Μετά την ολοκλήρωση της πολιτικής του τριλογίας, ο Πάμπλο Λαραϊν, αναμφίβολα ένας από τους πιο διορατικούς Λατινοαμερικανούς σκηνοθέτες των καιρών μας, στρέφει τα βέλη του από τη Χιλή του Πινοσέτ και των επιγόνων του σε εκείνη ενός ακόμα αρχαιότερου κατεστημένου, της καθολικής εκκλησίας, που δεν έχει πάψει από αιώνες ολόκληρους να κουκουλώνει τις ανηθικότητές της με τα πιο αισχρά τεχνάσματα.
Πιο κοντά στο αλληγορικό κλίμα των «Tony Manero» και «Post Mortem» απ’ ότι στο ρεαλιστικό «Νο», πάντως ανάλογα τραχιά και «ομιχλώδης» σε όψη, η «Λέσχη» του αφορά έναν παράκτιο ξενώνα-φυλακή για ιερείς που κάποτε εξετράπησαν από την οδό της αγιοσύνης και τώρα πληρώνουν για τις αμαρτίες τους -διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, παιδεραστία- με εγκλεισμό, υπό το άγρυπνο βλέμμα μιας πρώην καλόγριας.
Τρεις διαδοχικές αφίξεις, ενός καινούργιου αμαρτωλού ιερέα, ενός παιδιόθεν κακοποιημένου από παπάδες άστεγου και, αργότερα, ενός εκκλησιαστικού ανακριτή θα ανατρέψουν τις ισορροπίες με τρόπους που δεν μπορούμε να αναφέρουμε χωρίς να προδώσουμε τη γεμάτη ιδιοφυείς ελιγμούς ιστορία. Ας πούμε μόνο πως πρόκειται για μια φιλμική μελέτη εξαιρετικά σκληρή και ανηλεή που δε συγχωρεί κανένα από τα υποκείμενά της -ίσως η πιο ασυμβίβαστη που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Η «Μυστική Λέσχη» κέρδισε την Αργυρή Άρκτο Κριτικής Επιτροπής στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου και έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στο πλαίσιο του 21ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας.
