Νοέμβριος 2011 – Ιούλιος 2012. Εννέα μήνες κατά τους οποίους οι εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο κατέβηκαν σε απεργία, αρνούμενοι να ενδώσουν στο δίλημμα της εργοδοσίας ανάμεσα σε νέες απολύσεις ή τη μείωση αποδοχών μέσω της εκ περιτροπής εργασίας.
Το ντοκιμαντέρ «Non Omnis Moriar» είναι η χρονική καταγραφή αυτού του σκληρού απεργιακού αγώνα από τη μεριά των απεργών χαλυβουργών, πιθανότατα του πιο σημαντικού που δόθηκε εν μέσω της οικονομικής κρίσης στη Ελλάδα, σε μία εποχή όπου τα εργασιακά δικαιώματα τηλεμεταφέρθηκαν βίαια, μέσα σε λίγους μήνες, στον 19ο αιώνα.
Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ της κολεκτίβας «Λοκομοτίβα» σε σκηνοθεσία Θεοδοσίας Γραμματικού είναι μία λατινική φράση που σημαίνει «δε θα πεθάνω ολόκληρος» (κάτι θα μείνει από εμένα).
Και είναι ακριβώς αυτός ο πυρήνας του συγκεκριμένου ντοκουμέντου, που αντιμετωπίζει την κάθε πάλη (εν προκειμένω εργατική και ξεκάθαρα ταξική με την μαρξιστική έννοια του όρου) ως παρακαταθήκη για το μέλλον, ανεξάρτητα από την τελική της έκβαση.
Στο «Non Omnis Moriar», ο λόγος ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα στους απεργούς και τους οικείους τους, σε εκείνους δηλαδή που παραμένουν αποκλεισμένοι από τα εγχώρια κραταιά Μ.Μ.Ε., οι οποίοι παρουσιάζουν όλες τις πτυχές του αγώνα τους, από τις συνελεύσεις, τις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισαν, την αλληλεγγύη που εισέπραξαν από τον κόσμο και άλλους επαγγελματικούς κλάδους, μέχρι τη βίαιη λήξη της απεργίας με εισαγγελική παρέμβαση και επέμβαση των ΜΑΤ.
Χωρίς να αποφεύγει τη συχνή επίκληση στο συναίσθημα κυρίως μέσω της εκτός κάδρου αφήγησης, αλλά και χωρίς να έχει πρόβλημα με τον ξεκάθαρα υποκειμενικό και μαζί πρωτόλειο χαρακτήρα του, το λιτό αυτό ντοκουμέντο διάρκειας 67 λεπτών βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει σε απλή γλώσσα για την ουσία όσων ταλανίζουν το εργατικό κίνημα στη χώρα μας, τα οποία το έχουν υποχρεώσει σε αλλεπάλληλες υποχωρήσεις στα χρόνια της μνημονιακής πραγματικότητας.
Ζητήματα ταξικής πάλης και αλληλεγγύης, (χαμένης) ταξικής συνείδησης, το πρόβλημα αδυναμίας εύρεσης λύσεων στις σταδιακές διασπάσεις που συχνά προκύπτουν εντός του απεργιακού μετώπου, είναι μερικά από τα σημεία που αναδεικνύονται μέσα από την αφήγηση της χρονολογικής εξέλιξης της απεργίας των χαλυβουργών.
Κυρίως όμως, η σημαντικότερη παρακαταθήκη του «Non Omnis Moriar» μοιάζει να είναι η υπενθύμιση ότι το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία εξακολουθεί να σημαίνει (από νομική σκοπιά) δικαίωμα πρόκλησης ζημίας.
