Με Αγάπη, Σάιμον

Ο Σάιμον κρύβει από φίλους και οικογένεια πως είναι γκέι. Ο έρωτας όμως στα χρόνια του διαδικτύου δεν μπορεί να παραμείνει κρυφός και στο «Με Αγάπη, Σάιμον» γίνεται υπόθεση των social.

Elle 06 Ιουν. 18
Με Αγάπη, Σάιμον

Ο 17χρονος Σάιμον είναι ένας φυσιολογικός έφηβος. Κάπου ανάμεσα στα σχολικά άγχη, τους επιστήθιους φίλους και την αγαπημένη οικογένεια, υπάρχει ένα μυστικό που απειλεί να διαταράξει την καλή εικόνα του: είναι ομοφυλόφιλος.

Το «Με Αγάπη, Σάιμον» σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Μπερλάντι («Νεανικές Ανησυχίες», «Brothers & Sisters») είναι μία ιστορία ενηλικίωσης που πατά στην αφήγηση της ρομαντικής κομεντί και μιλά κινηματογραφικά μία άμεση γλώσσα. Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Μπέκι Αλμπερτάλι «Simon vs. the Homo Sapiens Agenda», επικεντρώνεται στην αγωνία, τη λαχτάρα, τα λάθη και τα πάθη ενός γκέι εφήβου, που θέλει κάτι πολύ απλό, ανθρώπινο και οικουμενικό: να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Το οικείο σχολικό περιβάλλον, έτσι όπως τουλάχιστον έχει αποτυπωθεί κινηματογραφικά ήδη από τη δεκαετία του ‘80, μαζί με το σύγχρονο twist του social κουτσομπολιού, συνοδεύουν μία λιτή ιστορία έρωτα στα χρόνια του διαδικτύου, και ο Μπερλάντι προσπαθεί να κρατήσει ένα σύγχρονο αποτύπωμα. Η έκρηξη ορμονών, οι πρώτοι έρωτες, τα μυστικά των φίλων, απαγορευμένες αγάπες, ιδιότροποι καθηγητές και το σχολικό μπούλινγκ, είναι εδώ για να συνθέσουν ένα όσο το δυνατό πιο ρεαλιστικό πλαίσιο. Και κυρίως ο Νικ Ρόμπινσον στο ρόλο του Σάιμον αποδεικνύεται ιδανικός ερμηνευτής, γιατί πολύ απλά δεν υιοθετεί καμία σχηματική τοποθέτηση στον χαρακτήρα. Ο Σάιμον είναι ο κοινός «διπλανός», «κολλητός», «γείτονας».

Η ταινία διατηρεί τη δομή της rom-com και στο μεγαλύτερο μέρος της αφήνει το γκέι στοιχείο να άγει την πλοκή διακριτικά, οπότε εξελίσσεται σε ένα σχόλιο για τις ανησυχίες (πραγματικές ή πλασματικές) και τη διαχείριση των συναισθηματικών (φιλικών, οικογενειακών, σεξουαλικών) σχέσεων που μας καθορίζουν. Δεν έχει απαραίτητα να πει κάτι καινούργιο, αλλά αναγνωρίζεις τις καλές προθέσεις. Στο φινάλε όμως προσπαθεί να αποδώσει τον μεγάλο έρωτα με όρους θεάματος και εκεί χάνει κάτι από τη διακριτικότητα που αντιστοιχεί στον αυθορμητισμό του ρομάντσου. Οι μεγάλοι έρωτες δεν είναι δακτυλοδεικτούμενη υπόθεση του κοινού, αλλά δυο ανθρώπων. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές…

Ακολουθήστε το ELLE στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

Σχετικά θέματα:

MHT