Αναμιγνύοντας για άλλη μια φορά τη μουσική με μια ανθρώπινη ιστορία μετά την «Ταξιδιάρα Ψυχή», το κινηματογραφικό πορτρέτο του Γιάννη Αγγελάκα, η σκηνοθέτης Αγγελική Αριστομενοπούλου αυτή τη φορά ακολουθεί τον Γιώργο Ξυλούρη, γιο του λυράρη Ψαραντώνη και ανιψιό του Νίκου Ξυλούρη.
Καταξιωμένος πια λαουτιέρης και ο ίδιος, ο Γιώργος Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) παίζει μουσική, μιλά για το βάρος της κληρονομιάς του και την σχέση του με την μουσική και τη Κρήτη, και κατευθύνει τα τρία του παιδιά στις δικές τους μουσικές προσπάθειες, την τρίτη γενιά μιας ιδιαίτερης οικογένειας άρρηκτα συνδεδεμένης με την μουσική παράδοση της Κρήτης και της Ελλάδας.
Με έμφαση στην παρατήρηση των λεπτομερειών της καθημερινής τους ζωής, τις μουσικές ανάσες αλλά και τις εξομολογήσεις των μελών της οικογένειας για το πώς βιώνουν την συνέχιση της παράδοσης, η σκηνοθέτης αποσπά ένα τρυφερό και εύγλωττο πορτρέτο της οικογένειας αυτής, όσο εκείνη αντιμετωπίζει το πέρασμα του χρόνου (τα τρία παιδιά του Γιώργου Ξυλούρη μετακόμισαν ένα-ένα στην Αυστραλία, πατρίδα της μητέρας τους, όσο γυρίστηκε η ταινία) και τις ζυμώσεις που αυτός φέρνει.
Η ταινία χτυπά την πιο ουσιαστική της νότα στην αντίστιξη της παλιάς γενιάς, που συμβολίζει η περίφημη και χαρακτηριστική φιγούρα του Ψαραντώνη με το αμίμητο στιλ στη σκηνή, με τη νέα γενιά των τριών εγγονιών του, τα οποία δειλά-δειλά διεκδικούν την δική τους θέση στην μουσική παράδοση της οικογένειας.
Και η τελική τους συνύπαρξη επί σκηνής, σε μια μεγάλη συναυλία στην Αυστραλία, συγκινεί όχι μόνο ως μια σημαντική στιγμή στη ζωή της συγκεκριμένης οικογένειας αλλά και ως μια ιδανική σύνοψη της ιδέας της συνέχειας στη μουσική, και όχι μόνο, παράδοση.
