Το 1932, ύστερα από δεκαετή εξορία στις ΗΠΑ, ο Τζέιμς Γκράλτον, κάποτε αριστερός ακτιβίστας φιλικά προσκείμενος στον αγώνα του ΙΡΑ, επιστρέφει στο χωριό του στην αγροτική Ιρλανδία. Η χήρα μάνα, η παλιά του αγάπη και όλοι οι φίλοι του τον υποδέχονται θερμά, όχι όμως και οι τοπικοί παράγοντες.
Την παρουσία του κρίνουν επικίνδυνη ιδίως ο ιερέας του χωριού και η πολιτοφυλακή, πόσω μάλλον μετά την απόφασή του να θέσει εκ νέου σε λειτουργία την παλιά, εγκαταλειμμένη αίθουσα χορού…
Η νέα ταινία Κεν Λόουτς (και, κατά τον ίδιο, τελευταία της φιλμογραφίας του) μπορεί να μη συναγωνίζεται σε δραματικές εντάσεις προηγούμενες δουλειές του, βρίσκει, ωστόσο, τον 77χρονο Βρετανό ρεαλιστή αμετανόητα συνεπή στην αριστερή συνείδηση και τον στρατευμένο ουμανισμό που εδώ και μισό σχεδόν αιώνα τον χαρακτηρίζει.
Και παρότι καταπιάνεται με ένα αυθεντικό χρονικό του μεσοπολέμου, δονείται από αιχμές άκρως επίκαιρες, έτσι που παρουσιάζει την τέχνη και τις συλλογικές εκφάνσεις της ως τον απόλυτο φόβο και τρόμο της επίσημης θρησκείας και των δογματικών εξουσιών.
