Μοιάζει να έρχεται από τη δεκαετία του ‘70 το θρίλερ «Ο Αμερικανός» του Ολλανδού Αντον Κόρμπιν, σκηνοθέτη που γνωρίσαμε με το δυνατό «Control» για τη σύντομη ζωή του αρχηγού του Joy Division, Ιαν Κέρτις. Στην ηρεμία της ιταλικής επαρχίας, σε ένα τυπικά όμορφο φόντο, ξετυλίγεται σε μινιμαλιστικό ύφος το υπαρξιακό δράμα ενός άντρα δίχως όνομα, που ζει σαν κυνηγός δολοφόνος, αλλά και κυνηγημένος. Αποζητά την κάθαρση αλλά είναι πολύ βαθιά «δεμένος» με ό,τι είναι αυτό που κάνει. Μοναδική του αδυναμία: το ωραίο φύλο.
Ο «Αμερικάνος» για τους ντόπιους, ο «κύριος Πεταλούδας» (λόγω του τατουάζ του) για την όμορφη ιερόδουλη, είναι ένας λακωνικός χαρακτήρας σε μια λιγόλογη ταινία που τον αποκαλύπτει λίγο, μέσα από την παρατήρηση των τελετουργικών ασχολιών του και την άκαμπτη έκφραση του προσώπου του που χαλαρώνει μόνο προς το φινάλε. Παίζει έτσι ο Κόρμπιν με τους παραλληλισμούς με τον τελειομανή «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» του Ζαν-Πιερ Μελβίλ και περιβάλλει τον πρωταγωνιστή Τζορτζ Κλούνεϊ με την επικίνδυνη σαγήνη του Αλέν Ντελόν και την αιλουροειδή, κοσμοπολίτικη αύρα του Κάρι Γκραντ στη «Σκιά των τεσσάρων γιγάντων» του Χίτσκοκ. Ακόμη κι αν επιμένει σε μια παραδοσιακή πλοκή με προδικασμένο τέλος, η συνολική αίσθηση της ταινίας αποκαλύπτει ένα περίτεχνο δέσιμο σασπένς, ρεαλιστικής δράσης και «ήσυχων» τόνων που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις λεπτό τα μάτια σου.
Καθοριστικοί συντελεστές σ’ αυτό δεν είναι μόνο η λεπτομέρεια στα πλάνα, το σάουντρακ του Χέρμπερτ Γκρονμέγιερ με τη σκοτεινή μελαγχολία του και η ειδυλλιακή φωτογραφία του του Μάρτιν Ρούε με τα απατηλά χρώματά της, αλλά πάνω απ’ όλα ο Τζορτζ Κλούνεϊ που με παροιμιώδη αυτοσυγκράτηση στις εκφράσεις του αποδεικνύει για άλλη μια φορά τι εξαιρετικός ηθοποιός είναι.
Αντα Δαλιάκα
