Ξεπερνώντας τις ασυγκράτητες κριτικές υμνωδίες, που συχνά συνοδεύουν φεστιβαλικές παραγωγές, κάνοντάς τες έτσι ένα συνώνυμο μιας κράσης ταινιών απαγορευτικών για ένα μεγαλύτερο κοινό (οπότε και συνηθέστατα αποτυγχάνουν πλήρως να βρουν ένα δυνητικά ενδιαφερόμενο κοινό αίθουσας), το «Hotel Salvation» είναι μια στωϊκή, περιεκτική, κάποτε αστεία και εν τέλει συγκινητική ταινία. Προβλήματα υπάρχουν φυσικά, ένα πιο σφιχτό μοντάζ δεν θα άλλαζε τον τόνο αλλά θα βοηθούσε τον ρυθμό, ενώ και η κλιμάκωση έρχεται με ινδουϊστική αφαιρετικότητα που ίσως ξενίσει αυτούς που περιμένουν μια πιο μελοδραματική προσέγγιση. Αυτή δεν θα έρθει ποτέ, η λιτότητα του μόλις 25χρονου Μπουτιανί και των επιρροών του είναι αρμόζουσα και δεδομένη.
Μιλώντας για επιρροές, μπορεί ο νεορεαλισμός του ομοεθνή γίγαντα Σατγιαζίτ Ρέι να είναι μακριά, ξεκινάς όμως από νωρίς με Μπέργκμαν («Άγριες Φράουλες»), φεύγεις γρήγορα για στυλιστικές επιρροές από Πέϊν («Νεμπράσκα») και Λιντς («Straight Story») και σχετίζεσαι περίπου ασταμάτητα με όλη την ουσία της φιλμογραφίας του Όζου. Αυτά είναι φυσικά καλά πράγματα, η συζήτηση του μοτίβου των σχέσεων των γενεών και της «δυσφορίας» των νεότερων, υπηρετείται επιμελώς έτσι και το έργο βρίσκει το δικό του σημείο τομής δυτικών επιρροών και ινδικού ύφους.
Η «Σωτηρία της Ψυχής» είναι ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο που μαρτυρά αγάπη για τον άνθρωπο και τα αμετάκλητα του βίου του. Τέτοια τιμή οφείλει να τιμάται.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος στο μεγάλο μήκος Μπουτιανί, καδράρει πολύ προσεκτικά, περιορίζει συμβολικά τον εσωτερικό χώρο (η ζωή) προσέχοντας πάντα στα εξωτερικά του (ο θάνατος) τον ανοιχτό ορίζοντα και το άφθονο φως, σέβεται τον πολιτισμό της πατρίδας του και την εσωτερική συνοχή μιας ιστορίας που αναζητά τη Moksha (τη Σωτηρία, τη Λύτρωση στον Ινδουϊσμό) και θέλει να βρει το σημείο της δήλωσης πως ο νεοφερμένος Δυτικός πολιτισμός στην Ινδία (μια πολύ αστεία και συμβολική σκηνή με μια προβληματική διαδικτυακή σύνδεση υπάρχει εδώ) πρέπει να αποφλοιωθεί στρώμα-στρώμα για να ξαναβρεθεί το σημείο της έγνοιας, της απουσίας, της αγάπης και της ατρόμητης στάσης απέναντι στον θάνατο.
Είναι κρίμα που αυτά τα έργα δεν αφορούν περισσότερους – γιατί στην πραγματικότητα τους αφορούν όλους – αν ο Μπουτιανί ξέφευγε λίγο από την χρειαζούμενη (;) για λόγους διανομής, νόρμα της φεστιβαλικότητας, θα μπορούσε να κάνει το έργο του λίγο προσηνέστερο σε μεγαλύτερο κοινό. Κι έτσι όμως, η «Σωτηρία της Ψυχής» είναι ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο που μαρτυρά αγάπη για τον άνθρωπο και τα αμετάκλητα του βίου του. Τέτοια τιμή οφείλει να τιμάται.
