Τέσσερις άνδρες, τέσσερις διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Οι παραπάνω, άγνωστοι μεταξύ τους άνδρες, θα συναντηθούν τυχαία σε ένα καφενείο και εκεί θα ξεκινήσουν μία κουβέντα που αφορά στις γυναίκες.
Ο κύριος Πλάτωνας (Αντώνης Αντωνίου) πιστεύει πως η γυναίκα είναι κάτι ιερό και έχει για παράδειγμα την κόρη του.
Ο θερμοκέφαλος Νίκος (Βλαδίμηρος Κυριακίδης) που μόλις χώρισε, είναι αφοριστικός και υποστηρίζει πως οι γυναίκες είναι ύπουλες και πανούργες, ενώ ο Δημήτρης (Ρένος Χαραλαμπίδης) λίγο πριν παντρευτεί βρίσκεται στον αντίποδα και τις θεωρεί το απαραίτητο μισό για την ολοκλήρωση.
Ο νεότερος και πιο ρομαντικός απ’ όλους Αλέξανδρος (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), προσεγγίζει το άλλο φύλο τρυφερά και δηλώνει ερωτευμένος με μία κοπέλα που γνώρισε ιντερνετικά και αδημονεί να τη συναντήσει από κοντά.
Κόρες, γκόμενες, γυναίκες, αρραβωνιαστικές, φίλες, οι γυναίκες αποτελούν το βασικό στοιχείο έμπνευσης και παρατήρησης στο ντεμπούτο του Σωτήρη Τσαφούλια «Κοινός Παρονομαστής».
Στημένο μέσα σε ένα χώρο και επικεντρώνοντας την κάμερα στα πρόσωπα των ηθοποιών του, ο Τσαφούλιας μεγαλώνει αριθμητικά τον «παρονομαστή» του τόσο πολύ με το πλήθος των προβλημάτων της ταινίας του που τελικά επιβεβαιώνει τον μαθηματικό κανόνα: όσο μεγαλώνει ο παρονομαστής, τόσο μικραίνει η αξία του κλάσματος.
Σε μία προσπάθεια να είναι διεξοδικός, διευρύνει άσκοπα μία ισχνή σεναριακή ιδέα που θα υποστήριζε μόνο ταινία μικρού μήκους.
Αποτέλεσμα είναι να εξαντλεί άμεσα τη βάση του και να πλατειάζει μέσω κενών κι αδύναμων σεναριακών φράσεων και χωρίων που συναγωνίζονται σε διανόηση φεϊσμπουκικά τσιτάτα ή απαντήσεις λευκωμάτων ανηλίκων.
Κινηματογραφικά δε, ο χώρος του καφενείου δεν αξιοποιείται για να αποδώσει το αίσθημα της έντασης της κουβέντας και παραμένει καθόλη τη διάρκεια μία γραφική σκηνογραφία.
Ευτυχώς η ερμηνευτική συνέπεια και η διάδραση των καθηλωμένων πρωταγωνιστών του αποτελεί το μοναδικό στοιχείο που συντηρεί το ενδιαφέρον στα 77 λεπτά της ταινίας.
Τελικά σε πόσες απόψεις μπορεί να διαιρεθεί ένα θέμα; Δυστυχώς ο «Κοινός Παρονομαστής» δημιουργεί ομώνυμες σκέψεις που οδηγούν σε μία μαθηματική βεβαιότητα. Ένα εις το πηλίκο.
