Η πρώτη πιστεύει στα θαύματα (όπως όλες οι σωστές ηρωίδες) και δεν το βάζει κάτω με τίποτα – έστω κι αν ζει σε έναν κόσμο όπου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τις γυναίκες. Η πρώτη της μεταμφίεση-σε-άντρα είναι λίγο τυχαία, αλλά τη σώζει κι αποφασίζει να την κρατήσει – να δουλέψει με την αντρική της πλευρά. Καταφέρνει να φτάσει από την Καισάρεια στη Θεσσαλονίκη, βρίσκει δουλειά σε καφέ-σαντάν σαν ζογκλέρ και σιγά σιγά γίνεται κανονική ηθοποιός… πάντα με δύο πρόσωπα, αντρικό και γυναικείο.
Η ζωή της, από το 1922 έως το τέλος του αιώνα, είναι γεμάτη περιπέτειες. Περνάει μέσα από πολέμους, κατοχές, εκτοπισμούς, δικτατορίες και προσωπικές κρίσεις, όπως όλες οι ζωές των Ελληνίδων αυτής της περιόδου. Τη σκυτάλη παίρνει η εγγονή της σε μια Αθήνα λίγο του μέλλοντος: είναι οπερατέρ, κυκλοφορεί ντυμένη άντρας, επειδή έτσι αισθάνεται πιο ασφαλής. Μια τρομερή έκρηξη στην Ομόνοια την αναγκάζει να αλλάξει προκειμένου να επιβιώσει – και στη δική της πορεία μέσα σε μια έρημη Αττική, μέσα από δικές της περιπέτειες, μετά από χρόνια απομόνωσης επιτέλους επικοινωνεί με έναν άλλο άνθρωπο…
Ακούγεται περίεργο έτσι όπως το γράφω περιληπτικά το στόρι, αλλά μου πήρε 300-πόσες σελίδες να γράψω τα Αόρατα Κορίτσια και πολλούς μήνες δουλειάς. Τις αγάπησα τις ηρωίδες, γιαγιά και εγγονή. Μπήκα στη διαδικασία της παράλληλης ζωής (όπως κάνεις πάντοτε όταν γράφεις μυθιστόρημα) με δύο, ή μάλλον τέσσερις, καταπληκτικές γυναίκες να ενηλικιώνονται, να παλεύουν, να μεγαλώνουν, να ερωτεύονται, να γερνάνε και να αλλάζουν ρόλους μπροστά στα μάτια μου… και ξέρετε, ακόμα και νεκρούς αν βρω τους ήρωες σε κάποια φάση, είμαι ικανή να τους αναστήσω για να παντρευτούν: πιστεύω στο χάπι εντ, όπως πιστεύω και στα θαύματα, ακριβώς σαν τις ηρωίδες μου.
«Χάπι εντ» δεν εννοώ το αμερικάνικο, ούτε καν το γάμο (σχήμα λόγου ήταν το παραπάνω). Εννοώ την κάθαρση, την ανάταση, τη λύτρωση, την ανταμοιβή των ηρωίδων, που αγγίζει και τον αναγνώστη. Οπότε… το μυθιστόρημα Αόρατα Κορίτσια είναι μια σειρά περιπέτειες, οι περισσότερες αληθινές, σύμφωνα με τις αφηγήσεις των παππούδων και γονιών μου. Και είναι αισιόδοξο, γιατί ζήσαν όντως αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Info: www.politeianet.gr.
