Από την αρχική «Συμμορία των 11» (1960) και την στυλιζαρισμένη τριλογία του Σόντερμπεργκ με τους Κλούνι, Πιτ και Ντέιμον, περνάμε πλέον σε μία ριζικά ανανεωμένη συμμορία, οκταμελή και γένους θηλυκού: Μπούλοκ, Μπλάνσετ, Χάθαγουεϊ, Μπόναμ Κάρτερ, Ριάνα, Κάλινγκ, Πόλσον και Ακουαφίνα πρωταγωνιστούν στο επαναλανσάρισμα μιας επιτυχημένης χολιγουντιανής συνταγής, η οποία ωστόσο έδειχνε, στην αμέσως προηγούμενη εκδοχή της, να φθίνει σε ενδιαφέρον και ιδέες με κάθε επόμενο κεφάλαιο. Κάτι που – ευτυχώς – δεν ισχύει στη συγκεκριμένη απόπειρα, την οποία σκηνοθετεί ο Γκάρι Ρος των «Αγώνων Πείνας».
Παρότι η «Συμμορία των 8» τοποθετείται χρονικά στο σήμερα, κοινώς ξεκάθαρα έπειτα από το κλείσιμο της τριλογίας, η πλοκή της πατάει φανερά στην εξέλιξη της πρώτης ταινίας του Σόντερμπεργκ σε σημείο που να μοιάζει με ριμέικ της. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πρώτη σκηνή, όπου η Ντέμπι Όσιαν (Μπούλοκ) αποφυλακίζεται, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τον αδερφό της, Ντάνι (Κλούνι), στην ταινία του 2001. Ταυτόχρονα, από την υπόθεση δε λείπουν γνώριμα στοιχεία όπως τα βαθύτερα κίνητρα της κεντρικής πρωταγωνίστριας που παραπέμπουν σε παλιούς «λογαριασμούς», οι ευφάνταστες ανατροπές που παίζουν παιχνιδάκια με το δεδομένο exposition της πλοκής (από τη στιγμή που μιλάμε για ληστεία το πλάνο της οποίας εξηγείται στον θεατή), τα διάφορα cameo κλπ.
Η πλοκή πατάει φανερά στην εξέλιξη της πρώτης ταινίας του Σόντερμπεργκ σε σημείο που να μοιάζει με ριμέικ της
Στη «Συμμορία των 8», η Μπούλοκ υποδύεται τον εγκέφαλο ενός μεγαλόπνοου σχεδίου που στόχο έχει να κλέψει κοσμήματα αμύθητης αξίας από το Met Gala, το λαμπερό event που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο Μητροπολιτικό μουσείο της Νέας Υόρκης. Και η ηρωίδα της, η Ντέμπι, διαλέγει τις καλύτερες απατεώνισσες προκειμένου να φέρουν εις πέρας μια φαινομενικά αδύνατη ληστεία. Έτσι, η συμμορία της ξεκινά από την παλιά της συνεργάτιδα, Λου (Μπλάνσετ), και συνεχίζει με την εξπέρ στα κοσμήματα Αμίτα (Κέιλινγκ), την πορτοφολού Κοστάνς (Ακουαφίνα), την κλεπταποδόχο Τάμι (Πόλσον), τη χάκερ Νάιν-Μπολ (Ριάνα) και την εκκεντρική σχεδιάστρια μόδας Ρόουζ (Μπόναμ Κάρτερ). Στην εξέλιξη του σχεδίου, το δικό της ρόλο θα παίξει η διάσημη ηθοποιός Ντάφνε Κλούγκερ (με τη Χάθαγουεϊ να παίζει τον εαυτό της).
Για την ταινία, πάντως, όλα τα λεφτά είναι το καστ, με τις πρωταγωνίστριες να το καταφχαριστιούνται – πράγμα που τους φαίνεται – χτίζοντας από κοινού ένα πρότζεκτ που πίσω από το σασπένς υπόσχεται πάνω απ’ όλα ένα μωσαϊκό διασκεδαστικών χαρακτήρων. Άλλωστε η Μπούλοκ ή η Μπλάνσετ δεν είναι χθεσινές στο να ηγούνται επιτυχώς ενός κινηματογραφικού καστ, η αρμονική συνύπαρξή τους ωστόσο είναι εκείνη που παίζει εδώ τον καθοριστικότερο ρόλο. Έτσι, η πρώτη «παίζει» πολύ με την «μυθολογία» της σειράς, η δεύτερη φέρνει στο πλατό τον επιβλητικό αέρα της, η Κάρτερ την περσόνα της φευγάτης, η Ριάνα το αναντίρρητο coolness της, η Πόλσον με την Κέιλινγκ μια εκδοχή της ήρεμης δύναμης, η Ακουαφίνα τον τσαμπουκά και η Χάθαγουεϊ τον αυτοσαρκασμό, που όσο κι αν της τον αρνούνται αρκετοί, έχει μπόλικο.
Σε σχέση με τον πιο βιρτουόζο Σόντερμπεργκ, ο Ρος εμφανίζεται ελάχιστα παρεμβατικός, αφήνοντας με τη διεκπεραιωτική σκηνοθετική του προσέγγιση τις σταρ και τη χημεία τους να κάνουν παιχνίδι. Και μάλλον πράττει καλά, αφού η ταινία, πατώντας στον γνώριμο αφηγηματικό άξονα και τις ηρωίδες της, στήνει ένα ευχάριστο μπλοκμπάστερ που ανανεώνει τη σειρά, αποφεύγοντας παράλληλα τις χτυπητές αστοχίες του υπερφορτωμένου και απογοητευτικού «Ocean’s 13». Έτσι, παρότι στερείται σκηνών ανθολογίας σαν το επικό laser-dance του Βενσάν Κασέλ, η «Συμμορία των 8» βρίσκει το δικό της επαρκή λόγο ύπαρξης στην επιτυχημένη στροφή σε ένα γυναικοκρατούμενο καστ και στην απλότητα – όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό στο πλαίσιο μιας απίθανης κινηματογραφικής ληστείας.
