή στην πορεία της χώρας, κοιτά τα αστέρια και προσπαθεί να σκεφτεί πού έμπλεξε, μια που σχεδόν του έχει επιβληθεί η πολιτική καριέρα. Βλέποντας κάποιος στο ξεκίνημα τη στιγμή του ατυχήματος, αντιλαμβάνεται μια καθαρότητα στο βλέμμα του μέτριου Κένεντι που υποσυνείδητα μπλέκει ώστε ο ίδιος ο χώρος της πολιτικής να τον αποβάλει στη συνέχεια.
Τα όσα συμβαίνουν μετά το περιστατικό είναι μια έξυπνη διελκυστίνδα ανάμεσα σε έναν σχολιασμό για τη διαχείριση κρίσεων στην πολιτική αλλά και έναν άβολο για τον θεατή κυνισμό. Μέσα σε λίγες μέρες, ο Κένεντι, χαμένος στις σκέψεις του και πιεσμένος από το κοντινό του περιβάλλον κάνει γαργάρα την προσωπική του επανάσταση και αναλαμβάνει να φανεί αντάξιος του ονόματός του, την ίδια στιγμή που μια στρατιά ισχυρών συμβούλων προσπαθεί να διορθώσει όσα λάθη κάνει καθημερινά μέσα από αμηχανία. Τα όσα γίνονται στο εσωτερικό στρατηγείο των Κένεντι δεν γίνονται αντικείμενο κουτσομπολιού από την ταινία, αλλά ένα καλό παράδειγμα, πως κάθε κατάσταση διορθώνεται αν έχεις γύρω σου τους κατάλληλους ανθρώπους – και κυρίως αν έχεις το επώνυμο που πρέπει.
Αυτή η δηκτική αντιμετώπιση των γεγονότων κάνει το «Chappaquiddick» να είναι μια πολιτική ταινία, όχι γιατί μιλά για έναν πολιτικό, αλλά γιατί θίγει ερωτήματα για το πως αντιλαμβάνεται αυτός τον ρόλο του, χωρίς όμως αυτομάτως να μετατρέπεται σε ταινία καταγγελίας. Ο Τεντ Κένεντι, που αργότερα έγινε ένας από τους μακροβιότερους γερουσιαστές της χώρας, νοιώθει σε στιγμές πως βρίσκεται μέσα σε μια φούσκα στην οποία ευθύνες έχουν μόνο οι υπόλοιποι και αντιλαμβάνεται πως από τη στιγμή που γεννήθηκε έχει ένα είδος ασυλίας – άλλωστε και οι γονείς του θύματος όχι μόνο δε τον κατηγορούν αλλά μοιάζουν κολακευμένοι που η κόρη τους έφυγε πλάι σε έναν Κένεντι. Και σε έναν τέτοιο κόσμο, το να μιλάμε για αμείλικτη δικαιοσύνη είναι γελοίο, αφού ελάχιστοι είναι αυτοί που φαίνεται πως την επιζητούν πραγματικά, είτε είναι θύτες είτε θύματα.
