Μια φορά κι έναν καιρό δεν υπήρχε η ιδιωτική τηλεόραση και τα παιδικά βλέμματα αιχμαλώτιζαν εκπομπές όπως το «Γύρω γύρω όλοι» με τον Γιάννη Ζουγανέλη, η «Φρουτοπία» του Ευγένιου Τριβιζά με τις εξαιρετικές μαριονέτες της οικογένειας Σοφιανού ή το «Ουράνιο Τόξο» με τον πάνινο ειδησεογράφο Φώντα Λαδοπρακόπουλο.
Όσοι μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’80, θα θυμούνται με νοσταλγία τα παραπάνω και σίγουρα δεν θα έχουν ξεχάσει τον «Παραμυθά», το καλοκάγαθο παππού με τις φανταστικές ιστορίες που υποδυόταν ο Νίκος Πιλάβιος. 36 χρόνια μετά ο «Παραμυθάς» επιστρέφει και μάλιστα στη μεγάλη οθόνη.
Ο Νίκος Πιλάβιος δεν χρειάζεται συστάσεις. Το έργο του ως παραγωγού, μεταφραστή, ηθοποιού και σκηνοθέτη στο χώρο του παιδικού θεάματος και βιβλίου είναι αναντίρρητα σπουδαίο και δημιουργικό. Ο «Παραμυθάς» του σφράγισε μία γενιά και έμελλε να γίνει η προσωπικότητα που θα τον συντρόφευε ως άλτερ έγκο για πολλά χρόνια (κυρίως συγγραφικά).
Στην ταινία συναντά κανείς αυτούσια τα στοιχεία που δημιούργησαν και καθιέρωσαν την τηλεοπτική εκπομπή. Ο «Παραμυθάς» πετάει πια σε μεγαλύτερες διαστάσεις, συνεχίζει να μεγαλώνει και να μικραίνει όταν φορά το μαγικό του γιλέκο και να συνομιλεί με ζώα και φυτά (και ναι, ξανασυναντά τη μάγισσα Κλοκλό)!
Δυστυχώς όμως, η αγνή, καλή προαίρεση της δημιουργικής ομάδας «σκοντάφτει» στις μεγάλες διαστάσεις. Ο «Παραμυθάς» κουράζει με τη μονοπρόσωπη αφήγηση στα 90 λεπτά και η κινηματογραφική οθόνη μεγεθύνει τα «εικονογραφικά» και τεχνικά λάθη.
Η σεναριακή δομή των αποσπασματικών επεισοδίων προδίδει την τηλεοπτική νοοτροπία και σκέφτεσαι πως ενδεχομένως η κινηματογραφική παρουσία του «Παραμυθά» ήταν ευκαιρία για μία ενιαία και πιο φιλόδοξη ιστορία.
Σίγουρα το θέαμα είναι κοντά στην αθώα φαντασία και την τρυφερή απλότητα των παιδιών, όμως τελικά αυτοί που θα συγκινηθούν περισσότερο θα είναι οι γονείς (πια) που μεγάλωσαν με τις εκπομπές. Και κάποια στιγμή θα κοιτάξουν το ρολόι.
Δεν φταίει το ότι μεγάλωσαν και έχασαν την «παιδικότητά» τους. Φταίει που ο «Παραμυθάς» φαντάζει πιο οικείος στη μικρή οθόνη.
