Ξεκινώντας από την αρχετυπική ανθολογία τρόμου, το μπουνιουελικής κορύφωσης «Dead of Night», η Βρετανία έχει μακρά παράδοση σε αυτό το υποείδος του φανταστικού, με τις ταινίες του στούντιο της Amicus («From Beyond the Grave», «Tales from the Crypt», «Dr. Terror’s House of Horror») να έχουν τροφοδοτήσει με εφιάλτες ουκ ολίγους σινεφίλ μέσα στα χρόνια.
Το «Ghost Stories» των Άντι Νάιμαν και Tζέρεμυ Ντάισον συνεχίζει αυτή την παράδοση, αφηγούμενο τρεις απλές, πλην άκρως αποτελεσματικές ιστορίες φαντασματικού τρόμου, με μια τέταρτη πιο σύνθετη να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα τους κατά τα 2/3 του φιλμ, για να ξετυλιχθεί κι αυτή με την σειρά της σε μια σουρεαλιστική τελευταία πράξη. Σ’αυτή την ιστορία ένας ερευνητής παραψυχολογικών φαινομένων που ξεσκεπάζει απατεώνες, καλείται από το είδωλό του να εξιχνιάσει τρεις υποθέσεις, που ο τελευταίος ποτέ του δεν μπόρεσε να εξηγήσει με γνώμονα την λογική. Το μοτίβο ενός αμετάπειστου σκεπτικιστή που έρχεται αντιμέτωπος με μεταφυσικά φαινόμενα και κλονίζεται, φέρνει, ενδεχομένως, το φιλμ πιο κοντά στις ιστορίες φαντασμάτων που πρόβαλλε το BBC κάθε Χριστούγεννα την δεκαετία του ΄70 στην Μεγάλη Βρετανία.
Καθώς περνά η ώρα, οι Νάιμαν και Ντάισον φαίνεται σαν να επιχειρούν να καταθέσουν κάτι ενδιαφέρον πάνω στο τί μπορεί να συνιστά ένα φάντασμα. Έρχεται όμως η (δανεική από μια αξέχαστη φιλμική «απάτη» του παρελθόντος) ανατροπή του φινάλε, η οποία αποσκοπεί απλώς στο να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του θεατή κι εκεί συνειδητοποιείς πως δεν αποσκοπούσαν σε τίποτα περισσότερο από το να σκαρώσουν ένα διασκεδαστικό φιλμικό τρενάκι του τρόμου.
Ως τέτοιο, πάντως, το φιλμ τους είναι μια χαρά. Έχουν, βλέπεις, μια πολύ κινηματογραφική αίσθηση του τρόμου, σε αφήνουν για ώρα να χτενίζεις ένα σταθερό πλάνο και να αναζητάς την κίνηση μέσα στο κάδρο, τοποθετώντας σε κατά κάποιο τρόπο στην θέση του μοντέρ. Ίσως το παρακάνουν λίγο με τα απότομα ξαφνιάσματα – τα λεγόμενα jump scares-, υπάρχουν δυο, τρία περιττά, έχουν όμως ακόμα περισσότερα άψογα εκτελεσμένα και άκρως αποτελεσματικά.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις απαραίτητες ενέσεις χιούμορ – σκέψου πόση πλάκα μπορεί να έχει να τρομάζεις τον Μάρτιν Φρίμαν («The Hobbit», «Sherlock»), αυτό τον εκφραστικό δευτεραγωνιστή που, αν είχε γεννηθεί την περίοδο του βωβού κινηματογράφου, θα ήταν, πιθανότατα, ένας από τους μεγαλύτερους σταρ- καθιστούν το «Ghost Stories» μία έκτακτη επιλογή για μεταμεσονύκτια προβολή.
