Αυτή τη φορά ο Χάρβεϊ Γουάινστιν είχε δίκιο. Οταν ο ανέκαθεν παρεμβατικός μεγαλοπαραγωγός ζητούσε από τον σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταάν να επέμβει περαιτέρω στο μοντάζ του, ώστε να αλλάξει το τελικό αποτέλεσμα που είχε δώσει στην καινούργια ταινία του, πιθανόν προσπαθούσε να περισώσει ότι μπορούσε από ένα βέβαιο καλλιτεχνικό ναυάγιο.
Όσες επεμβάσεις της τελευταίας στιγμής κι αν είχαν προκύψει στο μοντάζ, παρ' όλα αυτά, είτε συνέβαιναν με τη συναίνεση του γαλλικής καταγωγής δημιουργού είτε χωρίς αυτήν, μάλλον ελάχιστα θα είχαν βοηθήσει αυτή την αριστοκρατική σαπουνόπερα της πεντάρας.
Όλα είναι όμως λάθος στην «Γκρέις του Μονακό». Ο Ολιβιέ Νταάν δείχνει να έχει ξεχάσει τις αρετές που μετέτρεψαν πριν μερικά χρόνια το «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» σε μια από τις πιο αξιόλογες βιογραφικές απόπειρες του σινεμά.
Εδώ διεκπεραιώνει ένα λαμπερό στην όψη, αλλά παντελώς άδειο από ουσιαστικό περιεχόμενο biopic, το οποίο περιφέρει ρουτινιάρικα την πλοκή του ανάμεσα σε ακριβά κοσμήματα, κοσμοπολίτικες τοποθεσίες, ζηλευτά γιοτ, φινετσάτα φορέματα, πομπώδεις πολυελαίους και ηθοποιούς, οι οποίοι μοιάζουν περισσότερο να παρωδούν παρά να ερμηνεύουν τα υπαρκτά πρόσωπα που κλήθηκαν να υποδυθούν, είτε μιλάμε για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, είτε για τον Σαρλ Ντε Γκολ, είτε για τον Αριστοτέλη Ωνάσση και τη Μαρία Κάλλας!
Ακόμη και η Νικόλ Κίντμαν φαντάζει ως λανθασμένη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όντας τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερη από την Γκρέις Κέλι των αρχων της δεκαετίας του '60 και προσπαθώντας σε όλη τη διάρκεια του φιλμ να εντοπίσει εις μάτην κάποια υποψία χαρακτήρα πίσω από τη δημόσια αντίληψη που ανέκαθεν επικρατούσε για την ηρωίδα της.
Μαζί της πασχίζει και το σενάριο να βρει ένα κέντρο βάρους και μια δραματουργικά ενδιαφέρουσα ιστορία μέσα από τις προσπάθειες της ηθοποιού Γκρέις Κέλι να εξασφαλίσει λίγη ευτυχία σε έναν άχαρο γάμο και σε έναν απολύτως ασφυκτικό κόσμο, όπως είναι αυτός της μοναρχίας, αμέσως αφότου αποφασίζει να εγκαταλείψει οριστικά το σινεμά για να παντρευτεί τον πρίγκηπα Ρενιέ του Μονακό.
Ο σεναριογράφος (και παραγωγός) του φιλμ Άρας Αμέλ αποτυγχάνει ωστόσο οικτρά, αφήνοντας να παρελαύνει με γηριατρική πλήξη για δύο περίπου ώρες στη μεγάλη οθόνη ένα μονότονο φωτορομάντζο.
