Διάσημος ταχυδακτυλουργός και μέγα λαγωνικό στο να… οσμίζεται κάθε λογής απατεώνες πνευματιστές, ο Λονδρέζος Στάνλεϊ Κρόφορντ ή Γουέι Λινγκ-σου, όπως είναι το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, προσκαλείται από τον φίλο και συνάδελφό του Χάουαρντ στη Νότια Γαλλία.
Στόχος είναι να ξεσκεπάσει τη νεαρή Σόφι Μπέικερ, Αμερικανίδα με ταπεινή καταγωγή από το Μιζούρι, που έχει σαγηνεύσει με την ομορφιά και τις ικανότητές της ως μέντιουμ τον γιο μιας πλούσιας οικογένειας από το Πίτσμπουργκ.
Ο ορθολογιστής και κυνικός Στάνλεϊ δέχεται την πρόκληση αλλά στη Νότια Γαλλία του 1928 θα βρει έναν ισχυρό αντίπαλο στο μαγευτικό πρόσωπο της ταλαντούχας Σόφι…
Επιστροφή στον χώρο της μεταφυσικής, των μάγων ταχυδακτυλουργών και της εποχής της τζαζ, σηματοδοτεί η 44η ταινία του ακούραστου Γούντι Άλεν, ένα χρόνο μετά το εντελώς διαφορετικής θεματολογίας «Θλιμμένη Τζάσμιν».
Λάτρης της τεχνητής μαγείας, την οποία έχει εξερευνήσει και σε προηγούμενες ταινίες του («Alice», «Η Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού», «Scoop»), εμπιστεύεται ξανά τη γαλλική φινέτσα, όπως έκανε στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», για ένα αναπάντεχο ρομάντζο με φόντο τα όμορφα τοπία της Νότιας Γαλλίας και τις επαύλεις των μεγαλοαστών Ευρωπαίων και Αμερικανών.
Στα πάγια μοτίβα του – την αέναη πάλη ανάμεσα στον επιστημονικό ορθολογισμό και τον αθέατο μυστικισμό, την κόντρα ανάμεσα στην πραγματιστική θεώρηση της ζωής και τις ψευδαισθήσεις (ο έρωτας κατά βάση) που την κάνουν ανεκτή, την έλξη των ετερώνυμων στη φύση – χτίζει ακόμη μία ρομαντική κομεντί υπαρξιακών αναζητήσεων, από τις λιγότερο χιουμοριστικές της φιλμογραφίας του, έτσι όπως επιμένει σε αρκετές σκηνές στο διαλογικό πινγκ-πονγκ που υπερτονίζει την εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία του Στάνλεϊ και της Σόφι.
Είναι η φιλοσοφία των χαρακτήρων απέναντι στο απόκοσμο που ενδιαφέρει εδώ τον σκηνοθέτη, και όχι τόσο οι διακλαδώσεις της στον πλοκή ή η διατήρηση μιας ατμόσφαιρας μυστηρίου, λόγος για τον οποίο ο θεατής βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά, μαντεύοντας την εξέλιξη της ιστορίας και το φινάλε.
Η αίσθηση του συνόλου, πότε αφελής και πότε χαριτωμένη, δεν πείθει ποτέ απόλυτα, κερδίζει, ωστόσο, πόντους από το μεσογειακό φυσικό τοπίο και την τζαζ αισθητική (η φωτογραφία είναι του Ντάριους Κόντζι), αλλά πάνω απ’ όλα, από την παρουσία του Κόλιν Φερθ σε χημική εξίσωση με την κατά 28 χρόνια μικρότερή του, Έμα Στόουν.
Αγέρωχος και υπέρκομψος, ο χαρισματικός ηθοποιός αναλαμβάνει εδώ να γίνει το alter ego του Γούντι Άλεν, όπως πολλοί κινηματογραφικοί προκάτοχοί του, φέρνοντας τους γουντιαλενικούς ιδιωματισμούς στην εκφορά του λόγου και την κινησιολογία στα μέτρα του αυστηρού βρετανικού του φλέγματος.
Με ελαφρές μελαγχολικές και κωμικές αποκλίσεις, ο Φερθ κυριαρχεί, ξαφνιάζει όταν τεχνηέντως αλλάζει τον τόνο του στη μέση μιας προσευχής προς τον Θεό και ταιριάζει απόλυτα με την λεπτεπίλεπτη Στόουν, καθώς το φιλύποπτο βλέμμα του συναντά την ελαφρόμυαλη αλλά αποστράπτουσα γοητεία εκείνης.
