Ο Ντίμα περνάει όλη τη νύχτα κυνηγώντας τους διεφθαρμένους τοπικούς αξιωματούχους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσει εκείνους που η καλή κοινωνία έχει αποφασίσει να ξεχάσει.
Ειρωνικός ο τίτλος της ταινίας του 33χρονου Γιούρι Μπίκοφ, της εξόχως καταδεικτικής των σαθρών δομών –κυριολεκτικά και μεταφορικά- της σημερινής πουτινικής Ρωσίας όπου ο ιδεαλισμός θεωρείται συνώνυμο της ηλιθιότητας. Επίμονα ιδεαλιστής είναι και ο νεαρός οικογενειάρχης Ντίμα, υδραυλικός που σπουδάζει να γίνει μηχανικός. Όταν τον καλούν να επισκευάσει μια διαρροή σε μια εργατική πολυκατοικία κάπου 800 ενοίκων, διαπιστώνει πως το διαβρωμένο κτίριο κινδυνεύει να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή.
Και καθώς παλεύει μέσα στη νύχτα να πείσει για άμεση εκκένωσή του τους τοπικούς άρχοντες, που γιορτάζουν τα 50α γενέθλια της δημάρχου, όλο και πιο αηδιασμένος αντικρίζει μια άλλου, πολιτικοκοινωνικού τύπου διάβρωση. Πλήρης και σαρωτική η μικρογραφία, δεν αφήνει τίποτα όρθιο στην από γελτσινικούς χρόνους ρουσφετοκρατούμενη υπερδύναμη, ενώ αυτόματες είναι και οι όποιες εθνικές αναγωγές -φυσικά και στο δικό μας παλιό και διαβόητο «γλέντι». Αν μονάχα ο σκηνοθέτης δεν την παραφόρτωνε σε λόγο και επεξηγήσεις προτιμώντας την αφαίρεση και την υποβολή, ίσως και να μιλούσαμε για ένα αληθινά σπουδαίο φιλμ.
