Βασισμένη στο best-seller βιβλίο «Ο Δωρητής» της Λόις Λόουρι, η νέα ταινία του Φίλιπ Νόις («Salt», «Συλλέκτης Οστών») μας μεταφέρει στα σκοτεινά μυστικά μιας φαινομενικά ουτοπικής κοινωνίας.
Μέριλ Στριπ και Τζεφ Μπρίτζες αποτελούν τα βαριά χαρτιά μιας παραγωγής που απευθύνεται στο εφηβικό κοινό των «Αγώνων Πείνας» και του «Twilight», στην οποία πρωταγωνιστούν επίσης οι νεαροί Μπρέντον Θουέιτς και Οντέγια Ρας, πλάι στον Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και την (εξαφανισμένη για καιρό) Κέιτι Χολμς.
Η υπόθεση του «Φύλακα της Μνήμης» επικεντρώνεται σε μία κοινωνία χτισμένη μέσα από τις στάχτες ενός παλιού, βίαιου και χαοτικού κόσμου. Για να προστατευτούν από τα δεινά του παρελθόντος, οι ιδρυτές αυτού του νέου, αποστειρωμένου κόσμου, αποφάσισαν να διαγράψουν από τις μνήμες των νέων, γενετικά ελεγχόμενων πια γενεών κάθε ανάμνηση, απαλείφοντας μαζί και τα συναισθήματα.
Στη φιλήσυχη και αρμονική ουτοπία όπου ζουν, απαλλαγμένη από αρρώστιες και ανισότητες, οι ζωές όλων καθορίζονται αυστηρά από την επιτροπή των Πρεσβύτερων (επικεφαλής της οποίας είναι η Στριπ).
Κι όπως συμβαίνει με όλα τα παιδιά που περνούν το φάσμα της ενηλικίωσης, έτσι και ο Τζόνας (Θουέιτς) αναλαμβάνει το ρόλο του στην κοινωνία.
Ωστόσο, ο ρόλος που του κληρώνει είναι κάτι το ξεχωριστό: καλείται να γίνει ο Αποδέκτης Αναμνήσεων, ο εκλεκτός που θα κληρονομήσει και να διαφυλάξει το σύνολο της ιστορικής γνώσης, των αναμνήσεων και των συναισθημάτων που οι συμπολίτες του αγνοούν, από τον μοναδικό άνθρωπο που την κατέχει, τον Χορηγό (Τζεφ Μπρίτζες).
Μόνο που η επαφή του Τζόνας με τον Χορηγό αποκαλύπτει το μέγεθος της ανελευθερίας και τον ψυχοσυναισθηματικό ακρωτηριασμό που έχει επιβληθεί στην κοινωνία τους…
Διατηρώντας περισσότερη σχέση με τη δυστοπική φαντασία παρά με την πλημμυρισμένη από ψηφιακά εφέ περιπέτεια, «Ο Φύλακας της Μνήμης» συνδυάζει μερικές πιασάρικες ιδέες – παρμένες από το πρωτότυπο υλικό της Λόουρι, καθώς συγγενεύει αισθητικά με μερικά φιλόδοξα/επιτυχημένα φραντσάιζ σαν το «Divergent» και τους «Αγώνες Πείνας», ενώ κάπου-κάπου θυμίζει το αφελές «Νησί» του Μάικλ Μπέι.
Παρόλα αυτά, δεν απαγκιστρώνεται από τους ενοχλητικούς περιορισμούς μιας νεανικής χολιγουντιανής περιπέτειας, καθώς προμοτάρει σε εμπορικό περιτύλιγμα αξίες όπως η ελευθερία του ατόμου και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, τις οποίες παντρεύει με πολιτικά ορθό επαναστατικό πνεύμα και ψήγματα αδιάφορου ρομάντζου.
Το ελάχιστα δουλεμένο μοτίβο του μεσσιανικού ήρωα και τα κοινότοπα, συνθηματολογικά μηνύματα περί ελευθερίας του ατόμου, οι ηθοποιοί-κράχτες που παραμένουν το ίδιο ανεκμετάλλευτοι με τους περισσότερους τυπικά ανεπτυγμένους χαρακτήρες της ταινίας, οι σεναριακές ανακολουθίες και το αναμενόμενα αδύναμο δεύτερο μέρος έναντι του μερικώς υποσχόμενου πρώτου συνθέτουν το φάσμα αδυναμιών της νέας ταινίας του Νόις, από τον οποίο περιμέναμε – τουλάχιστον σε επίπεδο καθαρής αδρεναλίνης – πολλά περισσότερα.
Σε εκείνα που αξίζει να κρατήσει κανείς από τον «Φύλακα της Μνήμης», ωστόσο, περιλαμβάνονται η – τολμηρή, αλλά σεναριακά ανακόλουθη – χρήση της ασπρόμαυρης φωτογραφίας (ενδεικτική της αισθητηριακής και συναισθηματικής ένδειας των κατοίκων του νέου κόσμου), ορισμένες έξυπνες βιβλικές αναφορές, καθώς επίσης η σκοτεινή, πατριαρχική παρουσία του Μπρίτζες.
Όλα όμως έρχονται να σκεπαστούν, αργά ή γρήγορα, από ένα αναμενόμενα ασφαλές, ηθικοπλαστικό και χωρίς εκπλήξεις φινάλε.
