Τον Αύγουστο του 1944 καθώς οι Σύμμαχοι προελαύνουν προς τη γαλλική πρωτεύουσα, ο Χίτλερ διατάζει την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης. Αν οι Ναζί δεν μπορούσαν να έχουν το Παρίσι, τότε δεν θα μπορούσε κανείς.
Πόσο εύκολο είναι όμως, να διαγράψεις αιώνες τέχνης, αρχιτεκτονικής και πολιτισμού ανατινάσσοντας γέφυρες και μνημεία όπως η Όπερα του Παρισιού, ο Πύργος του Άιφελ και το Λούβρο;
Στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ο πρέσβης της Σουηδίας Ραούλ Νόρντλινγκ θα προσπαθήσει να κοντράρει ιδεολογικά τον Γερμανό διοικητή στρατηγό Φον Τσόλτιτζ, με σκοπό να αποτρέψει την καταστροφή.
Διασκευάζοντας το θεατρικό έργο του Σιρίλ Γκελί που επινοεί τη συγκεκριμένη ολονύχτια συνάντηση των δύο προσώπων και επανενώνοντας το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Νιλς Άρεστραπ («Ο Προφήτης») και Αντρέ Ντισολιέρ («Αγριόχορτα») μετά την επιτυχία τους στη θεατρική σκηνή το 2011, ο βραβευμένος με όσκαρ Φόλκερ Σλέντορφ («Το Ταμπούρλο») επιστρέφει θεματικά στον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο. Η δραματουργική κλίμακα μπορεί να είναι μικρότερη, η συναισθηματική εμπλοκή όμως παραμένει παθιασμένη.
Ο Σλέντορφ ανοίγει τη «Νύχτα Πριν Πέσει το Παρίσι» με δραματικά αρχειακά πλάνα καταστροφής πόλεων που αντιστικτικά στοιχειώνουν όλη την ταινία με την ολέθρια πιθανότητα μίας ανάλογης τραγωδίας.
Στη συνέχεια η δράση καταλήγει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, το χώρο όπου οι δύο πρωταγωνιστές θα μονομαχήσουν λεκτικά με γνωστική ευχέρεια και διανοητική ευελιξία.
Το δωμάτιο ως δείγμα εξαιρετικής σκηνογραφικής επιμέλειας κινηματογραφείται ανήσυχα, εγείροντας την αίσθηση της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και της διάχυτης αγωνίας.
Ο Νιλς Άρεστραπ στο ρόλο του Γερμανού διοικητή είναι εξαιρετικός με μία ελκυστική διάθεση ειρωνίας. Υποδύεται τον περήφανο και υπάκουο στρατιώτης χωρίς δισταγμούς και τύψεις, η τραχύτητα του οποίου έρχεται σε αντίθεση με την ομαλή και άψογη συμπεριφορά του Σουηδού πρέσβη.
Λιγότερο για την άμεση φρίκη του πολέμου και περισσότερο για την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης «Η Νύχτα Πριν Πέσει το Παρίσι» διαθέτει φινέτσα και αν φαντάζει επιμέρους στατική, αντιπαραβάλλει επιτυχημένα την επιμονή του λόγου και του παραλογισμού, εντοπίζοντας την ψυχολογική ουσία στη λεκτική αλληλεπίδραση.
