Ο Τσάρλι Μόρντεκαϊ (Τζόνι Ντεπ) είναι ένας έμπορος τέχνης που συνήθως επιδίδεται σε μικροαπατεωνιές, τις οποίες κρύβει επιμελώς κάτω από την επιδεικτική φινέτσα και τα εκλεπτυσμένα του γούστα.
Όταν η MI5 του ζητά να εντοπίσει έναν χαμένο πίνακα του Γκόγια που υποτίθεται πως οδηγεί στον θρυλικό θησαυρό των Ναζί, θα γυρίσει όλο τον κόσμο με μόνο όπλο την καλή εμφάνιση και τη γοητεία του, ευρισκόμενος μόνιμα υπό τη σκιά Ρώσων και Βρετανών κατασκόπων, ενός διαβόητου τρομοκράτη και φυσικά της γυναίκας του (Γκουίνεθ Πάλτροου).
Ο Τζόνι Ντεπ μεταμορφώνεται στον Βρετανό αριστοκράτη Μόρντεκαϊ, διάσημο αντιήρωα του συγγραφέα Κιρίλ Μπονφιλιόλι, στην πρώτη συνεργασία του με τον Ντέιβιντ Κεπ μετά το «Μυστικό Παράθυρο».
Στην κωμική περιπέτεια «Ο Κύριος Μόρντεκαϊ», ο άλλοτε λαμπερός Αμερικανός ηθοποιός εξακολουθεί να αναζητά μάταια την ανάταση της καριέρας του μέσα από εκφραστικές παραλλαγές της ίδιας εξεζητημένης μανιέρας για την οποία λατρεύτηκε στους «Πειρατές της Καραϊβικής».
Μίας μανιέρας που σέρνει έκτοτε σαν βαρίδι σε κάθε ρόλο που απαιτεί μία κάποια κωμική ή αυτοσαρκαστική προσέγγιση («Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας», «Ο Μοναχικός Καβαλάρης»).
Στο άχαρα παλιομοδίτικο κυνήγι θησαυρού που επιδίδεται, γεμάτο τετριμμένα ευτράπελα και αδιάφορες ανατροπές, ο Ντεπ έχει την πρόσθετη ατυχία να πέφτει στα χέρια ενός ανθρώπου του οποίου τα σενάρια («Δωμάτιο Πανικού», «Jurassic Park», «Υπόθεση Καρλίτο») χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης από τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει (βλ. «Κατά Λάθος Φάντασμα»), με μόνη φωτεινή εξαίρεση τους «Ψιθύρους των Πνευμάτων».
Κι αυτό γιατί ο Κεπ αποδεικνύεται ανεπαρκής αφενός στο να αναδείξει τους χιουμοριστικούς τονισμούς του βιβλίου του Μπονφιλιόλι, αφετέρου να χειριστεί το πρώτο διασκευασμένο σενάριο στο οποίο δεν εμπλέκεται ο ίδιος, ακόμα κι εδώ όπου έχει να διαχειριστεί ένα επιτελείο ηθοποιών που περιλαμβάνει ονόματα σαν τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και τον Τζεφ Γκόλντμπλαμ.
Παρότι πιο ραφιναρισμένο από κατασκοπικές παρωδίες σαν τα «Johnny English» και «Austin Powers», «Ο Κύριος Μόρντεκαϊ» μοιάζει περισσότερο με μία κατά λάθος παρωδία κλασσικών caper films σαν το «Πώς να Κλέψετε 1.000.000 Δολάρια» ή τη σειρά ταινιών «Ροζ Πάνθηρας», για την οποία μάλιστα μάταια αναζητά κανείς λόγο ύπαρξης.
