Η σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο, της επιθυμίας με την πραγματικότητα και του σώματος με το πνεύμα βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του σχεδόν λυρικού κινηματογραφικού ύμνου τον οποίο η Κλόι Ζάο συνέλαβε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στις βραχώδεις περιοχές της Νότιας Ντακότα και ήρθε σε επαφή με τους απόγονους των ινδιάνων Σιού που κατοικούν ακόμη εκεί. Περισσότερο από ένα αξιοπρεπές δράμα ή μια ηθογραφική ματιά, ωστόσο, το «Rider» επιχειρεί ένα πανέμορφο ταίριασμα της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ καθώς η κινεζικής καταγωγής σκηνοθέτιδα βάζει ερασιτέχνες ηθοποιούς να υποδυθούν εκδοχές του εαυτού τους και να αναπαραστήσουν παραλλαγές των δικών τους βιωμάτων.
Κάπως έτσι, ο εικοσάχρονος πρωταγωνιστής του φιλμ ερμηνεύει με απόλυτη ειλικρίνεια και ταύτιση ένα νεαρό πρωταθλητή του ροντέο ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν σοβαρό τραυματισμό και υποχρεωμένος να μείνει μακρυά από αυτό που αγαπά περισσότερο (την ιππασία), αν δεν επιθυμεί να βρεθεί σε περαιτέρω κίνδυνο. Μέλος μιας κοινότητας ιθαγενών οι οποίοι συμβαδιζουν καθημερινά με τις διαψεύσεις της ζωής που επέλεξαν να διάγουν, μιας ζωής σε άμεση επαφή με το μυθικό παρελθόν, τις συνήθειες και τα ήθη των προγόνων τους, ο Μπρέιντι καλείται να αποφασίσει αν θα απαρνηθεί μια και καλή τη λατρεία του για τα άλογα και τις κούρσες προκειμένου να μην πληρώσει ένα βαρύ τίμημα για την υγεία του.
Με πραγματική συμπάθεια και ελάχιστη διάθεση για συναισθηματισμούς, η Ζάο αποδομεί διακριτικά τους ηρωικούς μύθους περί ανδρισμού και υπεροχής που παιάνιζαν τα κλασικά γουέστερν
Δίνοντας χαρακτήρα αρχετυπικό στην τόσο προσωπική αυτή διήγηση, κοιτάζοντας όμως ταυτόχρονα και πέρα από τη μινιμαλιστική ιστορία της, η Ζάο συλλαμβάνει το πορτραίτο ενός παλιού κόσμου που χάνεται, μιας σειράς από αμερικανικές τελετουργίες και παραδόσεις που δύσκολα βρίσκουν εφαρμογή και αντίκρισμα στο σήμερα και μιας χούφτας ρομαντικών ανθρώπων οι οποίοι μεγάλωσαν στους ανοιχτούς ορίζοντες και απέκτησαν μια μυστικιστική επαφή με τη φύση, ακολουθώντας το παράδειγμα των προπατόρων τους, για να βρεθούν να αποτελούν στις μέρες μας αναχρονιστικά απομεινάρια πιο ένδοξων καιρών.
Με ελάχιστη διάθεση για συναισθηματισμούς, η Ζάο αποδομεί διακριτικά τους ηρωικούς μύθους περί ανδρισμού και υπεροχής που παιάνιζαν τα κλασικά γουέστερν και αναρωτιέται, μαζί με τον τρυφερό ήρωά της, αν η απόφαση του να διάγεις μια ζωή που δεν επιθυμείς είναι όμοια με την απώλεια του εαυτού σου: Ένας υπαρξιακός θάνατος που δεν σχετίζεται με τον αφανισμό του σώματος, αλλά με τον αφανισμό του πνεύματος. Χαμηλόφωνος και λιτός, ο «Καβαλάρης» μιλά με συγκρατημένη συγκίνηση για πληγωμένους καουμπόηδες και μελαγχολικούς αναβάτες που ιππεύουν με μπόλικη περηφάνια στο πουθενά.
