Υπάρχει μια μεγάλη διαφοροποίηση ανάμεσα σε ένα συναρπαστικό ή υπερρεαλιστικό πραγματικό γεγονός και στη δυνατότητα που υπάρχει για μια εξίσου συναρπαστική μετατροπή του σε κινηματογραφική αφήγηση. Μια ιστορία ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους μπορεί να είναι όντως άξια θαυμασμού, όμως δεν είναι απαραίτητα και υλικό για ταινία χωρίς τις κατάλληλες προσαρμογές. Αυτό αρχικά φαίνεται να το έχουν στον νου τους οι δημιουργοί του «Μετά την Καταιγίδα», που προσπάθησαν να μπολιάσουν την ιστορία που είχαν με ιδέες που θα την έκαναν πιο ελκυστική στην παρακολούθηση, όμως οι επιλογές τους δεν ήταν και οι καλύτερες.
Ο Μπαλτάζαρ Κορμακούρ είναι μια αξιοπερίεργη περίπτωση σκηνοθέτη, που βρίσκεται μεταξύ Ισλανδίας και ΗΠΑ και όταν κάνει ταινίες στη χώρα του τα καταφέρνει περίφημα, αλλά όταν περνά τον Ατλαντικό μετατρέπεται σε διεκπεραιωτή. Πριν έξι χρόνια γύρισε στην Ισλανδία το «The Deep», ένα εξαιρετικό φιλμ επιβίωσης που άλλαζε έξυπνα τη φόρμα του στο τελευταίο μέρος, μοιάζοντας σε αρκετά σημεία με κωμωδία. Όσο όμως υπήρχε δράση στη θάλασσα, εκεί τη γύριζε χωρίς να σκεφτεί την κόπωση του θεατή, με την πίστη ότι φιλμάρει κάτι πραγματικά παράδοξο, το οποίο θα δικαιολογούσε αμέσως μετά. Εδώ καλείται να παρουσιάσει την προσπάθεια ενός ζευγαριού να επιβιώσει για 40 μέρες με ελάχιστη τροφή, σε ημιδιαλυμένο σκάφος και το ένα από τα δύο μέλη να παραμένει κατάκοιτο λόγω ατυχήματος, αλλά σε μια θάλασσα που είναι συνήθως ήρεμη, χωρίς να συμβαίνει κάτι.
Αυτομάτως, η αφήγηση μεταφέρεται στις σκέψεις, τις ελπίδες και τις φοβίες για το τί επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Η επιλογή είναι να διακόπτεται η ιστορία της επιβίωσης με ενδιάμεσες σκηνές που δείχνουν πως γνωρίστηκε το ζευγάρι και με ποιο τρόπο ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Η Γούντλεϊ και ο Κλάφλιν προσαρμόζονται εύκολα σε αυτό το κομμάτι και παίζουν μονότονα με τους κανόνες της σύγχρονης ελαφριάς ρομαντικής ταινίας, που υποβαθμίζει τα όσα συμβαίνουν στη θάλασσα, με τις συνδέσεις των στιγμών της αναμονής με το παρελθόν να φλερτάρουν αρκετά με τη γελοιότητα. Η ταινία προσπαθεί να διατηρήσει παράλληλα ένα είδος σασπένς, μέσω ενός ευρήματος που ξετυλίγεται πριν το φινάλε, όμως η ζημιά έχει γίνει νωρίτερα, καθώς η αφήγηση απλά δεν προοδεύει, με 2 μονοδιάστατους χαρακτήρες των οποίων η υπέρβαση αδυνατεί να γίνει πιστευτή στην εικόνα.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι η ολοκληρωτική μετατροπή μιας ιστορίας που θα ήταν χρήσιμο παράδειγμα για να εξηγήσει την έννοια κουράγιο, σε μια φθηνή αφηγηματικά και τεμπέλικη τεχνικά ταινία που δεν φτάνει με τίποτα στο ύψος του πρωτογενούς υλικού της και αμφιταλαντεύεται για ένα δίωρο ανάμεσα στην περιπέτεια και το μελό.
