Η Ελένη Αλεξανδράκη ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής και του έργου του Κωστή Παπαγιώργη, ενός από πιο επιφανείς σύγχρονους Έλληνες διανοητές, μέσα από τη ματιά εκείνων που τον έζησαν. Φίλοι, συνεργάτες και συνοδοιπόροι του αναλαμβάνουν να φωτίσουν πτυχές μιας διαδρομής συναρπαστικής, που αγκάλιαζε σχεδόν τα πάντα, από τον Πλάτωνα, τον Νίτσε, τον Φρόιντ, τον Χάιντεγκερ και τον Παπαδιαμάντη μέχρι το λαϊκό τραγούδι, τα σκυλάδικα και το ποδόσφαιρο.
Μετά τον θάνατό του Παπαγιώργη το 2014, η Αλεξανδράκη έσκυψε ξανά πάνω στα βιβλία και τις πάμπολλες σημειώσεις του καλού της φίλου, σε μία προσπάθεια να αντιπαλέψει την απώλεια. Το αποτέλεσμα ήταν η επιστροφή της πίσω από την κάμερα δέκα χρόνια μετά τον «Αρσιβαρίστα και τον Άγγελο», προκειμένου να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο γεμάτο αγάπη και διερευνητική διάθεση. Από τη γενέτειρά του, το Νεοχώρι Υπάτης, μέχρι τη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι των νεανικών του χρόνων και φυσικά την Αθήνα, το κοινό και ως επί το πλείστον οι πιστοί αναγνώστες του Παπαγιώργη έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν το διαρκώς ανήσυχο μονοπάτι εκείνου που ο Χρήστος Βακαλόπουλος είχε κάποτε χαρακτηρίσει – σε μια ιδιόχειρη αφιέρωσή του – ως «τον πιο γλυκό μισάνθρωπο».
Η Αλεξανδράκη ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός προσωπικού στοιχήματος με ένα γράμμα αγάπης που φροντίζει να αποφεύγει τον σκόπελο της αγιογραφίας
Πέραν από τις πολλές συνεντεύξεις και προσωπικές μαρτυρίες του ντοκιμαντέρ, τις οποίες παραχωρούν μεταξύ άλλων (σε ασπρόμαυρο κάδρο) η συγγραφέας Ζυράννα Ζατέλη, οι ποιητές Νίκος Παναγιωτόπουλος και Γιάννης Πατίλης, ο εκδότης Θανάσης Καστανιώτης, ο δημοσιογράφος Νίκος Φελέκης και ο καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, η φωνή του Παπαγιώργη ζωντανεύει τρόπον τινά μέσα από τους ηθοποιούς Ακύλλα Καραζήση και Αργύρη Πανταζάρα, οι οποίοι διαβάζουν αποσπάσματα και σημειώσεις από τα βιβλία του, τονώνοντας έτσι την αφηγηματική ροή του ντοκιμαντέρ. Αντίθετα με την επιλογή των Καραζήση και Πανταζάρα πάντως, δε δουλεύουν το ίδιο καλά οι ευτυχώς λίγες δραματοποιημένες σκηνές που επιχειρούν να αναβιώσουν στιγμιότυπα της ζωής του Παπαγιώργη.
Ομολογουμένως, η δυσκολία να παραδώσει κανείς το κινηματογραφικό πορτρέτο κάποιου που απέφευγε τη δημοσιότητα, δεν είχε δώσει ποτέ συνέντευξη σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και η όποια επαφή με το κοινό περιοριζόταν αποκλειστικά μέσα από την αρθρογραφία, τα βιβλία και τις μεταφράσεις του, είναι αυτονόητη. Και ως προς αυτό, η Αλεξανδράκη ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός προσωπικού στοιχήματος με ένα γράμμα αγάπης που φροντίζει να αποφεύγει τον σκόπελο της αγιογραφίας. Έτσι, το «Κωστής Παπαγιώργης: Ο Πιο Γλυκός Μισάνθρωπος» γίνεται το ζεστό εκείνο φιλμ που έχει φτιαχτεί με την αγάπη των φίλων για έναν φίλο, θέλοντας να περικλείσει μέσα σε μιάμιση ώρα το ποιος ήταν ο Παπαγιώργης και φωτίζοντας τη φιλοσοφικά ανήσυχη ματιά του απέναντι στην ανθρώπινη φύση, την Ιστορία και την ελληνική πραγματικότητα.
