Οι αδερφοί Φαρέλι επιστρέφουν με το σίκουελ του «Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος» δύο δεκαετίες μετά την πρώτη τους ταινία, για να προσφέρουν μία από τις πιο τεμπέλικες και (αναμενόμενα) κακόγουστες κωμωδίες των τελευταίων ετών.
Οι Τζιμ Κάρεϊ και Τζεφ Ντάνιελς εκθέτουν εαυτούς δείχνοντας αξιοθρήνητοι σε μία ταινία που φαντάζει πιστή εφαρμογή της περίφημης ρήσης «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα», καθώς ακολουθούν τους σκηνοθέτες χωρίς φρένα στον κατήφορο που δεν έχει να προτείνει ούτε ένα νέο αστείο, έστω και για ξεκάρφωμα.
Οι νέες (;) περιπέτειες του Λόιντ και του Χάρι (ο δεύτερος χρειάζεται μεταμόσχευση, μαθαίνει τυχαία πως είναι πατέρας και αναζητά την έφηβη κόρη του για να της ζητήσει το ένα της νεφρό) προσφέρουν ξαναζεσταμένο το γνωστό σκατολογικό χιούμορ το οποίο οι Φαρέλι έχουν «ξεχάσει» να ανανεώσουν από τον καιρό που το «Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη» τους καθιέρωσε ως …μετρ της νέας αμερικανικής κωμωδίας.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, τούτοι οι δύο ανεκδιήγητοι σκηνοθέτες -άξιοι κάτοχοι του περσινού βατόμουρου για το «Movie 43», δε θα ντραπούν να επαναλάβουν το αστείο με το κατοικίδιο που φρικάρει παίρνοντας κατά λάθος ναρκωτικά (στη «Μαίρη» ήταν σκύλος, εδώ έχουμε ένα γατί να τρώει μπλε μεθ), πλασάροντας την ίδια συνταγή ως καινούργια ταινία.
Κι αυτή είναι -υποτίθεται- μία από τις ελάχιστες σκηνές που πασχίζουν να προξενήσουν ένα κάποιο χαχανητό στο κοινό, μήπως και δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό «κωμωδία» που συνοδεύει το νέο τους έκτρωμα.
