Η Γυναίκα με τα Μαύρα 2: Άγγελος Θανάτου

Μία ομάδα παιδιών οδηγείται από το Λονδίνο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην ασφάλεια της υπαίθρου και συγκεκριμένα στη βίλα Ελ Μαρς, αγνοώντας πως είναι στοιχειωμένη. Ελλείψει νέων ιδεών, το σίκουελ της αξιόλογης ταινίας τρόμου του 2012 καταφεύγει κατ’ εξακολούθηση στην πιο εύκολη τακτική τρομοκράτησης, το τρόμαγμα, προκειμένου να κρύψει την καθολική αδυναμία του να επανασυστήσει κάτι από την αυθεντικά απειλητική ατμόσφαιρα της πρώτης «Γυναίκας με τα Μαύρα».

Elle 13 Ιαν. 15
Η Γυναίκα με τα Μαύρα 2: Άγγελος Θανάτου

Τέσσερις δεκαετίες μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και εν μέσω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μία ομάδα μαθητών καθοδηγούμενη από τη διευθύντριά τους Τζιν Χογκ (Έλεν ΜακΚρόρι) και τη νεαρή δασκάλα Ιβ Πάρκινς (Φίμπι Φοξ), εγκαταλείπει το Λονδίνο για να βρει ασφαλές καταφύγιο στην εγκαταλελειμμένη βίλα Ελ Μαρς.

Εκεί όμως εξακολουθεί να κατοικεί ένα εξαιρετικά εκδικητικό πνεύμα, το οποίο πολύ σύντομα θα φροντίσει να κάνει αισθητή την θανατερή παρουσία του.

«Η Γυναίκα με τα Μαύρα» επιστρέφει με νέα ομάδα άγνωστων ως επί το πλείστον συντελεστών, επιδιώκοντας μία επανάληψη της ανέλπιστης βρετανικής επιτυχίας του 2012.

Αντίθετα με το φιλμ του Τζέιμς Γουάτκινς όπου ξεχώριζε η παρουσία των Ντάνιελ Ράντκλιφ και Κιάραν Χιντς, το εγχείρημα του Τομ Χάρπερ (σκηνοθέτης στη γνωστή σειρά «Peaky Blinders») πασχίζει μάταια να εκτελέσει τη δοκιμασμένη συνταγή που με αφετηρία το ομώνυμο βιβλίο της Σούζαν Χιλ, οδήγησε σε μία από τις πιο ώριμες και καλογυρισμένες ιστορίες φαντασμάτων που είδαμε εδώ και καιρό.

Εκεί που η πρώτη ταινία έχτιζε επιμελώς μία δυσοίωνη ατμόσφαιρα πλάνο προς πλάνο, δίνοντας έμφαση τους χαρακτήρες και κλιμακώνοντας με μέτρο την ένταση μέσα από γνώριμα τρομάγματα, το σίκουελ αυτό μοιάζει με μία τεμπέλικη επανάληψη που καταφεύγει στο αλλεπάλληλο ξάφνιασμα του θεατή, στην απέλπιδα προσπάθεια να τον τρομάξει μηχανικά, κρύβοντας την παντελή έλλειψη νέων ιδεών, τόσο σε σκηνοθετικά ευρήματα όσο και στο υπόβαθρο της πλοκής.

Έτσι, κάθε νύξη πάνω στο τραύμα της μητρότητας που κουβαλά η κεντρική ηρωίδα (Φίμπι Φοξ) ή οποιαδήποτε πινελιά στον περισσότερο-ευάλωτο-από-όσο-φαίνεται χαρακτήρα του πιλότου (Τζέρεμι Ιρβάιν) ο οποίος παίζει καταλυτικό ρόλο στο πλευρό της πρώτης, ξοδεύεται ως μία περιγραφική λεπτομέρεια που απλώς προωθεί την πλοκή, αντί να τρυπώσει στην πηγή του φοβικού ερεθίσματος.

Εκεί δηλαδή όπου χτίζονται χαρακτήρες ικανοί να αναμετρηθούν ως ολότητες με το μεταφυσικό στοιχείο, προκαλώντας τον θεατή να ταυτιστεί με την απελπισία και τον τρόμο τους.

Ακολουθήστε το ELLE στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

Σχετικά θέματα: